|
|
 ECLIPS IN BEELD ALLEEN IN SUPERLATIEVEN TE BESCHRIJVEN NEDERLAND EN BELGIË OMRINGENDE LANDEN EUROPA OOGGETUIGEN HET WEER WETENSCHAP NATUUR KIJKEN, FOTO'S, FILM MYTHEN EN LEGENDEN BIJBEL REIZEN BOEKEN LINKS  |
Nooit leek de zon zo levend, zo woest
OPUSZTASZER, 12 AUGUSTUS. Kort na het begin van de eclips schuift er
ineens een enorme massa wolken binnen. Zenuwachtig kijk ik op mijn
horloge, we hebben nog maar een uur en aan de wolken lijkt geen einde te
komen. Om half een is het nog steeds mis, er valt zelfs een
regendruppel. De Hongaren in het museumpark van Opusztaszer steken hier
en daar een paraplu op en gaan onverstoorbaar door met hun begonnen
picknick.
Dan verschijnen er drie Sjamaanse priesters, gevolgd door een tiental
meisjes in klederdracht. Het is pure kitsch, maar zodra de priesters op
hun trommels beginnen te slaan trekken de wolken weg. Het is net tien
voor één. Van de zon blijkt dan nog maar een kleine
sikkel over. Het wordt menens en plotseling zitten we als
één man met onze brilletjes op naar de zon te kijken. Ook
een gepensioneerd echtpaar uit Szolnok blijkt nog een exemplaar te
hebben bemachtigd.
Mensen kijken naar boven en naar elkaar. We kunnen elkaar nog goed zien,
zelfs het kleinste hoekje zon blijkt ons te kunnen verlichten. Maar er
staat iets onherroepelijks te gebeuren. Onze lichamen spannen zich,
vogels fladderen in paniek rond een boom. Dan verdwijnt het laatste
streepje zon. Niemand kan zich meer aan het schouwspel ontrekken. Een
fysieke rilling spoelt door de menigte. Als we onze brilletjes af
hebben gedaan zien we de eclipsnacht met zijn scherpe contrasten die
aan oude zwart-wit films doen denken. De mensen beginnen te juichen en
te joelen. De verduistering is omrand door een adembenemende krans. De
vlammen slaan eruit.
Nog nooit heeft de zon zo levend en woest geleken. We voelen ons veilig
achter de maanschaduw. En dan verschijnt links onder de zon een
glasheldere planeet. Het moet Venus zijn, denk ik. Maar wat doet Venus
daar op die plaats? Die zie je pas bij het invallen van de avond op een
heel andere plaats.
Ruim twee minuten lang is alles ontwricht. Ik heb het gevoel dat ik niet
alles tegelijk kan zien. De zon, het heelal. Dit is echt, dit is het
onzichtbare deel van ons leven waar we voor één keer in
kunnen kijken. Niet op een foto of een film, maar gewoon hier, vanuit
ons dagelijks bestaan. Mijn ogen flitsen rond als een op hol geslagen
fototoestel.
Als het licht weer aangaat kijken we elkaar verbijsterd aan. Een vrouw
uit de streek die nergens op gerekend had staat op adem te komen. "Ik
heb het met mijn hele lichaam gevoeld. Dit had ik nooit verwacht",
stamelt ze en slaat haar handen voor haar hart in een poging haar
hartslag terug te brengen. De gepensioneerde man en vrouw uit Szolnok
kijken met holle ogen voor zich uit. De vrouw zegt: "Ik heb hoge
bloeddruk en ik voelde enorme spanning, maar het was helemaal geen enge
spanning".
"Ik had gewoon een geluksgevoel, niet alleen mentaal maar ook
lichamelijk", vertelt een andere oudere vrouw alsof ik haar beste
vriendin ben. "Weet u, we hebben deze eeuw veel meegemaakt, maar dit
was voor mij het hoogtepunt van die hele eeuw'.
|
NRC
Webpagina's
|
| Bovenkant pagina |
