Aan het einde van dit tweede millennium na de geboorte van Jezus Christus, mijn (Lieve!) Heer en God, vind ik genoeg redenen om Hem voor alles te bedanken. Het grootste deel van de avond staat dan ook in dat teken: door van 21.00 tot 22.00 in Roermond bij de aanbidding van het Allerheiligst Sacrament aanwezig te zijn, en van 23.00 tot 24.00 in een Taize-viering te Schaesberg, georganiseerd door de jongerengroep aldaar, mee te zingen, bidden en mediteren.

Naar beide vieringen probeer ik een aantal jongeren mee te nemen, onder andere een gelovig meisje dat door de week in een psychiatrische instelling moet verblijven en anders alleen thuis zou zitten.

Ik hoop zo tevens uitdrukking te kunnen geven aan mijn vaste geloof dat de toekomst van onze wereld in geen betere handen kan liggen dan in die van onze liefdevolle God.

Heerlijk was het, in de schitterende en warm aandoende Munsterkerk in hartje Roermond, met op de achtergrond de geleidelijk opkomende storm van knallend en spetterend feestgedruis en langslopende opgeschoten halfdronken jongeren die elkaar de meest banale opmerkingen toeschreeuwden, een uurtje stil te kunnen zijn. Rustgevend was het de dagen van het hele afgelopen jaar - dat door mij ook als knallend en spetterend is ervaren, het was immers mijn eerste jaar als hulpbisschop van Roermond - nog eens rustig de revue te kunnen laten passeren, en ze coram Deo, voor het aangezicht van God, die me daar onder de gedaante van een eenvoudige Hostie als een Big Brother aankeek, aan zijn milde goedheid toe te mogen vertrouwen. En de genade te vragen dat ik in het komend jaar een goed instrument van zijn Vrede en Vreugde mag zijn. Maar zoals gebruikelijk had ik ook nu niet zo'n behoefte aan praten. Gewoon van hart tot hart voelen dat Hij van me houdt en via mij zijn liefde wil laten doorstralen is uren zonder inspanning vol te houden, ja brengt m'n geest en lichaam tot diepe rust en overgave. He's just Great!

Een paar banken verder zat ook de jonge vrouw die ik uit een psychiatrisch ziekenhuis had opgehaald stil met de Heer te converseren. Met enkele tranen in de ogen was ze meegekomen: even weg te mogen uit de voor haar als bedrukkend en beklemmend ervaren omgeving deed haar zichtbaar goed. Zoals ook de hele avond haar goed deed. De "last" van het zorg hebben voor iemand, waarbij je geduld nogal eens op de proef wordt gesteld, werd zo ruimschoots vergolden door haar vreugde en dankbaarheid, en de goede oefening in terughoudende bevestigende liefde.

De Taize-viering, zo genoemd naar het kleine plaatsje in de buurt van Lyon, waar frère Roger tijdens de tweede wereldoorlog een oecumenische communiteit stichtte die nu tientallen monniken telt, en die elk jaar tienduizenden jongeren trekt, omwille van met name de schitterende liturgie, was werkelijk het einde. Zo'n vijftig tot zestig mensen, waarvan het merendeel jongeren, op een priesterkoor gezeten, gehurkt en knielend voor de Heer in het tabernakel, een mooie Christusicoon en talloze lichtjes, zongen, lazen, baden en mediteerden tot middernacht. Om één voor twaalf baden we samen het Onze Vader. Hand in hand. Als broers en zussen. Waarna buiten het vuurwerk losbarstte, en de champagne in het parochiezaaltje ernaast rijkelijk begon te vloeien...

Het jubeljaar is voor mij met ingetogen jubel begonnen. Moge de Heer ons nieuwe jaar rijkelijk zegenen!