Hoofdstuk 13 - De hoertjes van Amapoto

Roel Janssen (rjanssen@nrc.nl)

Amapoto was een tropische nederzetting met de geur van vochtige aarde en het geluid van het oerwoud. Er stonden een kerk en een houten schooltje, Indiaanse en zwarte kinderen liepen blootsvoets door de straten van rode aarde. Er waren een stuk of wat winkeltjes en er was een gemeenschapshuis waar Carlien in een hangmat kon overnachten. Er hing een klamme hitte. Bij de Corantijn-rivier waren een paar bars, open ruimtes met een palmdak op palen en kleurige lampjes. 's Avonds besloot Carlien er eentje te bezoeken, in de hoop van de klanten informatie over het goudkampement te horen. In de Anora-bar speelde een bandje valse salsa-muziek. Er hing een tiental mannen rond die Parbo-bier dronken, en twee keer zoveel vrouwen die geen moeite deden om een klant te versieren. De sfeer was gemoedelijk, er werd gedanst en gelachen.

,,Toen het kamp er nog was, hadden we iedere nacht bezoekers die volop geld hadden. Ze betaalden met goud, weet je'', vertelde een zwart meisje in hotpants en een bikini-bovenstuk. Carlien informeerde bij de meisjes naar de NuggITT-werknemers. Jaramillo kenden ze allemaal. "Chico" had aan één van hen nooit genoeg op een avond, beweerden ze, en hij bracht altijd mooie dingen voor ze mee als hij in Brazilië was geweest.

,,Brazilië?'' vroeg Carlien geïnteresseerd.

,,Daar ging hij een keer per maand naar toe'', zei het zwarte meisje.

,,Hoe kom je daar, hiervandaan?''

,,Hij vloog van hier naar Roraima, aan de andere kant van de grens in Brazilië. Daar ging hij naar de garimpos. En op de terugweg kocht hij altijd spullen voor ons.''

Garimpos zijn illegale gouddelverskampen, wist Carlien, waar honderden, soms duizenden arme gelukzoekers met primitieve middelen naar goud zoeken. Ze graven goudhoudende aarde af en zeven de grond in goudpannen in het water van de rivier. Daarbij gebruiken ze kwik om het goud te binden, waardoor het rivierwater ernstig verontreinigd raakt. Op deze manier slagen ze er in om bescheiden hoeveelheden goud te verzamelen, die ze clandestien verkopen.

,,Hij bracht zelfs een keer een kleuren-tv en een airco voor me mee van de vrijhandelszone in Manaus. Jammer alleen dat hier zo waar de stroom uitvalt'', zei het hoertje.

Ze keek dromerig voor zich uit. ,,Ik denk dat ik hier binnenkort wegga. Nu NuggITT verdwenen is, valt hier niets meer te beleven. Trouwens, volgens mij is Chico helemaal niet verdronken. Ik weet zeker dat hij er vandoor is met een meisje hier uit de bar. Naar Colombia.''

De volgende dag ging Carlien per boot Carlien naar het mijnbouwkampement aan de Oronoque-rivier maar het bezoek leverde niets op. Het kamp was verlaten. Er lag alleen een boot afgemeerd, waarop met goudgele letters NuggITT was geschilderd. De boot was onbeschadigd.

Het laboratorium in het oerwoud bleek onbereikbaar zonder voertuig. Teleurgesteld keerde Carlien terug naar Paramaribo. Ze wist nog steeds onvoldoende.

Bij aankomst in het Torarica Hotel vond ze twee berichten. Het ene was van haar baas Verkooren. Hij had nieuwe informatie. Het andere was van Lilian Regenboog, de winti-priesteres die ze in het vliegtuig had ontmoet. Ze nodigde Carlien uit om de volgende avond een winti-sessie mee te maken. ,,Ik beloof je een boeiend spiritueel contact'', stond er bij.

Vanaf het terras bij het zwembad belde Carlien naar Verkooren. Ze vertelde hem wat ze de afgelopen dagen gehoord had. Verkooren stelde haar op de hoogte van het STE-onderzoek naar de handel met voorkennis.

,,Herinner jij je nog hoe laat het was toen we vrijdagmiddag gebeld werden door Veldhuyzen?'' vroeg hij.

,,Half zes, zes uur? Zoiets ongeveer.''

,,Precies. De beurs was in ieder geval al gesloten.''

,,Klopt. Daarom hebben we het persbericht ook pas zondagavond uitgegeven, toen we meer informatie hadden.''

,,Toch blijkt er aan het einde van die vrijdagmiddag een enorme omzet in NuggITT geweest te zijn. In Toronto. Daar was de beurs nog een paar uur open.''

,,Allemachtig. Dat moet Black zijn geweest. Jij hebt met Mervin Black van Hudson Bay gebeld om hem op de hoogte te stellen.'' ,,Hij beweert van niets te weten.''

,,Maar wie dan? Onze eigen mensen? Bonne de Leeuw? Zo stom is hij toch niet, dan zouden er telefoon-records moeten zijn.''

,,Zijn er niet. De administratie heeft niets gevonden.''

,,Ik denk er nog even over na'', antwoordde Carlien. ,,Vanavond ga ik naar een winti-sessie.''

,,Een wát?''

,,Winti, dat is de Surinaamse vorm van candomblé. Mijn antropologische specialiteit. Weet je nog, omdat ik bij mijn sollicitatiegesprek zei deskundige in de "zwarte magie" te zijn, heb je me aangenomen. Misschien komt het nu van pas.''

Ze lachten beiden en beëindigden het gesprek.

Hoofdstuk 14, "De kracht van winti", verschijnt maandag 15 februari.