NIEUWS
TEGENSPRAAK
SUPPLEMENT
DOSSIERS
ARCHIEF
ADVERTENTIES
SERVICE
|
NIEUWS
TEGENSPRAAK
SUPPLEMENT
DOSSIERS
ARCHIEF
ADVERTENTIES
SERVICE
|
|
Digitaal Dagboek Dag 13 - woensdag 27 september 2000
Niet alleen sport beheerst de Spelen. De laatste dagen beheerst ook een ander thema de voorpagina's van de kranten: doping. Diverse atleten zijn tijdens de Spelen positief bevonden, onder wie een Roemeense turnster die haar gouden medaille moest inleveren. Dat wordt breeduit uitgemeten. Als je vervolgens een proces aanspant tegen het IOC om je medaille terug te krijgen, haal je nog eens uitgebreid de voorpagina's. Een aantal atleten blijkt voorafgaand aan de Spelen positief te zijn bevonden en mag niet meedoen. Een kogelslingeraarster wordt tijdens haar wedstrijd uit het Olympisch stadion en uit de wedstrijd gehaald. Maar de meeste aandacht trekt de zaak van de Amerikaanse kogelstoter en titelverdediger C.J. Hunter, die voorafgaand aan de Spelen, naar nu blijkt, viermaal betrapt is op snoepen uit de verboden nandrolon-pot, maar toch doodleuk hier in Sydney aanwezig is. Niet om mee te doen, want hij heeft vanwege een knieblessure af moeten zeggen. Althans, dat zegt hij. Was hij als atleet verschenen, dan zou hij onmiddellijk verwijderd zijn, zo stelt het IOC. Hunter is mede vermaard als echtgenoot van de Amerikaanse superster Marion Jones, die in Sydney opgaat voor niet minder dan vijf gouden medailles. Eén hangt er woensdag al om haar nek, naar de overige vier is ze nog op jacht. Aan de zijde van haar man volgt een emotionele persconferentie, waarin Jones een korte verklaring aflegt in de trant van wijlen Tammy Whynette's song Stand by your man en verder vraagt om met rust gelaten te worden. Hunter ontkent vervolgens alle aantijgingen en barst in tranen uit. Soap at the Olympics. Als je de commentaren mag geloven, zijn twee conclusies te trekken. Het IOC en de anti-dopingwaakhond WADA zijn op dit terrein zeer actief en dat kost reputaties. Daarnaast is het aantal geconstateerde gevallen wel hoog (acht), maar ook weer niet zo extreem ten opzichte van andere Spelen. In Montreal waren in 1976 11 atleten positief, in Los Angeles in 1984 12 atleten, in Seoel in 1988 10 atleten, in Barcelona in 1992 5 en in Atlanta in 1996 2 atleten. De dalende trend wordt wel doorbroken, maar dat zegt misschien ook iets over de controles bij eerdere Spelen. Het WADA, de controle-instantie, zit er nu ook echt bovenop. De zaak-Hunter legt een ander aspect bloot, namelijk het feit dat de Amerikaanse atletiekfederatie de uitkomsten van de tests kennelijk naast zich neer heeft gelegd. Hunter werd niet geschorst, de zaak kwam zelfs niet naar buiten. Wel had Hunter het ineens aan zijn knie, maar dat kan toeval zijn. Formeel moeten de nationale of internationale bonden acties ondernemen als een atleet positief wordt bevonden; bij de Spelen speelt het IOC die rol. Het lijkt erop dat de Amerikanen, die altijd voorop staan om anderen te beschuldigen op dit terrein, een paar offdays hebben gehad. Ik herinner mij nog vorig jaar in Lausanne kritisch te zijn toegesproken door de drugs- annex dopingbaron Mc Caffrey, kruisridder namens de Amerikaanse regering. In Nederland hebben we dit met elkaar - de overheid en de sport - gelukkig anders geregeld. Op mijn verzoek is uitdrukkelijk een veiligheidsklep ingebouwd in de procedure bij de afhandeling van dopingcontroles. Dat doen we doordat in het jaarverslag van Doconed openbaar gemaakt wordt hoeveel positieve gevallen er geconstateerd zijn en door de instelling van een auditcommissie. Dit is een club van deskundigen die achteraf nagaat of de bonden ook daadwerkelijk maatregelen nemen wanneer atleten op doping betrapt worden. Doen de bonden dat niet, dan rapporteert die commissie dat aan de sportkoepel NOC*NSF en aan mij. Als staatssecretaris kan ik vervolgens de gewraakte sportbond korten op de subsidie en aan de heisa die dat geeft, heeft, denk ik, geen enkele bond belang. Ik hoop dat het waterdicht is, toestanden zoals rond Hunter moeten ermee kunnen worden voorkomen. Terug naar de sport, want ook vandaag wacht een druk programma, met opnieuw veel reizen. Het zijn dan wel compacte spelen, maar twintig, dertig kilometer door en rond een met verkeer dichtgeslibde metropool als Sydney is geen sinecure. Sydney is met drie miljoen inwoners wel even iets anders dan Rotterdam of Amsterdam, of beide steden samen. De dag begint met een interview samen met Hans Blankert met verslaggever Bert Schaap van de Telegraaf in ons hotel. aan het water zijn mooie foto's te maken.. Het gesprek gaat over het sportklimaat, hoe de Nederlandse prestaties te waarderen en wat we in de verdere toekomst willen. Wat moet de sport dan zelf doen, wat mag je van de overheid verwachten? En: welk ambitieniveau stel je? Wat dat betreft zitten Hans Blankert en ik op één lijn: wil je serieus werk maken van topsport dan moet je een hoog ambitieniveau hebben, maar tegelijkertijd ook oog voor de factoren die aan de ontwikkeling van de sport ten grondslag liggen. Schoolsport, jeugd en bewegen, talentherkenning, begeleiding, kennisontwikkeling, vrijwilligers. Zomaar wat trefwoorden, maar ook Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband hebben ooit een keer hun eerste slagen gemaakt in een gewoon zwembad, ergens op zwemles bij een gewone vereniging. De top van de piramide kan zichzelf nooit dragen, maar staat op een brede basis. Het interview verloopt geanimeerd. Zo'n 70 Nederlandse journalisten doen hier hun werk tijdens de Spelen en de meeste zijn enthousiast over de 2000 Games. Het is hard werken, want de kranten vragen veel pagina's en sommige schrijven daarnaast ook nog voor hun Internet-pagina. Na het interview naar de paarden. De landenwedstrijd eindigt vandaag en Nederland haalt vrijwel zeker een medaille. Na ochtendlijke regen, breekt op weg naar Horsley Park, op 42 kilometer van Sydney, de zon door. Opmerkelijk hoe veel warmer het daar is dan aan zee. We kijken naar Coby van Baalen die als laatste van de Nederlanders aan de beurt is en nog een verwoede poging zal doen om de Duitsers van de eerste plaats te verdringen. Dat zal niet gemakkelijk zijn. De echte deskundigen volgen nauwgezet elke beweging van het paard; ik kan maar moeilijk beoordelen waar het goed of fout gaat. Dressuur is een jurysport, hetgeen betekent, dat je uitsluitend afhankelijk bent van het subjectieve menselijke oog. Ik laat me vertellen dat Van Baalen prima heeft gereden, maar als blijkt dat Duitsland het daarna ook goed doet, blijft Nederland, net als in 1996 in Atlanta, met zilver achter. De ploeg is misschien iets teleurgesteld, maar ik vind het een prima resultaat. De volgend bestemming is de wielerwedstrijd op de weg voor de heren. Wat zal er gebeuren na het goud van Leontien? Het wielerparkoers ligt weer dicht bij Sydney, maar het blijkt dat de wedstrijd sneller verloopt dan gedacht. Als we de stad naderen, is de finish nog vijf minuten. Heeft geen zin meer om verder te rijden. Dan maar terug naar het hotel. Van secretaris-generaal Roel Bekker, die wel bij het wielrennen is, horen we dat we weinig gemist hebben. Het was een saaie wedstrijd waarbij Nederlanders niet bij de eerste tien eindigden. Zal De Kneet na afloop hebben gedonderd? De Duitsers zullen wel blij zijn want Der Jan (Ullrich) mag dan de Tour niet gewonnen hebben, vandaag was hij wel de sterkste. Toch een goede sportman. Van Sydney aan het begin van de avond naar Olympic Park in Homebush Bay. In het Olympisch stadion moet Marko Koers proberen zich te plaatsen voor de 1500 meter finale. Het is een zwaar nummer, de 1500 meter: net te lang om vrijwel steeds voluit te gaan, maar te kort om het rustig aan te doen. Koers loopt opnieuw een uitstekende wedstrijd, loopt de eerste ronden goed van voren, maar raakt in de laatste 300 meter wat in de achterhoede. In de laatste bocht doet hij nog een geweldige poging om bij de eerste vijf te lopen, want die komen sowieso in de finale. Het gaat vreselijk hard op het laatste rechte stuk en hij redt het niet, achtste. De halve finale waarin hij loopt is wel veel sneller dan de andere, maar dat mag niet baten. Koers is uitgeschakeld. Toch twee prachtige wedstrijden van hem gezien. Ik vraag me af waarom er zoveel goede Nederlandse zwemmers zijn en je de atleten die hier in finales mee kunnen met een lichtje moet zoeken. Veel tijd is er niet, want de apotheose van de dag wacht in Sydney Exhibition Centre in Darling Harbour waar de Nederlandse volleybalploeg in de kwartfinales aantreedt tegen Joegoslavie. Vier overwinningen en maar één nederlaag in de voorronden, hebben vertrouwen doen ontstaan dat de titelverdediger uit Atlanta wellicht toch weer een medaille kan halen. Het is een zinderende wedstrijd, met twee gelijkwaardige ploegen en aan beide kanten zeer fanatieke supporters. Annemarie en ik en onze gehele aanhang moedigen de Nederlanders fanatiek aan. Na de eerste set, die Joegoslavië toch gemakkelijk wint, denk ik: dit gaat goed fout. De Nederlandse ploeg denkt dat kennelijk ook, herstelt zich en wint de tweede set. De derde gaat weer naar de Joegoslaven en in de vierde set lijkt het gedaan met Nederland maar met een enorme veerkracht pakken we de set met 32-30. Dit is niet goed voor het hart. In de beslissende vijfde set lijkt Nederland de sterkste, want we komen met 10-8 voor. Als het 11-8 wordt is het bijna gedaan, maar er wordt een fout gemaakt. De Joegoslaven putten daar kracht uit en komen gelijk. Er wordt gestreden voor elk punt. Nederland verliest, maar verdient toch een staande ovatie. Een paar maanden geleden was ik bij Nederland-Rusland, daar speelde het Nederlands team op zijn zachts gezegd beroerd. Maar dit was top. Na afloop naar het Holland House om ons verdriet over de nederlaag therapeutisch verantwoord te verwerken met behulp van een fabrieksmatig gefabriceerde combinatie van water en gerstenat. De speciale pier in Darling Harbour waaraan de Batavia naast het Holland House ligt, is vanavond een beetje een 'uithuilpier'. Maar voor het eerste pilsje arriveert word ik ondervraagd door Paul de Leeuw en aan de hand van mijn standenbriefje doe ik verslag van de wedstrijd. Als ik terugkom in het hotel en de e-mail open blijkt inderdaad weer eens dat in Nederland het leven en werk gewoon doorgaat.
|
NRC Webpagina's 27 september 2000
Tijdens de Olympische Spelen zal staatssecretaris M. Vliegenthart van Sport voor NRC Handelsblad een dagboek bijhouden.
Dagboek 26 september |
| Bovenkant pagina |
|
|
