Voedseladditieven, ook wel bekend als 'de E-nummers', beïnvloeden de smaak, kleur, glans, houdbaarheid, zuurgraad, geur, mengbaarheid of hardheid van een voedingsmiddel. Additieven zijn ingedeeld in 15 categorieën. E100-180 zijn bijvoorbeeld de kleurstoffen, E530-585 de antiklonter- en rijsmiddelen en E620-640 de smaakversterkers.

Sinds 1996 bestaat er Europese regelgeving omtrent het gebruik van additieven. Binnen de EU beslist het Wetenschappelijk Comité voor de Voeding over de toelating van deze stoffen. Ze worden uitvoerig getest, onder andere op zuiverheid. Tijdens de synthese van een additief ontstaan er wel eens andere, mogelijk schadelijke stoffen. Dat is bijvoorbeeld het geval bij de productie van caramel. De fabrikant moet erop toezien dat de hoeveelheid verontreiniging geen schadelijke dosis bereikt.

Vervolgens wordt het additief zelf getest op zijn schadelijke werking. Dat gebeurt via kort- en langdurende dierproeven. In eerste instantie stelt men het No Observed Effect Level (NOEL) van een stof vast. Dat is de hoogste concentratie waarbij het proefdier geen vergiftigingsverschijnselen krijgt. Daarna berekent men de Aanvaardbare Dagelijkse Inname (ADI). Daarvoor wordt de NOEL als veiligheidsmaatregel eerst gedeeld door een getal, meestal tien. De uitkomst wordt nog eens gedeeld door tien, om rekening te houden met leeftijd, ras, geslacht en gezondheid. Daarna wordt berekend hoeveel een producent van een additief in een voedingsmiddel mag stoppen om niet boven de ADI uit te komen, zelfs niet bij mensen die meer dan gemiddeld van het voedingsmiddel eten.

Hoewel additieven uitgebreid getest zijn, bestaat er bij consumenten nogal wat weerstand tegen. Ze geven het eten een 'chemisch' karakter. Om additieven uit de weg te gaan, is het het beste verse producten eten. Dagverse melk bevat geen additieven, net als verse groenten, verse of bevroren vis en verse kruiden. Light producten bevatten vaak meer additieven dan gewone.