ANNA VISSER
Toen het nieuws bekend werd dat het voormalig CDA-Kamerlid J. de Milliano terugkeert in de Tweede Kamer en vooral hoe hij terugkeert, zal menigeen gedacht hebben: dat zal toch niet waar zijn. Bijbelkenners zal het daarentegen niet verrast hebben. Zij wijzen op Spreuken 27 vers 22:

"Al stampt gij een dwaas in een vijzel, tussen de graankorrels met een stamper, zijn dwaasheid zal niet van hem wijken."

In het geval-Milliano is zelfs sprake van tweeërlei dwaasheid. Enerzijds was er het CDA dat hem bij de verkiezingen van 1998 als "een gouden greep" presenteerde. "(...) Partijvoorzitter Helgers pronkte opzichtig met dit bijzondere uithangbord", aldus Willem Aantjes in HN. "Het probleem waar het CDA zich nu voor geplaatst ziet, had zich nooit kunnen voordoen als de partijleiding zich bij de kandidaatstelling wat minder door blinde vernieuwingsdrift had laten leiden (...)." Anderzijds was het dwaas van De Milliano destijds toe te happen. Maar het is helemaal treurig dat "zijn dwaasheid niet van hem geweken is", en dat hij nu andermaal de Kamer betreedt op de vleugels van de wind. Hij wil "geen politicus zijn. Dan verdrink je in commissies. Moet je praten met een slot op je mond. Je verzandt in fractiediscipline", zegt hij in VN. Je mag niemand op zijn uiterlijk beoordelen, maar 's mans gezicht verraadt dat hij weinig tegen discipline heeft, mits híj degene is die anderen mag disciplineren. De Groene Amsterdammer heeft de indruk dat De Milliano "in zijn twee jaar afwezigheid in de ban was geraakt van een alomvattende wereldvisie", daarbij onder meer wijzend op hetgeen waarom het hem werkelijk gaat: "de terugkeer naar een democratie van bezieling." Hier is geen stamper tegen opgewassen. Zoals het, volgens W. Groeneveld te Almere, ook geen zin heeft te hopen op een snelle verbetering van bijvoorbeeld het onderwijs: "De producten van het slechte onderwijs zitten voorlopig nog achter hun schrijftafels en maken de dienst uit", schrijft hij in een ingezonden brief in HP/De Tijd. Hij veegt de vloer aan met het eertijdse adagium 'alles moet kunnen'. De toenemende agressie wijt hij aan "een belachelijk tolerante justitie en een onderbezette en onverschillige politie." Hij bepleit "meer strengheid en minder tolerantie bij justitie en politie." Dan zal er wel wat moeten gebeuren, want "het zal geen verbazing wekken dat in een land dat geen regel handhaaft, de politie geen gezag heeft. (...) Een land waar "een praktijk is ontstaan waarin de politie in overleg treedt met verkeersovertreders die donders goed weten wat ze fout hebben gedaan (...)", aldus Elsevier. Gelukkig ligt de aarzelende en weinig doortastende gezagsdrager onder vuur. En gelukkig dringt het besef door dat "de burger recht heeft op een strakker optreden en de politie er ook aan toe is", zoals de burgemeester van Rotterdam in Elsevier zegt.

Niet alleen in het onderwijs en op straat werden in het recente verleden zaken op hun beloop gelaten, daarvan was ook sprake binnen de muren van het ministerie van Buitenlandse Zaken, toen Van Mierlo daar de dienst uitmaakte - wat hij echter niet deed, aldus Elsevier in een verhaal over de vergane glorie van Buitenlandse Zaken. Het eerste kabinet-Kok "husselde de organisatie van de buitenlandse betrekkingen door elkaar", de zogenoemde Herijkingsoperatie. , ,Economische Zaken deed wat het deed, liefst zonder Buitenlandse Zaken, Jan Pronk gebruikte de operatie om zijn greep op de BZ-ambtenaren te versterken, en Van Mierlo sputterde wat en liet het op zijn beloop." Het blad concludeert dat "Buitenlandse Zaken overal en voortdurend voorbij wordt gelopen". Een risico dat Kamerleden die bezield voorop willen lopen, permanent bedreigt. En waarschijnlijk niet ten onrechte, want bezieling en wijsheid gaan niet altijd samen.

Eerder verschenen in deze rubriek:

Hoed ons voor de bangeriken
(18 januari 2001)
Vriendelijke mannen
(11 januari 2001)
Marcel en Mieke
(4 januari 2001)

Eerder verschenen artikelen in het archief.

( a d v e r t e n t i e s )