ROB SMIT
Sinds het 16-bit-tijdperk, toen spelcomputers tot de eerste primitieve weergave van driedimensionale spelomgevingen in staat waren, hebben racespellen tot de verbeelding gesproken. Gewoon met auto's is daarbij het meest populair, met motors veel minder.

Tot de weinige memorabele titels op dit gebied behoren Hang On van Sega, dat van de speelhal via de Mega Drive op de Saturn belandde, en Road Rash-serie van uitgever Electronic Arts, die op de Mega Drive debuteerde en vervolgens naar diverse andere platforms overstapte. Ook EA's uitstekende Moto Racer (voor PlayStation) en Microsofts niet onaardige Motocross Madness (voor PC) komen in gedachten, evenals Manx TT Superbike (Saturn).

In dit gewoel op twee wielen mengt zich nu het Japanse Namco, maker van de Ridge Racer-serie, met MotoGP voor de PlayStation 2.

Wie de cd-rom start en niet direct ongeduldig doorklikt krijgt een snel gemonteerd introfilmpje te zien, plus voorbeelden van de oogstrelende 'replay'-modus waarin je achteraf rustig je verrichtingen op de baan nog eens terug kunt zien.

Over de kwaliteit van het spel zelf zegt dat natuurlijk allemaal niets. Wie alle standaardinstellingen accepteert en zich op de 'arcade'-modus stort kan een gevoel van teleurstelling nauwelijks onderdrukken. De vrijwel onbestuurbare motorfiets zwabbert heen en weer alsof hij van bordkarton is. Banden lijken enkele centimeters boven de grond te zweven. Deze vreemde zwaartekrachtwerking geeft de motorfiets met een variabele massa.

Dumpen dus dit spel?

Nee. Want merkwaardig genoeg is dat eerste circuit ook het beroerdste. Duik wat dieper in het spel en er komt langzaam iets moois tevoorschijn. Zo kun je kiezen uit een hele rits motorfietsen die qua rijgedrag behoorlijk verschillen. Ruil die malle TSR-motor waarmee je in eerste instantie wordt opgezadeld om voor een van de andere merken en plotseling zit je in een racesimulatie en niet langer in een obscuur zwaartekrachtexperiment.

De stuurhulp moet je ook zo snel mogelijk uitschakelen, door 'simulation' op 'on' te zetten. De motorfiets houdt dan op met zweven en krijgt zowaar greep op de weg. Hij krijgt echter ook de kuren die het motorracen in de niet-virtuele wereld zo gevaarlijk maken. Een beetje te veel overhangen en je gaat meedogenloos onderuit. Iets te snel door de bocht en een botsing met de vangrail lanceert je meters hoog de lucht in. Die valpartijen zijn buitengewoon spectaculair; je moet er niet aan denken dat zoiets in het echt met je gebeurt. Lof aan de programmeurs in ieder geval.

Maar ja, had je maar les moeten nemen - en ook dat kan in MotoGP. In 'challenge' zijn tientallen oefeningen om beter te leren rijden. Dat is aan te raden, want je bakt er maar weinig van als je volkomen groen de races induikt.

Ben je eenmaal door de wol geverfd dan kun je een compleet seizoen gaan rijden in 'season'. Op rechttoe-rechtaan scheuren in Arcade ben je dan wel uitgekeken. Een zeer lange levensduur heeft de 'time trial', waarin je het tegen een 'ghost' van jezelf uit de vorige ronde moet opnemen. De eisen zijn hier aangenaam - misschien wel frustrerend - hoog. Bochten afsnijden via het grasveld is er niet bij, dan word je direct gediskwalificeerd en kun je weer helemaal opnieuw beginnen.

Met MotoGP is het net als met Ridge Racer V. In het begin word je er niet warm of koud van, maar om de één of andere reden pak je de 'controller' toch steeds weer op. Uiteindelijk zuigt het spel je op en zit je tot diep in de nacht te spelen. Dat de beelden bijna fotorealistisch zijn, niet alleen de hi-res 'replay' maar ook het spel zelf, is daarbij natuurlijk ook niet verkeerd.

MotoGP. Uitg. Namco. Voor PS2. Prijs 150 gulden.

Eerder verschenen in deze rubriek:

Duivel kan niet normaal lopen
(16 februari 2001)
Opkomst, val, opkomst...
(9 februari 2001)
Zwemelen voor hemelvorsers
(2 februari 2001)
De macho's van de weg
(26 januari 2001)
Skatende graffiti-spuiters
(19 januari 2001)
Alice in computerland
(12 januari 2001)
Praktische gids met betwetertjes
(5 januari 2001)

Eerder verschenen artikelen in het archief.