HANS DULFER
Met grote belangsteling volgde ik zondagochtend bij de VPRO de start van de driedelige radio- documentaire over de militaire oefeningen die tienduizenden Nederlandse militairen tussen 1959 en 1964 naar het Franse dorpje La Courtine brachten. Met heel veel belangstelling zelfs, want ook ik ben daar geweest.

Door wat incidenten had ik niet de beoogde functie van saxofonist bij de fanfare van de Huzaren van Boreel gekregen, maar was ik als seiner/lader op een tank gezet van een verkenningseenheid voornamelijk bestaand uit stugge provinciale ijzervreters, die mij voortdurend voorhielden dat ik van de dienstplicht 'maar het beste moest maken'. Daar was ik het niet mee eens, en dat liet ik ze goed blijken.

Al op weg naar La Courtine verzon ik van alles om de boel in het honderd te laten lopen. Ik gaf foute aanwijzingen aan de chauffeur. "Stop, stop! Hier links af", riep ik dan alsof ik goed de weg wist in Frankrijk. "Let maar op want daar om de hoek zit een bakker die Boulangerie heet." Mijn eenheid kwam dan ook twee dagen te laat in La Courtine aan.

Het kamp lag aan een meertje en middenin dat meertje was een eilandje met de militaire strafgevangenis. Daar zaten militairen die een douw hadden gekregen voor lullige vergrijpjes. In Nederland gaven ze je altijd straf tijdens het weekend, zodat je niet naar huis kon. In La Courtine kon niemand naar huis en toen ik de gestraften lekker in de zon zag liggen terwijl de rest lange marsen maakte, twijfelde ik geen moment. Ik pakte m'n werphengel en ging vissen naast het bordje 'verboden te vissen'. Veertien dagen bracht ik door op dat eilandje, terwijl de rest van de Huzaren in de striemende zon werd afgebeuld.

Toen m'n straf om was, kon ik 's avonds het dorp ingaan waar het barstte van de schattige Franse meisjes. We probeerden ze Nederlands te laten spreken. Dat begon altijd in het nette, want het was al heel leuk om ze met getuite mondjes zo sexy Frans 'Amsterdam' of 'schatje' te horen zeggen.

De oefeningen waren zwaar daar in La Courtine, maar de chauffeur van mijn tank had een oplossing. Als we het verst van de basis af waren, gooide hij wat rotzooi in het carter van een van de twee motoren. Die liep dan prompt vast en ik meldde de commandant dat we pech hadden en op één motor met hoogstens 7 kilometer per uur terug konden rijden. Drie dagen waren we dan onderweg. Stel je voor, zo'n eenzame tank (die op mijn verzoek de naam Thelonius Monk opgeschilderd had gekregen), traag rijdend door het Franse berglandschap. Als we vlak bij een dorpje kwamen, stapten we uit, zetten de tank op handgas en deden de dorpsbewoners geloven dat wij het gevaarte met onze mankracht de berg op duwden. Waarmee we natuurlijk de grootste bewondering oogstten, vooral van de dorpsprinsessen.

De vader van mijn toenmalige vriendin was een goede kennis van AVRO's sterverslaggever Roel Balten, die regematig naar La Courtine ging om het moreel op te vijzelen met wat artiesten. Gedrieën bedachten ze een plan om mij van wat extra proviand te voorzien en tegelijkertijd een paar vrije dagen te bezorgen. Ik zou me daar in La Courtine tijdens een rechtstreekse AVRO-radiouitzending 'met de handschoen gaan verloven'. Roel Balten zou in de uitzending de verlovingsring overhandigen en als tegenprestatie een paar vrije dagen voor me regelen. Een soort Love letters avant la lettre dus. Ook mocht ik een nummertje meespelen met het orkest de Skymasters en kreeg ik vijf dozen Koek Bastogne.

Het werd een mooie dag. Live verloofd op de radio, ik speelde Bags Groove met de door mij zo geadoreerde Skymasters en vrat me daarna suf aan de Bastogne. De verlovingsring raakte ik tijdens een uit de hand gelopen feest in het dorp helaas kwijt, maar met m'n vriendin ben ik drie jaar later getrouwd (en tot op heden nog steeds). Toch leuk daar in La Courtine!

(www.hansdulfer.nl)

Eerder verschenen in deze rubriek:

Als de beurs sluit, begint het feest
(12 februari 2001)
U vraagt, wij draaien
(5 februari 2001)
Radio zonder hectiek
(29 januari 2001)
De daden van kameraad G.B.
(22 januari 2001)
Voorbij de jacht van alledag
(15 januari 2001)
Onze wakkere verslaggevers
(8 januari 2001)

Eerder verschenen artikelen in het archief.