ANNA VISSER
Geleerde en vriendelijke mannen opgelet: mocht u benaderd worden door HN voor een grensverleggend interview, zeg dan meteen ja. Waarom? Omdat u niet door de interviewer wordt onderbroken, u praat maar raak, niks aan de hand. Zie bijvoorbeeld het interview met rabbijn Tzvi Marx ("Wie is deze geleerde en vriendelijke man?")

Hij heeft het ondermeer over Israël waar "het wemelt van actiegroepen en stichtingen om naar elkaar om te zien en elkaar uit het isolement te halen. Daarom wordt in Israël ook zo hard gewerkt om de relatie met Arabieren, christenen en moslims op gang te brengen en in stand te houden. Men voelt zich medeverantwoordelijk voor de niet-joden." Laat velen van hen dat nou toch heel anders ervaren, maar dat zegt de interviewer niet. Die zegt ook niets wanneer de rabbijn opmerkt dat "Jezus als jood niet geïnteresseerd was in niet-joden." Men leze Matteüs 15 vers 21-28 (Het verhaal over de Kananese vrouw) en Matteüs 8 over de Romeinse hoofdman erop na, om de onjuistheid van die opmerking te beseffen. Ook een mooie: "Het probleem ligt daar waar christenen joden het gevoel geven: jullie mogen dan weliswaar joden zijn, maar wij zijn Israël. Op die manier proberen de christenen de joden te overvleugelen." Ook op die vraagtekens bij een Israël-theologie gaat de interviewer niet in.

Die zou echter snel VN moeten kopen om zich door de Israëlische journaliste Amira Hass uit de droom te laten helpen. Zij is gestationeerd in de Palestijnse gebieden. Ze heeft veel jonge Palestijnse stenengooiers gesproken: "Dat zijn niet de kinderen van de Palestijnse leiders (...) Het zijn de jongens uit arme gezinnen. De religie is niet hun drijvende kracht. Het is het gevoel dat ze geen toekomst hebben." Dat laatste kan weinigen ontgaan zijn: " Zeven jaar lang zijn Israëlische en internationale delegaties naar de Palestijnse gebieden gekomen. Ze hebben gezwijmeld over de vrede, maar nooit de basale vragen gesteld over de nederzettingen en de afsluitingen. Er was een algehele collaboratie gaande om de illusie van het vredesproces in stand te houden en deze nieuwe vorm van apartheid niet ter discussie te stellen." Zwijmelen, wat kletsen en geen basale vragen stellen: het is ook een Nederlands probleem. Zie bijvoorbeeld 'Volendam'. "Een duidelijk beleid, met heldere regels, strenge controle en vergunningen die iets voorstellen, staat haaks op het gedogen en eindeloos overleggen" (...) We staan oogluikend toe wat verboden zou moeten zijn en gaan zelfs zo ver om gedoogvergunningen te verlenen. (...) Hoe kun je nou een vergunning geven voor iets dat strafbaar is? Dat kan alleen in Nederland. (...) Een natie van beroepsouwehoeren zijn we, we kletsen het ene compromis aan het andere vast."

Volgens De Groene Amsterdammer is de Volendammer Jan Veerman in zekere zin ook slachtoffer: "Omdat in dit land gedacht wordt dat bij honderd procent strikte naleving van regels en voorschriften een Volendam-, Enschede- of Bijlmerramp volledig uit te bannen is." Maar het probleem is nu juist dat als regels al worden gesteld, controle op de naleving vaak nihil is. Of, zoals VN terecht schrijft: "Ons prachtige poldermodel (...) is een excuus om geen regels te stellen, ze niet te handhaven en er geen verantwoordelijkheid voor te nemen." De dragers van dit model lopen, met andere woorden, voor hun verantwoordelijkheid weg. Evenals aan de overzijde van de Atlantische Oceaan schijnt dat maar weinigen te deren. In de VS is "onder de Clintons de politiek nog onoprechter en banaler geworden dan zij al was (...) Het gekke is dat ze dat door hun achterban, die op een principiëler president had mogen rekenen, niet is kwalijk genomen." Die achterban "legt in huichelachtigheid minder schroom aan de dag dan conservatieven", aldus HP/De Tijd. Te onzent is dat niet anders en het valt daarom te vrezen dat geleerde en vriendelijke mannen zelden echt het vuur na aan de schenen zal worden gelegd.

Eerder verschenen in deze rubriek:

Marcel en Mieke
(4 januari 2001)

Eerder verschenen artikelen in het archief.

( a d v e r t e n t i e s )