Foto Tara Fallaux

TERUGHOUDEND Isabelle Garachon (42) Hoofdrestaurator glas, keramiek en steen Ik voel me hier een lid van een estafetteploeg, die mooie dingen zo goed mogelijk aan volgende generaties doorgeeft. Volstrekt intuïtief heb ik tijdens mijn opleiding op de Sorbonne in Parijs voor keramiek en glas gekozen. En ik kan me niet

Mijn collega en ik herstellen breuken in glas en keramiek. We retoucheren schilderingen en maken marmeren bustes en terracotta-beelden schoon. De rest van de tijd verplaatsen we deze objecten bij schoonmaakbeurten of interne verhuizingen. Het in- en uitpakken van glas vereist veel concentratie.

Deze grote, 18de-eeuwse plaque van Delfts blauw dreigde uiteen te vallen. Eerst moest de oude lijm, die de verschillende fragmenten bij elkaar hield, verwijderd worden. Een lastige, langdurige klus. Daarna hebben we de stukken weer aan elkaar gelijmd en nu vullen we de barsten op en retoucheren de fijn geschilderde taferelen.

Er wordt steeds terughoudender gerestaureerd. Een oud bord met scheuren aan de achterzijde werd vroeger helemaal overgeschilderd. Dat doen we niet meer. Deze objecten hebben een lang leven achter de rug, en dat mag je best zien. En ontbrekende chips, schilfers, maken we ook niet langer onzichtbaar. We maskeren ze, zodat het oog van de toeschouwer niet naar een beschadiging wordt getrokken. Alles wat we schilderen kan als make-up weer worden verwijderd, omdat we met acryl werken, een verf op waterbasis.

Het museum bezit zo'n 600 stuks glaswerk, 10.000 voorwerpen van porselein en aardewerk, waaronder 500 stuks steengoed, en ook nog 10.000 tegels. Het is mijn droom alle stukken die in de vaste opstelling staan - enkele honderden - ooit behandeld te hebben.

Marmer wordt vuil, schilderingen verkleuren, en oud Venetiaans glas kan zo ziek worden dat het gaat tranen of haarscheurtjes gaat vertonen. Aan dat laatste is weinig anders te doen dan het nemen van klimatologische maatregelen.

Tegels, die door zoutvorming via vochtige muren hun glazuur verliezen of zelfs verpulveren, worden hier gespoeld zodat het zout eruit trekt.

Ik denk nooit ‘dat kan ik niet!'. Ik zoek naar een oplossing. Maar ik moet bekennen dat ik wel even met mijn handen in het haar zat toen ik een aardewerken kommetje van een centimeter moest restaureren. Een onderdeel van het poppenhuisservies, dat in twaalf stukjes was gebroken. Daarover kun je geen enkele binnen- of buitenlandse collega raadplegen; die heeft zoiets nooit bij de hand gehad. Maar ik ben er wel uitgekomen, hoor.