Tilla had in het hele land geen betere plek kunnen kiezen: een welvarende streek vol lelijke wijven. Er ging geen avond voorbij of er bonsde een hijgende vent op haar deur. Die had thuis gezegd: 'Nog even een biertje pakken' of zo iets en was, om geen minuut van zijn beperkte tijd te verliezen, als een dolle het dorp uitgejakkerd naar het huisje aan de bosrand.
'Eerst als een heer betalen', zei Tilla altijd, als de late gast op adem gekomen was. Dat was dan wel even zuur, maar daarna kwam de onbeschrijfelijk zoete beloning, en wie eenmaal met wild kloppend hart de magie van haar onthulling had ervaren... Hoe ging dat? Toen de mannen al met één been in het graf stonden, praatten ze er nog bijna dagelijks over, vol weemoed en liefde. Het was een vast en prachtig ritueel, dat aanving als Tilla haar glimjapon op het knaapje had gehangen.

Herman Pieter de Boer, De vrouw in het maanlicht en andere zonderlinge verhalen. Manteau, 1983

Anyhow. Ik heb alles gedaan, behalve de straat en werken voor een vent. Ook nooit iets tegen m'n zin gedaan, behalve de allereerste keer, maar dat gaat niemand wat aan. Clubs, dat beviel me niet, dus meestal gewoon achter het raam en privé voor een paar VIP's. De laatste drie jaar was ik het hogerop gaan zoeken en deed ik alleen nog maar een paar privé-klanten. Daar was in het begin ook een zeer hoog geplaatst persoon bij, nee ik noem geen namen. Dat moet je zien als beroepsgeheim. Die had een flat voor me gehuurd in Den Haag en daar moest ik binnen vier uur zijn als hij belde. Dat was wel lastig, want dan ben je bijvoorbeeld op Zandvoort en dan moet ik elke twee uur naar huis bellen om m'n antwoordapparaat af te luisteren.

Flip Schrameijer, Buiten adem. Prometheus, 1992

Een aantal matrozen deed niet mee aan de werkzaamheden maar stond langs de borstwering of in een geschutspoort op de uitkijk en nauwelijks was de boot met vrouwen binnen oorbereik of zij openden een kanonnade van woorden.
'Dag lekkere moten, komen jullie daar weer. Zullen we samen weer eens een potje pardoenzen?'
'Dag lekkere schatten, is jullie daarginds de tarrik niet gans verstonkeld?'
'Dat zullen jullie aanstonds wel zien. Hier, jij met die blostere marammen, die bennen van maan.'
'Dat bennen besten om op te froetsen. Je zal ze hebben jonge breur, maar denk ter om, geen porkie's jaai.'
'Nee, lampie's jaai.'

Belcampo, Liefde's verbijstering. Querido, 1953