Nieuwsselectie: hoofdartikel

U kijkt naar de website van NRC Handelsblad gedurende de periode 1995-2001. Bezoek ook de de huidige site.

O P I N I E	( a d v e r t e n t i e )
NIEUWS \| TEGENSPRAAK \| SUPPLEMENT \| AGENDA \| ARCHIEF \| ADVERTENTIES \| SERVICE

NIEUWSSELECTIE
KORT NIEUWS
RADIO & TELEVISIE
MEDIA

S c h a k e l s

WK '98
Oranje
FIFA

H O O F D A R T I K E L :

Mondiaal voetbal

RUIM EEN MAAND lang heeft Oranje het nationale bewustzijn beheerst. Nederland is daarin niet uniek geweest. In Frankrijk is gisteravond na de afgetekende overwinning in de finale de bevrijding van 1945 zo ongeveer overgedaan.

In Zagreb is de derde plaats van het nationale voetbalteam eveneens gevierd als een welhaast militaire overwinning. Ook in Brazilië heeft het leven, voor de nederlaag aan het slot, wekenlang pas op de plaats gemaakt. Sport in groepsverband is nu eenmaal een surrogaat voor nationale identiteit. De dolle maar vredelievende Oranje-supporters hebben het in Marseille en elders geëtaleerd. President Tudjman van Kroatië heeft het dit weekeinde in Zagreb geïllustreerd. Het Franse staatshoofd Chirac is daarbij gisteravond in Parijs met zijn halve wave en rood/blauwe sjaaltje nauwelijks achtergebleven.

Nu is het voorbij en moet iedereen weer overgaan tot de orde van de dag. En is het tijd om de vraag aan de orde te stellen of het Wereldkampioenschap voetbal in Frankrijk deze pretenties ook heeft waargemaakt. Het antwoord daarop is niet onverdeeld positief. Het toernooi heeft geen nieuw voetbal laten zien. Het ooit als bovenaards afgeschilderde Braziliaanse voetbal is door de mand gevallen. De spreekwoordelijke Duitse wilskracht is gesneefd. Het enthousiaste Engelse 'kick and rush' heeft wederom geen succes opgeleverd. De revelatie uit Kroatië heeft weliswaar sluw gespeeld maar niet bekoorlijk. De Fransen zijn er gisteravond in geslaagd te doen wat de tribune van hen verwachtte, maar het scheelde een paar keer weinig of het was anders afgelopen.

EN HET NEDERLANDSE voetbal? Afgaande op de publieke opinie moeten ze hèt voetbal van dit kampioenschap hebben gespeeld: open, aanvallend, tactisch en vooral eensgezind. Wie de wedstrijden afgelopen weken een beetje afstandelijk heeft gevolgd, zou echter beter moeten weten. Bondscoach Hiddink heeft, na het vermoedelijk raciaal geïnspireerde fiasco bij het Europees kampioenschap twee jaar geleden, het roer inderdaad omgegooid. Onder zijn leiding is in Frankrijk een ongekend gedisciplineerde 'groep' aan het werk geweest. Er waren drie assistenten met internationale ervaring, een bataljon (para)medici, een video-analist, een top-hockey'er voor de psychologisch/organisatorische ondersteuning en nog een hele batterij medewerkers bij de staf betrokken.

Deze aanpak heeft het beste resultaat sinds 1978 opgeleverd. Maar de weg daarheen, was nog veel moeizamer dan twintig jaar geleden. Als het er op aankwam, was het steeds kantje boord, respectievelijk bleken de voetballers toch niet over stalen zenuwen te beschikken. Kortom, niet zo 'charismatisch' als de bondscoach zelf heeft opgeëist.

Het Nederlandse voetbal is dus niet zo apart als we denken. Dat laat zich goed verklaren. Van de 22 spelers uit het nationale team voetbalt er komend seizoen nog maar een paar in de Nederlandse competitie. De overgrote meerderheid speelt in het buitenland. Voor de andere teams die afgelopen weekeinde om de eerste drie plaatsen speelden, geldt min of meer hetzelfde. Ook het voetbal globaliseert. En dat leidt tot uniform spel waarbij angst veelal overheerst.

ZAL DAT BINNEN afzienbare tijd veranderen? Waarschijnlijk niet. De financiële en commerciële belangen in de sport zullen de internationale mobiliteit van talent verder opjagen. De nationale competitie zal het slachtoffer worden. Voor het ontwikkelen en begeleiden van jong talent zal steeds minder tijd zijn. Het moet snel en sneller. Het 'grote geld' lonkt immers. Deze tendens lijkt onvermijdelijk uit te monden in een Europese competitie, bestaande uit clubs die zich niet onderscheiden van multinationale ondernemingen. De nationale elftallen zullen een soort vreemdelingenlegioen worden, dat eens in de zoveel jaar een appèl doet op een nog amper beleefde identiteit. Voetbal in nationaal verband zou wel eens een vorm van nostalgie kunnen worden.

Zie ook:
Ooijer kijkt uit naar debuut tegen Kroatië (11 juli 1998)

Een troostfinale als hoogtepunt (10 juli 1998)

'Niemand kan Oranje iets verwijten' (9 juli 1998)

'Deze nederlaag doet zo veel pijn' (8 juli 1998)

Voetbal: leeuw in gevecht met een zingende kanarie (7 juli 1998)

Een rechtervoet als penseel en pistool tegelijk (6 juli 1998)

Spelen Overmars zeer twijfelachtig door spierblessure (4 juli 1998)

'De wereld wil Van der Sar niet zien' (3 juli 1998)

'We hadden toen moeten winnen' (2 juli 1998)

Hand van God drijft Engelsen opnieuw tot wanhoop (1 juli 1998)

Geluk lacht Nederlands elftal en Hiddink toe (30 juni 1998)

Seedorf keert terug in Oranje op positie Jonk (29 juni 1998)