HANS DULFER
Was even op tournee in Japan en zag daar bevestigd wat ik altijd al wist. Als het slecht gaat met de economie gaat het goed met de cultuur en omgekeerd. En het gaat slecht met de economie in Japan, dat is te merken.

Zwervers in dozen op straat in Osaka en Narita Airport lijkt meer op een hondenkennel dan op Tokyo's mainport omdat het gezag, net als overal, de schuld van eigen falen afschuift op vermeende drugsimport. En als je dan muzikant bent en uit Holland komt krijg je, net als overal, gerust nog een paar extra snuffels van je kruis tot in je koffer.

Dat dat laatste onzin en een verloren strijd is merk je vooral als je je in het leven stort van Tokyo's hipste wijk Shibuya. Je ontdekt niet alleen dat daar nauwelijks nog iemand te vinden is die in aanmerking zou komen voor de functie van bondscoach in Duitsland, maar bovendien is het adembenemend te zien hoe daar de cultuur ondanks de economische recessie in een tijdsbestek van luttele jaren een slag in de rondte heeft gemaakt en op elk gebied een eigen identiteit en een vooruitstrevend gezicht heeft gekregen met in het gevolg een weliswaar kleinschalige maar uiterst florerende sub-economie die het leven daar een luxe aanzicht geeft. Vooral de gedurfde en uiterst frivole damesmode-shops zijn, evenals de klandizie, niet alleen een lust voor het oog maar stralen bovendien een verfrissende brutaliteit uit die ik nooit eerder opmerkte in de Japanse samenleving.

De ontwikkelingen in de muziekbranche en vooral in de nieuwe dance- muziek zijn navenant. Grote platenmaatschappijen mogen dan ook hier steen en been klagen: het is eigen schuld. CD-verkoop vind je er, op de grote warenhuizen na, nauwelijks nog. Alle nieuwe hippe muziek verschijnt op vinyl bij kleine labels en wordt verkocht in kleinschalige, helder ingerichte winkels die slim genoeg al lang vrede hebben gesloten met de boze vijand internet en waar je zelfs MP3-files (op je horloge) kan binnenhalen.

In zo'n vinylwinkel zie ik een afdelinkje 'Jazz', maar bemerk tot m'n stomme verbazing dat ik niemand van de uitvoerenden ken. Ook de muziek zelf is nieuw en lijkt in de verste verte niet op de traditionele jazz in wat voor stijl dan ook.

Langzaam dringt het tot me door dat ze in Japan tenminste begrijpen dat het woord 'jazz' gewoon moet staan voor vernieuwing en avontuur en niet zoals hier voor oeverloos en zwaar gesubsidieerde hommages aan afgekloven overleden jazz-grootheden of met een doedelzak band het Concertgebouw binnenwandelen.

Terug in Nederland is het dan even wennen na zoveel nieuwe en vooral frisse indrukken. In m'n mail een uitnodiging voor een interview bij VPRO Internet Radio 3 voor 12. Of ik in het programma Ziel & Zaligheid muziek wil draaien 'die een belangrijke rol in m'n leven heeft gespeeld', maar het mogen geen platen of cd's van de firma Sony zijn want die willen van de VPRO geld zien voor het afspelen van de muziek en de VPRO wil niet betalen. Niet te geloven! Kan ik m'n 'levensverhaal' dus niet duidelijk maken omdat ik in een ruzie terechtkom tussen een omroepvereniging die ook nooit echt uitblonk in het betalen van musici en een platenmaatschappij die in het verleden niets anders deed dan oude opnamen uitbrengen zonder er een cent voor te betalen. De pot verwijt de ketel in de overtreffende trap.

De stupide angst voor internet aan de ene kant en de krenterigheid aan de andere zijde. De commercie zal dus bepalen hoe mijn muzikale ontwikkelingen tot stand zijn gekomen. Aan m'n hoela jongens... Ik plak wel een ander labeltje over m'n platen. Dacht trouwens iemand dat er bij platenmaatschappijen mensen werken die weten welke artiesten er op hun label zitten? Vergeet het maar, meestal moet je je naam drie keer spellen als je naar ze belt.

Ik smacht naar een economische crisis hier zodat het grootkapitaal zich met z'n eigen zaken bemoeit en niet met de cultuur. En laat dan die nieuwe Japanners maar komen. Wim Kan is toch al lang dood.

(www.hansdulfer.nl)

Eerder verschenen in deze rubriek:

Bij het vullis?
(23 oktober 2000)
Vishaak in je oor
(9 oktober 2000)
Hoe wilt ú begraven worden?
(2 oktober 2000)
Ik lach om niet te huilen
(25 september 2000)
VPRO breekt belofte
(18 september 2000)
Alles wat riekt naar klank
(11 september 2000)
Allemaal naar de NROD!
(4 september 2000)
BNN beroert de radio
(28 augustus 2000)
Ûûûûûûh...
(21 augustus 2000)
Radio 1 wordt er niet beter op
(14 augustus 2000)
Niet te koop
(7 augustus 2000)
Boeddha is boos
(31 juli 2000)
Met een kristalletje de wereld rond
(24 juli 2000)
Wij willen Wielaert
(17 juli 2000)
De etterbak van het peloton
(10 juli 2000)
Nachtelijke reis
(3 juli 2000)
Voetbal op de radio
(26 juni 2000)
Oren wassen
(5 juni 2000)
'Jazz is een plicht'
(29 mei 2000)
Hemelse modder
(22 mei 2000)
De toekomst van de radio
(8 mei 2000)
Ochtendmensen
(1 mei 2000)
Red Beatrix!
(17 april 2000)
Spervuur
(10 april 2000)
Opwindende radiotijden
(3 april 2000)
De lof der vrijzinnigheid
(27 maart 2000)
Tijdsbeeld in geluid
(13 maart 2000)
Een voorbeeld voor Radio 1
(6 maart 2000)
Radio op cd
(28 februari 2000)
Pete Felleman (1921-2000)
(21 februari 2000)
Internet op de radio
(14 februari 2000)
Bedroevend nieuws
(7 februari 2000)
Nieuws moet niet leuker
(31 januari 2000)
De macht van het getal
(24 januari 2000)
Muzikaal verhaal
(17 januari 2000)
Ons nationaal product
(10 januari 2000)
De eerste Millennium-placenta
(3 januari 2000)

Eerder verschenen artikelen in het archief.

( a d v e r t e n t i e s )