NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

ANNA VISSER
Het gezichtsvermogen van toenmalig Trouw-columnist A.J. Klei mocht in de jaren '80 weliswaar achteruitgaan, zijn gehoor daarentegen liet niets te wensen over. Het waren de jaren van de kabinetten Lubbers en vooral de jaren van minister van Buitenlandse Zaken Van den Broek.

Vraag nu aan Klei welke grote daden hij zich van de laatste herinnert en hij zal zeggen: ik weet alleen dat die man, als hem voor de camera iets gevraagd werd, altijd op hoogdravende toon zei: ik heb daarover telefonisch contact gehad met mijn buitenlandse collega's. Voor Klei, die gruwt van Wichtigmacherei, voldoende reden om deze politicus voortaaan met gepast wantrouwen gade te slaan. Zo niet zijn toenmalige politieke baas, Ruud Lubbers. ,,Hans van den Broek was niet zomaar een minister van Buitenlandse Zaken, hij was al een serieuze kandidaat voor het secretariaat-generaal van de Navo'', zegt hij in een interview waarin Kohl, de Duitse hereniging en de misverstanden rond zijn, Lubbers, persoon ten tijde van de hereniging aan de orde komen. We lezen dat Lubbers, in weerwil van wat later werd gesuggereerd, vóór de hereniging was, dat hij wilde dat Kohl de Oder-Neisse grens erkende maar het oneens was met diens stelling over het zelfbeschikkingsrecht van de Duitsers. Voorts lezen we dat Thatcher de rol die Lubbers speelde in haar memoires 'een moedige' noemde. Dat Lubbers in de loop van 1991 voor Kohl 'te zwaar' werd (,,Kohl wilde nu eenmaal op zijn eentje Mister Europe zijn''). Volgens Lubbers betekenden ,,we wel iets. Mijn nauwe band met Bush. (...) En ik was al heel lang minister-president.'' De Wichtigmacherei en de verongelijktheid druipen eraf. Daar doet zijn slotuitspraak, ,,wij hadden misschien wel een wat te grote broek aan'', weinig aan af. Want dat die broek te groot was, kon je destijds horen en zien.

Ook David Pinto toont zich verongelijkt. De net benoemde hoogleraar interculturele communicatieleer aan de Universiteit van Amsterdam wordt in VN aan de tand gevoeld over de manier waarop zijn benoeming plaatsvond (geen doorgestoken kaart: ,,Hallo zeg! We hebben hier wèl te maken met bestuursleden van niveau! Ik heb nog nooit zo'n moeilijk sollicitatiegesprek gevoerd'') en mag in HP/De Tijd vertellen waarom de VVD, de partij die hij onlangs de rug heeft toegekeerd, niet deugt. ,,Ik ben zo lang VVD-lid gebleven omdat ik dacht dat ik van binnenuit de zaak ten goede kon keren. Niet dus. Ze tonen zich onverminderd superieur. Dat is de bloody limit'', aldus Pinto die eerder lid was van de PvdA en D66 en niet afkerig was van een Kamerzetel. Dat laatste is, zegt hij, gelukkig niet doorgegaan. ,,Bij het minste geringste laten ze je vallen als een baksteen. Zoals Houda en Rozenblad bij de PvdA.'' Ach, soms vergeten dat bijvoorbeeld de laatste een curriculum vitae had opgesteld dat op onderdelen gewoon niet klopte? 't Is net als met creatief boekhouden: daar moet je ook érg voorzichtig mee zijn.

Voormalig minister van Buitenlandse Zaken, Hans van Mierlo, ontpopte zich gedurende zijn politieke loopbaan zo ongeveer als de vleesgeworden verongelijktheid - vooral op momenten dat hij met argumenten om de oren werd geslagen die hem niet zinden (maar bijna altijd juist waren). Daags na zijn vertrek uit de politiek maakte menig geïnteresseerde buitenstaander zich zorgen over zijn toekomst. Hij zou zijn hang naar het goede leven weleens duchtig kunnen gaan botvieren, was de vrees. Gelukkig heeft het Hare Majesteit behaagd hem te benoemen tot Minister van Staat al zal het maar weinig onderdanen gegeven zijn dit besluit ten volle te begrijpen. Voor zijn verdiensten voor het landsbestuur kan hem deze eretitel nauwelijks verleend zijn, aldus Pim Fortuyn in Elsevier. Voor zijn bijdrage aan staatkundige vernieuwingen ook al niet. En Paars, zijn troetelkind, bedrijft geen andere politiek dan eertijdse kabinetten met het CDA. Misschien wilde Majesteit gewoon wel één verongelijkte onderdaan minder.

Eerder verschenen in deze rubriek:

Maarten aan de lijn
(22 oktober 1998)
Mach's gut, Horst!
(15 oktober 1998)
Even slikken
(8 oktober 1998)
Ruggengraat
(1 oktober 1998)
Samen het bed opkloppen
(24 september 1998)
Sombere tijden
(17 september 1998)
Voorjaar 2002
(10 september 1998)
Lege handen
(3 september 1998)
Jozias aan zet
(27 augustus 1998)
Een gok met 50 vrouwen
(20 augustus 1998)
Kauwgomplaatje
(13 augustus 1998)
Kruitdamp en vaandelvlucht
(23 juli 1998)
Weglopen uit je verhaal
(9 juli 1998)
Zorgvuldigheid en emoties
(2 juli 1998)
Officier zonder leger
(25 juni 1998)
Zeggen wat je denkt
(18 juni 1998)
Ligt het aan uw uiterlijk?
(4 juni 1998)
Schandalig, bizar en komisch
(28 mei 1998)
Fascinerende gijzelnemer
(22 mei 1998)
Onderklassen en asielzoekers
(14 mei 1998)
Zorgen over komst van de euro
(7 mei 1998)
De vertrouwde propaganda
(30 april 1998)
Colijn: nare man of oorlogsmisdadiger?
(16 april 1998)
Belijdenisfetisjisme
(9 april 1998)
De wereld volgens Van Daalen
(2 april 1998)
Gelukkig leven in Elsevier
(26 maart 1998)
Mooi verhaal maar is het waar
(19 maart 1998)
De wekelijkse soufflé van HP
(12 maart 1998)
Handel in genegenheid
(5 maart 1998)
Toenemende misdadigheid
(26 februari 1998)
In de vaart der volkeren
(19 februari 1998)
Fastfood-mentaliteit rukt op
(12 februari 1998)
Voor lezers onbekende bronnen
(5 februari 1998)
Weinig nieuws, wel meningen
(29 januari 1998)
Draaiende belangstelling
(22 januari 1998)
In een land van krankzinnigen
(15 januari 1998)
Zoveel suggestie in een foto
(8 januari 1998)
Meer dan één mens aankan

Eerder verschenen artikelen in het archief.