Bloedbanden

Naam: Farida Pattisahusiwa (47)
Beroep: secretaresse bij een notariskantoor Functie: coördinator Molukse moslimvrouwenorganisatie

,,Bounty-eiland. Zo noemde ik Ambon tot voor kort. Als ik de videobanden van mijn laatste vakantie afspeel, kan ik nog steeds het warme water langs mijn benen voelen stromen. Zo mooi. Zo vredig.

,,Mijn moeder, die vorige week is overleden, was voortdurend in tranen. Zij kon nauwelijks bevatten wat daar nu gebeurt. Voor de tweede keer in vijftig jaar werd haar iets dierbaars ontnomen. De eerste keer was in 1951, toen zij en mijn vader - zogenaamd tijdelijk - een heenkomen vonden in Nederland. En nu dit. Te veel leed voor een mensenleven, denk ik wel eens.

,,Als ik in de file sta, hangt er altijd een wolk van vragen boven mijn hoofd. Zouden mijn neefje en nichtje nog leven? Zijn ze gevlucht? Waarheen? Is dat dorpje op Seram al geëvacueerd? Wat is ervan over? Het is moeilijk leven in twee werelden. Maar ik heb geen keus: mijn hart ligt daar. Op Ambon.

,,Religie is de oorzaak - zeggen ze. Maar ik betwijfel het. Christenen en moslims leven al eeuwen vreedzaam naast elkaar in Indonesië. Ze hebben bloedbanden. Bezoeken dezelfde winkels en scholen. Zamelen geld in voor elkaars kerkgebouwen. Alleen een sterke macht - het leger - kan zulke sterke banden via provocaties vernietigen. Dat gaat niet vanzelf.

,,In Nederland maken Molukse christenen en moslims één vuist. De moslimvrouwenorganisatie, waar ik deel van uitmaak, organiseert samen met een christelijke vrouwenorganisatie stille tochten. We vergaderen samen, houden handtekeningenacties en zetten humanitaire acties op touw. De samenwerking werd uit nood geboren, maar inmiddels willen wij niet meer zonder.''

DANIELLE PINEDO