Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Dag 3 - zondag 17 september 2000

Vlak voor de start begint mij de adrenaline harder te stromen. Inge wint superieur.Wat een ontlading. Je weet dat het moet kunnen, maar het moet wel gebeuren. En het is gelukt. 32 jaar na de laatste gouden zwemmedaille van Ada Kok op de vlinderslag bij de vrouwen, wint Inge de Bruijn het eerste goud voor Nederland. En hoe! Met een wereldrecord en liefst 1,3 seconde voorsprong op de nummer 2. Inge onderdrukt haar tranen bij de huldiging. Bij mij lopen ze wel over de wangen. Mooi interview: “Ik voel me net een goudvlindertje”. Als De Bruijn zo doorgaat, kan ze met één toernooi in Sydney alleen al de beste Nederlandse zwemster aller tijden worden. Ze heeft nog drie nummers voor de boeg en nu al twee medailles.

De overmacht en de zelfverzekerheid van Inge de Bruijn doet me denken aan de gouden races van Marianne Timmer bij de laatste Winterspelen in Nagano. Alleen kwam Timmer uit de positie van underdog en De Bruijn is de torenhoge favoriete. Ze pal staat voor haar zaak. “Nee, ik heb geen moment getwijfeld. Ik weet wat ik allemaal heb gedaan, het moest er gewoon uitkomen”. Het is indrukwekkend hoe ze met die spanning omgaat. Het Australische publiek is zeer sportief en juicht luidruchtig mee; dat het de Spelen van de sporters blijkt ook doordat De Bruijn en de andere medaillewinnaars na de huldiging voor het oog van de camera’s minutenlang felicitaties in ontvangst kunnen nemen. Een bedremmelde Australische official laat het begaan.

Bij de heren nadert het gevecht tussen Pieter van den Hoogenband en Ian Thorpe langzaam z’n climax. Pieter zwemt in de halve finale 200 meter vrije slag een wereldrecord met 1.45,35. Ook hij straalt net als Inge de Bruijn zo’n kracht en zelfverzekerdheid uit. Hij geniet erzelf zichtbaar van. Thorpe komt een paar minuten later in zijn halve finale 0,02 seconde tekort. In plaats van dat een orkaan losbarst, is het doodstil in het zwemstadion. Die Thorpe heeft wel een zeer snelle laatste 50 meter, dat wordt morgen wat.

Topsport is vaak secondenwerk. De Nederlandse estaffetezwemmer Dennis Rijnbeek mag bij de wissel maximaal drie-honderdste van een seconde eerder van het startblok, maar het wordt vier-honderste. Diskwalificatie, weg medaillekansen. Judoka Patrick van Kalken verslaat zijn tegenstander in de kwartfinales in de laatste seconde met een schouderworp op ippon. De Japanner Homura wint goud in de lichtste klasse door zijn tegenstander in drie seconden te vloeren. De Canadese triathleet Simon Whitfield verslaat in de laatste seconden zijn Duitse tegenstander die het goud al binnen dacht te hebben.

Dat onverwachte is het aardige van topsport. Het gaat niet altijd langs gebaande paden, het gebeurt niet altijd op het verwachte tijdstip. De Nederlandse volleybalploeg laat zien wat dat betekent door in de eerste wedstrijd sensationeel met 3-0 van Cuba te winnen. Met de grootste moeite als 12e en laatste gekwalificeerd voor deze Spelen, laat de Olympisch kampioen van 1996 zien dat een toernooi onder deze grote spanning iets heel anders is. Het is ongelooflijk hoe de wedstrijd tegen Italie een paar maanden geleden het keerpunt is geworden. Eerst lukte niets en nu dwingen ze het weer af. Ik geniet van het spel, maar ook van de reacties na afloop. Opluchting bij de coach Gerbrands: “Ik ben vier jaar coach, ik heb nog maar eenmaal van Cuba gewonnen. Na het toernooi deze zomer in Frankrijk is 500 kilo uit de rugzak verdwenen”. Routinier Blangé : “Het leuke van topsport is dat er een wereld van verschil zit tussen een team met en zonder zelfvertrouwen spelend”. Maar we blijven nuchter. Blangé: “Als we van Australië verliezen staan we weer op nul”.

De hockeydames staan nog op nul na het verlies van 1-2 tegen China. Ook dat mag een sensatie heten, maar dan in negatieve zin. Ik dacht gisteravond nog dat dit een mooie wedstrijd was om te starten. Schrale troost dat de eerste wedstrijd in Atlanta ook werd verloren en toen kwam er uiteindelijk nog brons. Tom Van ’t Hek houdt zich in voor de camera en gooit het op de spanning voor zo’n olympisch toernooi. Maar er is kennelijk meer aan de hand. “We zullen daar intern nog weleens over praten”, klinkt het stevig. Ik ken dat gevoel. Beleid maken en politiek is ook een vorm van topsport als je het goed wil doen. Diplomatiek taalgebruik naar buiten en een donderpreek in de beslotenheid van de kleedkamer.

Ik zie Joop Atsma, Tweede Kamerlid van het CDA en woordvoerder sport, in Sydney bij Jack van Gelder aanschuiven. Ditmaal in zijn hoedanigheid als chef d’equipe van de wielrenners. Joop is voorzitter van de KNWU en heeft hart voor de sport. Of hij voor Prinsjesdag niet even terugvliegt naar Nederland, net als de Prins van Oranje, vraagt Van Gelder. Nee, zegt Joop, het is maar eens in de vier jaar Olympische Spelen en het baanwielrennen valt net rond de tijd van Prinsjesdag. Ik begrijp dat wel, de kriebels om niks van je sport te missen. Mijn voorgangster Erica Terpstra heeft ook bijzonder verlof gekregen, zoals haar fractievoorzitter dat noemt. Als Atsma dan toch op een valpartij mag hopen, dan is die van het kabinet, maar hij erkent dat die er met de huidige economische voorspoed niet echt in zit. Goed zo, Joop! Ik verwacht dat het er bij de algemene politieke beschouwingen volgende week in de Kamer veel aandacht zal zijn voor de zorg. En terecht. Ik wil daar dan ook echt bij zijn. Dus deze week blijft het intensief televisie kijken. Het mooie daarvan is toch wel hoe snel je beeld hebt van de vele onderdelen van het toernooi. Ik heb een TV op mijn werkkamer staan en ik merk dat er te weinig vordering zit in het doornemen van de weekendtassen.

Het judo is één van de takken van sport waarvan ik maar weinig begrijp van de regels. Jammer voor Patrick van Kalken en Deborah Gravenstijn dat het brons er niet in zat. Leontien van Moorsel is oppermachtig in de achtervolging op de baan: morgen de finale. Ze dubbelt haar tegenstandster zelfs. Na de tweede dag staat Nederland met Canada op de gedeelde 13e plek bij de medailles. De Australiers laten met een tweede plek in het klassement zien wat het is om thuis te spelen!

De Olympische Spelen zijn een groot commercieel gebeuren worden, maar al kijkend denk je daar eigenlijk helemaal niet meer aan. Je zapt van sportprestatie naar sportprestatie, rugnummers zijn belangrijker dan reclameborden. Maar dat meedoen belangrijker is dan winnen, geldt vooral voor verliezers, als je de fanatieke strijd ziet. Het gaat toch om die plak en dan vooral voor je zelf. Triathlete Silvia Pepels getuigt echter nog van de moraal van Pierre de Coubertin. Ze verontschuldigt zich na afloop openlijk dat ze bijna nog voor haar Nederlandse concurrente Wieke Hoogzaad was binnengekomen: “Ik vond het wel leuk voor Wieke dat ze me nog net inhaalde. Ze is gewoon de beste in Nederland, dus hoort ze ook voor me te zitten”.

Foto R. Rozenburg

Tijdens de Olympische Spelen zal staatssecretaris M. Vliegenthart van Sport voor NRC Handelsblad een dagboek bijhouden.

Dagboek 16 september
Dagboek 15 september