Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Dag 6 - woensdag 20 september 2000

Gisteravond telefonisch met deze en gene gesproken over de accenten die de fracties nog willen zetten bij de Algemene beschouwingen in de Tweede Kamer, vandaag en morgen. Ook het afgelopen weekend hebben Ben en KPN weer fors verdiend aan de voorbereiding van dit hoogtepunt van het parlementaire jaar. De onderwerpen die in beeld zijn, zijn ook zaken die mij na aan het hart liggen: de jeugdzorg, de sport en natuurlijk ook aandacht voor de arbeidsmarktproblematiek. We zullen zien wat deze twee dagen nog op zullen leveren.

We hebben een mooie begroting kunnen presenteren met veel extra ruimte voor de zorg, versnelling van de uitbreiding van de kinderopvang, maar het is niet zo dat het volmaakt is en dat er niets meer te wensen over blijft. Veel sectoren waar ik voor verantwoordelijk ben, zijn achtergebleven in de tijden waarin het economisch moeilijk was. We maken nu een forse inhaalslag, maar alles kan niet in een keer gerealiseerd worden. We zullen ervoor moeten zorgen dat het geld op de goede plek terecht komt. In de reacties komt dat ook tot uitdrukking: mooi dat we dit erbij krijgen, maar kan het niet wat meer zijn.

PSV heeft het in de Champions League even niet kunnen redden. Je ziet toch iedere keer weer dat het lukt en dan knallen de prestaties eruit, of het wil niet en dan blijft men vastzitten en is het vechten tegen twee tegenstanders; de echte en tegen jezelf. Voor een coach om gek van te worden.

De dames hockeyers hebben daar bij de Spelen ook last van. Ze balanceren op de rand van uitschakeling. Ze beginnen vandaag goed tegen Nieuw Zeeland; zou het dan toch goed gaan? Vlak voor rust komt Nieuw Zeeland terug naar 2-1. De tweede helft moeten ze het nu wel vasthouden. Ik wil ze volgende week wel zien spelen, want daar had ik wel op gerekend. Terwijl ik aan dit dagboek werk - het debat in de Kamer begint pas om elf uur - volg ik de wedstrijd met een schuin oog.

Vanmorgen op de bank voor de tv de kranten doorgenomen. Natuurlijk de reacties op de miljoenennota en de begroting en zorgnota van VWS. Maar ook de verhalen uit Sydney. Gelukkig zie ik op de tv dat de mannen hockeyers winnen, Inge de Bruijn weer superieur is en Mark Huizinga in de halve finale staat terwijl zijn vriendin Edith van den Bosch op een herkansing moet hopen.

Nederland haalt ook weer een medaille, de zesde inmiddels. Het is een bronzen medaille voor handboogschutter Wietse van Alten: alleen het beslissende schot wordt in beeld gebracht: zo zit er geen enkele spanning in. De eerste medaille bij deze sport sinds de landenploeg in 1920 in Antwerpen goud won op het onderdeel bewegend vogeldoel. Van Alten komt voor mij uit het niets, net zoals in 1976 in Montreal Eric Swinkels ineens een bekende sporter werd met zijn zilveren medaille bij het kleiduivenschieten. Het is wel leuk dat we nu in zoveel verschillende sporten volop meedoen.

Een verhaal in Trouw trekt mijn aandacht. Creatief werken aan de files in de zorg. Er wordt een beeld geschetst van de aanpak van de wachtlijsten in de zorg in Deventer. Ze zijn daar actief aan de slag gegaan met de ruimte die we dit voorjaar gemaakt hebben om met geld, maar vooral ook creatieve ideeen te werken aan oplossingen. Er straalt een boodschap uit dat ze er weer geloof in hebben gekregen en daar ben ik blij mee. Wachtlijsten los je op in de regio, op basis van de vraag van de clienten kijken hoe instellingen een passend aanbod kunnen leveren. Daarbij is een actieve inzet van al die partijen nodig. Wij in Den Haag scheppen randvoorwaarden, maar zij in het land moeten het doen. Niet meer praten over wat er niet kan, maar werken aan oplossingen. Dat er tijd voor nodig is is duidelijk, maar er moet weer perspectief komen, dat maakt ook dat mensen daar hun steentje aan willen bijdragen.

Terwijl ik verder tik wordt de halve finale 100 meter vrije slag dames in beeld gebracht: wederom een wereldrecord voor Inge de Bruijn: voor minder doet ze het niet meer, ongelooflijk. Vanmorgen stond er een interesssant interview met de coach van de zwemmers in de krant: Jacco Verhaeren. Hij kan niet voelen hoe Pieter en Inge door het water flitsen, maar hij gebruikt veel kennis ook uit andere sporten om de kracht en techniek te verbeteren. Hij gaat nu kijken hoe je met minder trainen toch dezelfde prestaties kunt neerzetten.

Het staat inmiddels 3-1 voor de Hockeydames: een mooie goal van Suzan van der Wielen. Het eind van de wedstrijd is bloedstollend: Nieuw-Zeeland haalt op tot 3-3, heeft kansen op de overwinning, Nederland mist op zijn beurt een strafcorner, maar gelukkig tikt Fleur van der Kieft een minuut voor tijd de bevrijdende 4-3 in! Wat een opluchting. De hockeydames hebben het nog steeds in eigen hand.

Ik besluit op mijn kamer nog naar VDH te kijken voor de finale 100 meter vrije slag en dan als een speer naar de Tweede Kamer te gaan. De Rus Popov verdedigt zijn titels van 1992 en 1996. Maar Pieter was nu in de halve finale al zoveel sneller. De start is niet geweldig, zoals gebruikelijk. Bij het keerpunt ligt hij gelukkig al weer tweede, maar de finish is amper te zien. Ik schreeuw het uit als Van den Hoogenband toch weer als eerste aantikt, met een superieure eindsprint slaat hij toch nog een gat van 0,4 seconde met Popov en iets meer met de Amerikaan Hall. Goud voor Pieter en een wereldrecord voor Inge. Waar houdt het op?

In ieder geval niet bij het judo, want Mark Huizinga maakt het succes vandaag compleet door in de klasse tot 90 kilo een gouden medaille te halen. Na zijn bronzen plak van Atlanta, staat hij nu in Sydney op de hoogste trede. Ik zal de beelden pas vanavond kunnen zien, maar hoor dat hij zijn Braziliaanse tegenstander ruim anderhalve minuut voor tijd met een schitterende schouderworp heeft verslagen. Huizinga stond al voor in de partij, maar nam een wanhoopsaanval van zijn tegenstander secuur en meedogenloos over. Voor het eerst sinds 28 jaar weer goud bij het judo van de mannen, na illustere namen als Anton Geesink en Wim Ruska. Het zonnetje breekt hopelijk door bij de Nederlandse judoploeg na deze eerste medaille in Sydney.

Acht medailles na vijf dagen sport, wat een weelde. En al bij vier verschillende sporten behaald. De Nederlandse topsport wordt steeds breder. De laatste vier Spelen haalden we in zeven (Los Angeles), acht (Seoul, Barcelona) of negen (Atlanta) takken van sport eremetaal; het is goed mogelijk dat we in Sydney nog verder komen, ook al moet je nooit te vroeg juichen. Niet in de politiek, niet in de sport.

Maar wie zegt dat Nederlandse sporters goed zijn, maar mentaal tekort komen, krijgt bij deze Spelen het bewijs geleverd van het tegendeel. Mede naar aanleiding van een rapport dat ik dit voorjaar heb laten maken over het topsportklimaat in Nederland en de publieke discussie over de gemiste penalties bij het EK, werd die mentale zwakheid nog weleens als reden voor sportief falen aangemerkt. Op het moment supreme staat de Amerikaan, de Fransman, de Duitser of de "Aussie" er, maar de Nederlander faalt. Niet alleen de zwemmers laten nu zien dat die gedachte achterhaald is, althans dat die overkomelijk is. Ook de honkbalploeg laat dat vandaag zien door Olympisch kampioen Cuba met 4-2 de eerste nederlaag ooit op een Olympisch toernooi toe te brengen. Een paar ervaren spelers en veel talenten, maar vooral het hoofd koel houden. De psychologische begeleiding van topsporters, waar ook NOC*NSF in haar topsportbeleid meer en meer werk van maakt, begint vrucht af te werpen. Mysterieuze krachten hoeven in de sport kennelijk niet zo mysterieus te zijn.

Foto R. Rozenburg

Tijdens de Olympische Spelen zal staatssecretaris M. Vliegenthart van Sport voor NRC Handelsblad een dagboek bijhouden.

Dagboek 19 september
Dagboek 18 september
Dagboek 17 september
Dagboek 16 september
Dagboek 15 september