Vanaf ons balkon

is het zonder vlerken
ruim drie seconden vallen,
maar van al onze ouden van dagen
heeft zover ik heb kunnen merken
nog geen van allen
de vlucht willen wagen

en ikzelf kijk over de afgrond
naar de verte voorbij de rivier
het park de vlaktenaar de horizon
maar dat is niet de ware
horizon: daar zijn duizenden bomen
en nog honderden huizen.

Hoeveel dagen seizoenen jaren
zou ik hier moeten staan
tot ik een scheur in de lucht kan staren
en daarachter de ware einder
eindeloos ver kan zien
en over het oplossend hek
in uiteindelijke vrede
mijn hand helemaal uitstrek
om een identieke hand
vanuit dat enige tweede land
gelijktijdig te zien naderen
(dezelfde rimpels nagels aderen)
en ik mij herken als het spiegelbeeld
van de echte andere
die ik niet ben?

Leo Vroman

( a d v e r t e n t i e s )