Martin
ANNA VISSER
Op 21 november 1999 botste de
hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer, Martin van Amerongen,
in Parijs op twee bekenden uit Amsterdam. Wat zij daar deden, vroeg hij.
"Ons verloven." Hij deinsde achteruit, boog zich vervolgens naar voren
teneinde het gelukkige paar in één omhelzing te vangen.
Zelf was hij in Parijs om te werken, zoals hij altijd werkt -
zelfs nu het hem droef te moede moet zijn. Schrijvend over sterfgevallen
in zijn omgeving vervolgt hij: "Nu ben ik zelf aan de beurt (kanker aan
de slokdarm), zij aan zij met mijn zuster (borstkanker), want 'nooit
komen rampen eenzaam als verspieders', zoals William Shakespaere zei.
Mijn aandoening is inoperabel. Ik ben er trouwens tamelijk rustig onder,
al had ik graag nog een paar jaar langer geleefd. Wel was het nogal
moeilijk het mijn kinderen te vertellen."
In de jaren zestig en zeventig zat Van Amerongen, toen werkzaam voor
Vrij Nederland, het liefst vooraan tijdens congressen van
de Partij van de Arbeid - niet alleen om letterlijk te citeren wat aan
zinnigs of onzinnigs te berde werd gebracht, maar vooral om te genieten
van de sfeer waarmee de congressen toen omgeven waren. Over twee weken
is het weer zover, dan mogen de PvdA-leden een nieuwe voorzitter kiezen,
zich uitspreken over een nieuw beginselprogam en mogelijk over een anti-
Zorreguieta-motie stemmen: "Geholpen door het idee dat Paars wel mooi is
geweest en dat Koks leiderschap eindig is, zou het niet vreemd zijn als
het congres de afkeer van Máxima's vader inzet als bewijs voor
een linkse inborst", aldus Elsevier. Toonbeeld van een linkse
inborst was lange tijd Eveline Herfkens, sinds 1998 minister van
Ontwikkelingssamenwerking. Gelouterd door haar ervaringen bij de
Wereldbank en de Verenigde Naties zou zij weleens een frisse wind laten
waaien door de ontwikkelingshulp. Maar volgens Elsevier "dreigt
haar vernieuwing vast te lopen. Met de Tweede Kamer botert het niet
meer. Ambtenaren excuseren zich bij de oppositie voor het optreden van
de minister in het parlement." Volgens het Kamerlid Dijksma "straalt ze
uit dat alleen zíj gelijk heeft en dat niemand haar voor de
voeten mag lopen." Het opvallende is dat, hoewel Herfkens zich voornam
selectiever te zijn, "onder haar bewind alle budgetten verhoogd zijn",
aldus Elsevier.Eveneens opvallend, maar van een andere orde,
vinden neoconservatieven dat de '68'ers zo moeilijk te verleiden zijn
tot een eerlijk debat over hun eertijdse idealen. "De radicalen van '68
geselen iedere nieuwe generatie nog altijd met gloedvolle verhalen over
de goeie ouwe tijd, over de sleep-ins en de verbrande bh's, over een
revolutie die allang voorbij is en waarvan de idealen in werkelijkheid
helemaal niet zo mooi bleken te zijn", schrijft René van Wissen,
een van de oprichters van het platform voor conservatieve
gedachtevorming, in HP/De Tijd. En: "De opvatting dat de
conservatieve standpunten op een of andere wijze een indicatie zijn van
een psychisch defect, is (...) een van de erfenissen van de
neomarxistische cultuuranalyse waar we vanaf moeten."
Zoals we ook van het gedogen af moeten, maar daarvoor is een lange weg
te gaan, zo blijkt uit een verbijsterende opsomming van gedoogsituaties
in VN. De glastuinbouw, bestrijdingsmiddelen, bedrijven die
waanzinnige stank verspreiden - ze worden gedoogd. "Het staat als een
paal boven water: zonder grootschalig gedogen zou Nederland in
één klap stilstaan", aldus VN.
Korte tijd na de ontmoeting in Parijs vroeg de immer plagende Martin
van Amerongen: "Is het nog aan?" Op het bevestigend antwoord liet hij
enige alcoholische consumpties aanrukken, want daar houdt hij, naast
werken, ook van. "Ik had graag nog een paar jaar langer geleefd."
NIEUWS
SUPPLEMENT
DOSSIERS
ARCHIEF
ADVERTENTIES
SERVICE
