Foto Tara Fallaux

ARBEIDSINTENSIEF Mieke Albers (44) Textielrestaurator Als kind was ik al met lapjes in de weer. En dat kan ik thuis nog steeds niet laten. Na mijn opleiding Textiele werkvormen moest ik eigenlijk voor de klas gaan staan, maar het lukte me niet om orde te houden. Daarom heb ik me destijds verder georiënteerd - in het Victoria & Albert Museum in Londen en het Simon van

Gijn Museum in Dordrecht. Ik houd ervan oude voorwerpen te koesteren. En van die liefde heb ik als het ware mijn vak gemaakt.

De grote textiel- en kostuumcollectie van het museum omvat vijftien eeuwen - vanaf Koptische weefsels tot en met een jurk uit 1950 van Christo Balancianga. Wandtapijten, handschoenen, damasten tafellakens, servetten, kanten kragen, zijden tasjes, gestoffeerde meubels: aan de hand van een conditierapport worden ze ieder apart behandeld. We wassen, herstellen of verstevigen ze. Alle textiel wordt langzaam broos. Tijd om lang aan één stuk te werken is er niet meer, want we moeten elk jaar twee tentoonstellingen voorbereiden. Mijn drie vrouwelijke collega's en ik werken als vliegende kippen.

Dit is het onderhemd waarin de stadhouder Hendrik Casimir in 1640 werd neergeschoten. Bijna al dat bruin is bloed. Het weefsel is als papier versnipperd geraakt. Stukje voor stukje zet een student het weer vast op dunne tule. Net zo arbeidsintensief is het restaureren van zijden mantel- en japonvoeringen. Om duurder te lijken werd zijde medio 19de eeuw verzwaard met metaalzouten en die breken op den duur de vezels af. Daarom krijgen de zwakke plekken elk een weefsel van bijna onzichtbaar draad, zodat de voering weer ondersteund is als de mantel op een pop tentoongesteld wordt.

Met één enkele japon zijn we vier, vijf weken bezig. Van nature ben ik ongedurig, maar dit werk maakt we weer geduldig. Sommige tapijten, die keihard zijn geworden omdat ze vroeger met een lijmlaag zijn geïmpregneerd, moeten net zo goed ondersteund worden. Héél voorzichtig, om de zwakke plekken niet verder te beschadigen, houden we de weefsels tijdelijk bijeen met spansteken. Lijm gebruiken we natuurlijk nooit meer. En verder wordt hier nog verkleurd textiel met neutrale zepen grondig gespoeld.

Sommige schades zijn onherstelbaar, zoals een borduurwerk waarvan de gekleurde garens zijn gaan bloeden, doorlopen. Of stukken die tien, vijftien jaar lang in te veel licht hebben gestaan en waarvan de vezels verkleurd of vergaan zijn. We gaan echt niet als nonnen pietepeuterig met een lapje om. Bij de huidige tentoonstelling Kant worden de strikken en kragen niet stijfjes op een ondergrond genaaid, maar losjes neergelegd in de vitrines. Het is een plezier om naar te kijken.