NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
KORT NIEUWS
RADIO & TELEVISIE
MEDIA
Televisie
Doe d'r wat mee
Mijn leedvermaak over de opvolger van Big Brother, De Bus, was voorbarig. Zodra dit voertuig afgelopen zondag met elf uitverkorenen onder luid gejuich van familie, vrienden, sensatiezoekers en afgewezen kandidaten startte, schoten de kijkcijfers omhoog van 200.000 naar 875.000. En omdat ik dit programma als handel beschouw, geschikt voor de export zelfs, vind ik dat een interessant feit. De voorselecties met al die luidruchtige zelfpromotie van kandidaten waren buitengewoon saai. Ze vonden zich zo geweldig. Ik herinner me een kandidate die zelfs haar wc aan het kijkersvolk toonde en erop ging zitten, waarop de camera een beetje beschaamd wegdraaide. Wat de mensen al niet doen om in beeld te komen. Ze haalde het niet.
T V V O O R A F :
De wereld is rot
Naar de nadelen van de verborgen camera is geen dieptestudie meer nodig. Veelvuldig hebben actualiteitenrubrieken en documentairemakers de laatste jaren laten zien dat het een gemaksmiddel is geworden. Boeven gedragen zich als boeven. Bankemployées zijn soms bereid een tonnetje zwart weg te zetten. Een chirurg amputeert wel eens het verkeerde been. Het zijn feiten die, dat is gebleken, ook zonder een vals voorkomen zijn te achterhalen. Zodat de vraag is waarom er een elementaire fatsoensregel voor geschonden moet worden.
F I L M V O O R A F :
Buffy the Vampire Slayer
Meestal is het andersom. Een aardige en redelijk succesvolle film wordt door een handige producer omgezet in een televisieserie. Dan blijkt dat er van de film die tweeënhalf uur lang nog amusant was, tijdens de serie slechts een uitgekauwd verhaal en kartonnen karakters overblijven. Was bijvoorbeeld de film Dangerous Minds met Michelle Pfeiffer als stoere ex- marinier nog leuk, actrice Annie Potts maakte van hetzelfde karakter een zeikerige sociaal-werkster waardoor de serie Dangerous Minds een aaneenschakeling van onwerkelijke problemen en Hollywood-achtige oplossingen werd.
15 FEBRUARI 2000
