NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur GUUS VAN HOLLAND
LENS, 25 JUNI. Zoals hij daar zat op zijn hurken, ver van zijn doel, wachtend op het laatste fluitsignaal, leek hij op een oude, uitgebluste leeuw. Hij had nog één keer willen brullen en zijn klauwen willen uitslaan. Maar Andoni Zubizarreta mocht niet meer. Hij had zijn beste krachten gegeven, aan Athletic de Bilbao, Barcelona, Valencia en nu voor het laatst na 126 wedstrijden aan het Spaanse nationale elftal. Zubizarreta, 36 jaar, had zijn laatste interland gewonnen, met 6-1 nog wel, maar hij voelde zich de grote verliezer.

Doelman Zubizarreta overdacht in die laatste momenten van zijn interlandcarrière zonder twijfel zijn zonden. Hij moet hebben teruggedacht aan de enorme fout die hij maakte in de eerste wedstrijd van het WK tegen Nigeria. Hij zal zich zo ongelooflijk schuldig hebben gevoeld, schuldig aan de vroegtijdige uitschakeling van Spanje. Zo schuldig als een doelman zich kan voelen, zo schuldig voelt een veldspeler zich zelden.

Zwaaiend met zijn grote handschoenen naar de supporters op de tribune, vroeg Zubizarreta om verontschuldiging. Tegelijk dankte hij hen voor de toejuichingen en nam hij afscheid van de mensen die hem altijd trouw zijn gebleven. Zubi, zoals ze hem noemen, werd in de middencirkel omhelsd door zijn medespeler Hierro en door zijn begeleiders. Vanuit zijn ooghoeken richtte hij zijn blik nog een keer op de tribunes. Hij wilde niets missen van dit onvergetelijke moment. Als laatste verliet Zubizarreta het strijdperk waarin hij zoveel vreugde en verdriet heeft gekend, waarin hij is aanbeden en verguisd.

Nog één wedstrijd had hij als een leeuw gebruld. Zichzelf en zijn medespelers toeschreeuwend en opzwepend. Het slotakkoord van het Spaanse volkslied had nog niet geklonken of hij brulde met al zijn kracht. Hij nam dansend als een stierenvechter plaats in het doel en beloofde zichzelf de beste wedstrijd van zijn leven. Het bloed in zijn keeperslijf kookte, met alle Spanjaarden vocht hij voor zijn laatste kans om over de ruggen van de oude Bulgaren de achtste finales te bereiken. Hij keepte fantastisch. Slechts bij een 3-0 voorsprong werd hij gepasseerd door een onhoudbaar schot van Kostadinov. Was Zubizarreta altijd maar zo fantastisch geweest.

Zubizarreta was niet de perfecte doelman. Hij was van het allooi dat Spaanse doelmannen door de jaren heen heeft gekenmerkt, zoals Zamora, Ramallets en Arconada. Hij stond nooit zeker, sober en saai te keepen. Hij maakte fouten, maar hij hield ook schoten die geen andere doelman had gestopt. Trainers als Cruijff vonden hem niet betrouwbaar. Een paar uur nadat Zubizarreta in 1994 vier treffers had moeten incasseren in de Europa-Cupfinale tegen AC Milan, kreeg hij in het vliegtuig van Cruijff te horen dat hij naar een andere club moest uitkijken. Cruijff koos als trainer van Barcelona in zijn ondoorgrondelijke wijsheid zelfs voor ene Busquets - nog minder betrouwbaar. Maar de Bask Zubizarreta was wel een spectaculaire doelman, een man die het gevoel van een doelman uitstraalde. Gevoelens van eenzaamheid, schuld en eeuwige trouw. Wanneer Zubi een fout maakte, voelde iedereen met hem mee.

Gisteravond in Lens voelde hij zich onpasseerbaar, zoals een keeper dat weleens heeft. Hij keerde indrukwekkend schoten en kopballen, stond altijd op de juiste plaats. Alleen de overwinning van Paraquay op Nigeria in de andere groepswedstrijd verstoorde de perfecte wedstrijd van Zubizarreta. Vier keer speelde hij met Spanje een wereldkampioenschap, viermaal werd het niet wat hij en heel Spanje ervan verwachtten. Hij beseft als geen ander dat hij er elke keer voor een groot deel schuld aan had. Keepers voelen zich altijd schuldig bij verlies.

Bondscoach Clemente, net als Zubizarreta een Bask, heeft de doelman altijd zijn vertrouwen gegeven. Omdat hij trouw was, een vriend van iedereen en de beste aanvoerder die een elftal zich maar kan wensen. Na afloop van de wedstrijd in Lens stonden de tranen in Clemente's ogen. Niet omdat Spanje was uitgeschakeld, niet omdat hij het weer niet had klaargespeeld Spanje te geven waar het op grond van al die talentvolle en temperamentvolle spelers recht op heeft, maar omdat hij meevoelde met zijn vriend de doelman. Diep in zijn hart, zei hij, voelde hij mee met Zubizarreta. Een groot sportman en fantastische doelman.

Zubizarreta schreeuwde zijn spelers moed in, toen na een paar minuten spelen op de tribunes de reacties losbarstten op de 1-0 voorsprong van Paraquay tegen Nigeria. Hij schreeuwde het uit toen Luis Enrique een strafschop (benut door Hierro) kreeg van de Nederlandse scheidsrechter Van der Ende, die na afloop op het veld niet toestond dat Zubizarreta de bal als aandenken meenam.

Nigeria maakte zelfs gelijk en Zubi danste in zijn kooi om losgelaten te worden. Luis Enrique scoorde 2-0, Morientes na rust nog eens 3-0 en toen pas moest Zubizarreta buigen voor een Bulgaars schot. Alsof de doelman het bij dat tegendoelpunt al voelde aankomen, scoorde Paraquay twee minuten later 2-1. Zubi begon nog harder te schreeuwen, klapte hard in zijn handen en joeg zijn spelers naar het Bulgaarse doel.

Morientes maakte zelfs 4-1, maar Paraquay maakte in Toulouse 3-1. Dat Kiko nog twee doelpunten maakte, was slechts leuk en aardig. Zo goed had Spanje eerder moeten spelen. Dan waren ze misschien wel wereldkampioen geworden. Met Zubizarreta in het doel. Zo'n afscheid is Zubizarreta niet gegund. Een doelman als Zubi wordt nooit wereldkampioen.

Zie ook:
Mexicanen hebben tegen Oranje de zon aan hun zijde (24 juni 1998)

'Hele wereld is te koop, Frank en Ronald dus ook' (23 juni 1998)

Onlogische opstelling Nederland pakt goed uit (22 juni 1998)

Het kanon is terug aan het front (20 juni 1998)

Vicieuze bal (20 juni 1998)

Jonk rekent op basisplaats (18 juni 1998)

Sprengers sluit straf niet uit voor Engelsen (17 juni 1998)

Bondsarts pleit voor psychologische hulp Kluivert (16 juni 1998)

Kluivert heeft spijt van por tegen 'matennaaier' (15 juni 1998)

Het leiderschap van een positivo (13 juni 1998)

Bergkamp kan al meespelen tegen Belgen (12 juni 1998)

'Vergiftig Overmars, anders gaat het mis' (11 juni 1998)