NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

RAYMOND VAN DEN BOOGAARD
In Nederland is film met weinig glitter omgeven. Indien wél, dan is er meestal meteen iets heel vreselijks aan de hand: René Mioch, die voor Veronica de exclusieve beeldrechten van de party heeft verworven, prominenten van het slag Patty Brard, die zich in roze gespoten limousines bij de bioscoop laten voorrijden. De betere film gaat in Nederland anders in première: iedereen heeft gewoon zijn doordeweekse kleren aan, of als het even kan zelfs een truitje met extra koffievlek.

Het is niet anders, maar toch lijkt het me geen goed idee van het Nederlandse Canal+ om met de wekelijkse uitzending Première+ het aanzien van de Nederlandse film nog verder te doen dalen. Het idee achter het programma is loffelijk: een cinematografische atmosfeer creëren door elke week Nederlandse filmcritici de nieuwe films in de bioscoop te laten bepraten, en ook nog wat films die op Canal+ draaien.

Ik zal niet zeggen dat daarbij geen behartenswaardige dingen worden gezegd. Maar de algemene aanblik is kommervol. Een enkele uitzondering daargelaten (de medewerkers van deze krant bijvoorbeeld) komt het recensentencorps in beeld op een manier die de ergste vooroordelen bevestigt: brengt te veel tijd door in het donker en ontbeert derhalve frisse lucht, knipt zelf zijn haar, legt voor de kledingindustrie dédain aan de dag, heeft bij intensieve festivalverslaggeving in binnen- en buitenland te vaak te lang te veel rode wijn gedronken.

En dan hebben we het nog niet over het niveau van het te berde gebrachte dat - om het aardig te zeggen - van recensent tot recensent sterk verschilt. Canal+ heeft voor de presentatie van Première+ een dame aangeworven wier intellectuele inbreng niet overheersend is, maar desondanks komen sommige recensenten niet uit de verf. Omdat ze stotteren bijvoorbeeld, of zo verlegen overkomen dat de anderen zich voortdurend de mond snoeren. Een goede grimeur en een kledingvoorschrift zouden misschien al helpen. Het blijft tenslotte televisie, en het kan niet de bedoeling zijn op deze manier de kijker bioscoopbezoek tégen te maken.

Hoe het ook kan is later deze week bij het Franse Canal+ te zien als in Parijs voor de 25ste keer de Césars, een Franse Oscar-imitatie, worden uitgereikt - compleet met de bekende diepe zielenroerselen, opgeklopte loftuitingen en spectaculaire décolletés. De feestelijkheden, voor zover ongecodeerd op de satelliet te zien, beginnen morgen met een documentaire over 25 jaar César- uitreiking (20.05-21.00). Aan het eigenlijke feest (vrijdag 20.30- 23.00) gaat nog een documentaire over jonge filmmakers vooraf (vrijdag 19.30). Bij het résumé op zondag (14.05) slaat de filmpresentatrice van het Franse Canal+, Isabelle Giordano, toe met interviews: een hoog Mioch-gehalte, dat zeker, maar ook een feest voor het oog.

Het is over dit alles natuurlijk makkelijk ironiseren. Ik geloof ook niet dat als de vijf voor 'beste film' genomineerde producten onverhoopt niet waren vervaardigd, de geschiedenis van de mondiale cinematografie wezenlijk schraler zou uitpakken. Maar beter voor de film is die glitter en glamour rond de Césars wél - je hebt althans het idee dat er rond en door films iets bijzonders, en eventueel zelfs aantrekkelijks aan de hand is.

Première+ is elke donderdagavond van 20.00-20.30u. te zien op het Nederlandse Canal+1 (abonnement mogelijk zowel per kabel als schotel). De genoemde uitzendingen van het Franse Canal+ zijn ongecodeerd te zien via Astra 19,2 graden oost, 11.856 v., digitaal). Programmering op www.cplus.fr

Eerder verschenen in deze rubriek:

Kohl en Haider
(9 februari 2000)
Gehannes in kabelland
(2 februari 2000)
Helmut in het nauw
(26 januari 2000)
Arbeidersstrijd in de bioscoop
(19 januari 2000)
Nieuwe vorm van breedbeeld
(12 januari 2000)
Onversneden Amerikaans
(5 januari 2000)

Eerder verschenen artikelen in het archief.