Vier opgeschoten jongens en een meissie. In het gezin van Marijke de Vreugd en Leo Geerlings is het nooit rustig. Marijke vindt dat niet erg: ,,Ik sterf voor mijn kinderen.''

Sheila Kamerman

MARIJKE DE VREUGD heeft niet eens een hangkast voor haar kleren. Daarvoor is geen plaats in het kleine arbeiderswoninkje. Marijke: ,,Een gezin met twee kindertjes, dat zou hier prima gaan, maar voor ons is het eigenlijk te krap. Maar ik wil hier niet weg. Het huis past me als een jas, ik ben eraan gehecht. Bovendien, de jongens gaan over enkele jaren op zichzelf wonen. Dan hebben Leo, Annemarije en ik het rijk lekker alleen, hè Lee?''

Annemarije: ,,Mag ik dan de grote kamer?''

Marijke de Vreugd woont al eenentwintig jaar in de Hein Baderstraat in Sassenheim. Het gezin telt naast haar partner Leo Geerlings (44), de zoons Peter (18), Tony (16), Dennis (15) en Mark (14). Dan hebben ze nog ,,een meissie'', Annemarije (10). Hun pleegzoon Richard (18), woont bij zijn vader, maar eet bijna altijd 's avond mee. De oudste zoon Jacky (21) woont sinds een jaar op zichzelf en komt vaak langs.

Marijke is een geboren en getogen 'Sassemer', zoals ze het zelf noemt. Leo ook. Toen Marijke eenentwintig jaar geleden in de Hein Baderstraat kwam wonen, was ze nog getrouwd met Koos en had ze alleen Jacky. Ze kon toen niet bevroeden dat ze nog eens zo'n batterij jongens in huis zou hebben. Nu zit de grote, grijze hoekbank, die de huiskamer domineert, bijna altijd vol. ,,Het is een complex gezin'', zegt Marijke. ,,Maar we hebben een hoop leut met elkaar.''

Het huwelijk met Koos liep stuk en ze hertrouwde met Willem. Met hem kreeg ze Peter en Tony. Willem werd ziek. Hij werd schizofreen en dacht dat hij Jezus was. ,,Ging hij de straat bekeren'', zegt Marijke. ,,Tjonge jonge, de buurt heeft wat met ons meegemaakt.'' Toch kwam er nog een dochtertje, Annemarije. ,,Zij is in vele opzichten mijn redding geweest. In moeilijke tijden was zij altijd bij me en gaf me kracht.''

,,Annemarije betekent Godsgeschenk'', zegt Annemarije vanaf de bank.

Met Willem ging het bergafwaarts. Hij zag het leven niet meer zitten en is voor een trein gaan liggen. ,,Dat was heel zwaar en heel verdrietig'', zegt Marijke. ,,Ik zat opeens alleen met vier kinderen.''

,,Ik woonde toen al enkele jaren aan de overkant'', vertelt Leo. Op een gegeven moment trok hij bij Marijke in. Leo had ook vier kinderen; twee dochters en twee zoons. Die woonden bij zijn ex-vrouw. Tot hij van zijn zoontjes hoorde dat ze werden geslagen door de nieuwe vriend van zijn ex. ,,Kinderen in nood laat je niet stikken'', oordeelde Marijke toen. ,,Die kunnen er ook nog wel bij.'' Ze haalt een verfomfaaid krantenknipsel te voorschijn, met als kop: 'Voorwaardelijke straf voor kindermishandeling'. De twee jongens werden blijkens het artikel geslagen ,,met klomp en riem.''

Met de komst van Leo's zoons moesten de anderen inschikken. Maar zelfs Jackie, die net zijn kamertje opnieuw had behangen, deed dat zonder morren. ,,Zo gaat het hier altijd'', zegt Marijke. ,,Er is sowieso weinig onmin. Ze zijn allemaal ongelóóflijk tolerant.'' Mark en Dennis slapen op zolder. ,,Wonen de zolder uit'', aldus Marijke. Peter en Tony hebben één van de slaapkamers, Leo en Marijke de tweede en Annemarije heeft een piepklein kamertje voor zichzelf. ,,We hebben die twee jongens net op tijd weggehaald'', denkt Leo. ,,Anders waren het criminelen geworden.''

Criminelen wonen hier niet, zegt Marijke. ,,Al had het met Peter maar een haartje gescheeld. Hij kon de dood van zijn vader nauwelijks verwerken. Hij begon te drinken, raakte aan de drugs. Praat me er niet van. Nachten heb ik bij hem in een politiecel gezeten. Het heeft veel geduld en liefde gekost, maar nu gaat het goed. Gelukkig.''

Eigenlijk is er nu nog maar één probleem met Peter: zijn voorliefde voor hardcore; regelmatig dreunt de muziek keihard door het huis. ,,Dan staan de kastjes hier beneden te trillen'', zegt Marijke. Peter heeft tien minuten per dag respijt, daarna stuurt ze een van de anderen om hem tot stilte te manen. Peter kan het wel begrijpen, zegt hij. ,,Ik leef me in het weekend uit. Dan ga ik met vrienden naar een hardcore-tent in Lisse of Warmond.''

Voor kinderen zijn vrienden belangrijk, redeneert Marijke, dus iedereen is welkom. Wel staat de deurbel in huize De Vreugd-Geerlings consequent uit. Leo heeft naar eigen zeggen het draadje stuk getrokken - er werd aan één stuk door aangebeld. Bezoekers moeten maar op het raam tikken.

Marijke vindt een vol huis gezellig. Ze is trots op al 'haar jongens'. ,,Ik sterf voor mijn kinderen.'' Ook Leo vindt hen prima gozers - zowel die van zichzelf als die van Marijke. Maar hij krijgt het wel eens een beetje benauwd. Dan trekt hij zich terug in de tuin met zijn wedstrijdduiven - zijn grote hobby. Als hij terugkijkt, had hij geen vier kinderen gehoeven. ,,Maar ja, je kunt ze nu eenmaal niet terugdouwen.''

Geen van de jongens zijn studiehoofden. Naast Annemarije zit alleen Tony nog op school. Hij gaat naar de praktijkschool, een beroepsopleiding voor moeilijk lerende kinderen, in Leiden. Jacky was met zijn vijftiende al van school af en heeft nu samen met z'n pa een eigen autospuiterij. Hij heeft het vak van zijn vader geleerd. ,,Een echte vakman'', vindt Jack. ,,Een in de prak gereden wagen weet hij met hamer en tas zo op te kalefateren dat ie weer nieuw lijkt.'' Marijke is apetrots op haar oudste zoon. Dennis werkt bij Jack en gaat anderhalve dag per week naar school om het vak te leren.

Peter en Mark werken fulltime bij een taugékweker in Sassenheim. Mark is nog leerplichtig maar heeft vrijstelling. ,,Ik was te goed voor school'', zegt hij stoer, een peuk in z'n mondhoek. Marijke: ,,Het ging totaal niet op school en dan heeft het weinig zin. Kan ie beter gaan werken.'' Wilde Peter naar de leraar niet luisteren, zijn baas in de taugékwekerij vindt hij een onwijs toffe kerel. Peter is zelfs een keer met hem mee gegaan naar de kerk. En al vond hij dat die vent vooraan in de kerk een beresaai verhaal vertelde, voor zijn baas had hij het over.

Diploma's maken niet gelukkig, stelt Marijke. ,,Ik heb er zelf niet een.'' Terwijl ze Annemarije over haar haar strijkt, grapt ze: ,,Jij gaat toch naar het vwo? En daarna naar de universiteit? Om de vaandel van de familie hoog te houden?''

Het gezin leeft voor een groot deel van het salaris van Leo, die kunststof kozijnen plaatst en vervangt. Vroeger was hij heier, maar daarvoor moest hij het hele land door. ,,Dat ging slecht samen met de wedstrijdduiven'', zegt hij. ,,Die hebben regelmaat nodig.'' Marijke verdient bij als oproep-inpakster bij een bollenbedrijf. ,,Fulltime werken is te veel, naast mijn gezin.''

Peter en Richard dragen ieder een meier in de maand af aan kostgeld, Dennis en Mark ieder twee geeltjes. Verder betalen ze hun eigen kleding. Levi's en Nikes hebben ze nooit gekregen en als ze die nu wel willen, moeten ze het zelf weten. Marijke betaalt alleen de kleding van Annemarije en Tony en ondergoed voor de anderen, ,,want daar bezuinigen ze op.''

Op eten wordt niet beknibbeld. Marijke koopt grote hoeveelheden in bij de Digros, de goedkoopste supermarkt van het dorp. ,,De pakken melk, de broden en de aardappelen zijn bijna niet aan te slepen, om het over shampoo, zeep en tandpasta nog maar niet te hebben.'' Snoep, koek en frisdrank koopt ze nooit. Wel staat er elke dag vlees op tafel. Marijke staat bijna dagelijks gehaktballen te draaien. ,,Ik neem drie pond per keer, dan hoef ik niet op een balletje te kijken.''

Voor het diner zijn vijf kilo aardappelen nodig. Er wordt om en om gegeten, want niet iedereen past tegelijkertijd om de tafel. Bovendien is bijna nooit iedereen thuis. Meestal eten Marijke, Leo, Tony en Annemarije samen en de anderen daarom heen. Die zetten het eten in de magnetron.

Alleen diepte-investeringen zijn lastig: zo begaf de vaatwasser het op eerste kerstdag. Een nieuwe staat er niet een, twee, drie, zegt Marijke. ,,Terwijl ze met oudjaar rustig een kwart vaatvasser de lucht in knallen.

Leo: ,,Ach wat, je hebt hier toch genoeg vaatwassers rondlopen?''