NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur ERIK OUDSHOORN
MARSEILLE, 22 JUNI. ,,There's no need to talk.'' Er is voor mij geen noodzaak om te praten, zei Guus Hiddink toen hij door de WK-organisatie van het Stade Vélodrome werd uitgenodigd voor de internationale persconferentie.

Het was geen onwil van de Nederlandse bondscoach, die daarna nog zeker een uur de media bezighield. Maar hij vond het na de 5-0 overwinning op Zuid-Korea echt vanzelfsprekend wat er met Oranje in Marseille allemaal op het veld gebeurde. Vier spelers op een voor hen vreemde positie, een spits die helemaal geen spits is, later in het duel een linksbuiten op de rechterflank, vijf linksbenige spelers in het team en toch de grootste zege van het toernooi. De winnende coach heeft altijd gelijk. Vandaar dat Hiddink het voordeel van de twijfel kreeg, maar er viel genoeg na te kaarten.

Op het moment dat uitgerekend Phillip Cocu met een uitgekiend schot de ban voor het Nederlands elftal brak, sprong Hiddink opgelucht van de bank. Voor veel buitenstaanders ontbrak elke logica aan de opstelling van de middenvelder achter diepste spits Bergkamp. Maar juist Cocu maakte Oranje's eerste WK-doelpunt. Meer geluk kan een bondscoach niet hebben. Hiddink zei achteraf doodgemoedereerd geen enkele twijfel te hebben gehad over het functioneren van Cocu. Ondanks het feit dat de nieuwe aanwinst van FC Barcelona pas één keer bij Vitesse en één keer bij PSV in deze rol had gespeeld. ,,Jullie onderschatten Phillip. Hij is op vijftig plaatsen inzetbaar. Zijn kwaliteiten onderken je pas echt als hij niet meedoet. Daarom heb ik geen hoog spel gespeeld. Ik ben ook niet bang geweest dat de guillotine zou klaarstaan als het was mislukt.''

In deze constructie restte Hiddink nog de mogelijkheid om in de tweede helft Zenden en Van Hooijdonk te laten invallen. Dat noemt de bondscoach ,,doorschakelen''. Hiddink had voldaan aan het verlangen van Marc Overmars om op de linkerflank te blijven staan. Ook dat pakte goed uit, want de voetballende kanonskogel schoot na een voor hem karakteristieke actie Nederland kort voor rust op 2-0.

Maar de negatieve consequentie was dat Zenden tot in de slotfase op bank bleef en Oranje weer een aanvallende rechtshalf ontbeerde. Het gerommel van Ronald de Boer, die niet in de diepte kan worden aangespeeld en altijd de bal in de voeten moet hebben, was in de eerste helft aandoenlijk. De Boer had zich de afgelopen dagen al niet zo in vorm meer gevoeld en nu werd van hem het onmogelijke verwacht: als een veredelde rechtsbuiten spelen. Pas na rust herstelde hij zich omdat hij toen niet twee maar één tegenstander tegenover zich had, Sang Chul Yoo. En die was met een kapbeweging nog weleens op het verkeerde been te zetten. Hiddink ontdekte in de eerste helft ook wel wat ,,slordigheidjes'' bij De Boer. Dat hij niet de gewenste diepte kon brengen op de rechtervleugel vond de Achterhoeker geen probleem. 'Penetreren' aan één kant is voldoende, luidde zijn mening. En als een tegenstander van meer kaliber zich daar op gaat instellen? ,,Dan bedenken wel weer wat anders.''

Hiddink heeft de afgelopen twee jaar in tactisch opzicht consolidatie nagestreefd. Hij werkte met een spelsysteem dat vooral te vergelijken viel met het concept van PSV. Daarom was het zo verrassend dat hij zaterdagavond toch wat opmerkelijke mutaties doorvoerde in het sjabloon. Met Cocu achter Bergkamp speelde Oranje wat meer volgens de Ajax-formule, waarin Litmanen de 'valse' centrumspits is. Allemaal goed en wel, ware het niet dat Oranje in deze opzet niet één keer heeft geoefend in de voorbereiding. Verder kregen Winter (rechtsback), Ronald de Boer (rechtshalf/rechtsbuiten), Dennis Bergkamp (diepste spits) taken die zij niet zo gewend zijn. En tenslotte mocht Boudewijn Zenden nog opdraven als rechtsbuiten. Op zijn rechterbeen kan de ex-PSV'er eigenlijk alleen maar staan.

De gekunstelde formatie redde het door een surplus aan individuele kwaliteit. Ten opzichte van het eerste duel waren Jonk, Bergkamp en Davids de gelederen komen versterken. Dat scheelde een slok op een borrel. Bergkamp had in de eerste helft een van de mooiste acties van het toernooi. Hij passeerde twee Koreanen, hield even in en gaf ze op de achterlijn vervolgens nog eens het nakijken. Als afronding kreeg de aanstormende Jonk de bal in de voeten geschoven. Hij zag echter zijn schot gestopt door de doelman Byung Ji Kim. Ook de wijze waarop Bergkamp in de tweede helft scoorde, was een fraai staaltje techniek op de vierkante meter. Dat doelpunt moet een bevrijding voor hem zijn geweest, want hij mist voor de goal nog wat scherpte.

Davids corrigeerde op het middenveld met enorm veel energie een hoop mislukte acties van Oranje. Zoals die ene keer dat Winter werd voorbijgelopen door Jung Won Seo en hij ondanks een grote achterstand als een hyena op de Koreaan neerdook om hem de bal te ontfutselen. Elke (aanvallende) middenvelder op dit toernooi is vogelvrij als hij Davids tegenover zich krijgt. Mits de Juventus-speler zich weet te beheersen en geen onbesuisde overtredingen maakt.

Ook de aanwezigheid van Jonk was een verademing ten opzichte van het duel met de Belgen. De voorste linie van Oranje werd veel beter aangespeeld. Maar hoe evenwichtig is het Nederlands elftal in deze samenstelling als het door een tegenstander van meer formaat onder druk wordt gezet? De Koreanen kregen nog talrijke kansen, gaven intussen wel veel ruimte weg waardoor ze vijf treffers incasseerden. De persoonlijke duels vielen zelden in hun voordeel uit. Het wapen van de sliding, waarmee de Belgen de Nederlandse aanvallers dwarszaten, werd nauwelijks gehanteerd. Slechts in conditioneel opzicht toonden de Aziaten zich een volwaardige tegenstander. Ofschoon de uitslag anders doet vermoeden, speelde het team van Hiddink in het eerste half uur van beide speelhelften stroef. Het is derhalve voorlopig nog hollen of stilstaan met het Nederlands elftal.

Tegen Mexico wacht volgens Hiddink weer een heel andere klus. De Midden-Amerikanen mogen niet verliezen en zijn wellicht in het voordeel omdat de wedstrijd 's middags wordt gespeeld, op het heetst van de dag. De bondscoach is wel zo realistisch te beseffen dat het Nederlands elftal zich niet mag blindstaren op de grote zege tegen Zuid-Korea.

Het Nederlands elftal kwam tegen Zuid-Korea moeizaam op gang. Totdat Cocu de score opende hadden Bergkamp en Jonk kansen gehad, maar waren ook de Koreanen een paar keer gevaarlijk geweest. De openingstreffer werd voorbereid door Bergkamp die Cocu aanspeelde. De 'joker' van Hiddink passeerde een tegenstander en haalde met links doeltreffend uit. Vier minuten later bouwde Oranje zijn voorsprong uit. Jonk kreeg de bal in de voeten van Bergkamp. De Volendammer zag in zijn ooghoeken Overmars op links demarreren. De speler van Arsenal passeerde Choi en schoot met rechts de bal in het net.

In de tweede helft duurde het een half uur voordat het massaal aanwezige Oranje-legioen weer kon juichen. Choi had de tegentreffer op zijn voeten, maar hij stuitte op Van der Sar. De doelpunten vielen toch aan de andere kant. Bergkamp, die al een paar kansen om zeep had geholpen, was een paar Koreanen te snel af en schoot de bal met de punt van zijn schoen in de hoek: 3-0. Even later ging hij naar de kant en was het de beurt aan Van Hooijdonk. De spits van Nottingham Forest mocht bij zijn invalbeurt meteen een vrije trap nemen en het scheelde weinig of die bal belandde in het net. Kort daarna kon hij uit een voorzet van Overmars wel raak koppen. Ronald de Boer vijzelde tenslotte zijn zelfvertrouwen wat op door Lee te passeren en fraai in te schieten: 5-0.

Zie ook:
Het kanon is terug aan het front (20 juni 1998)

Vicieuze bal (20 juni 1998)

Jonk rekent op basisplaats (18 juni 1998)

Sprengers sluit straf niet uit voor Engelsen (17 juni 1998)

Bondsarts pleit voor psychologische hulp Kluivert (16 juni 1998)

Kluivert heeft spijt van por tegen 'matennaaier' (15 juni 1998)

Het leiderschap van een positivo (13 juni 1998)

Bergkamp kan al meespelen tegen Belgen (12 juni 1998)

'Vergiftig Overmars, anders gaat het mis' (11 juni 1998)