NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

HANS DULFER
Elk jaar begin juli steekt het niet uit te roeien jazz-virus weer de kop op rond het North Sea Jazz Festival dat zich (zeer toepasselijk) afspeelt op nog geen steenworp afstand van Madurodam. Media, sponsorend bedrijfsleven, politici en een heel legioen vretende en drinkende supporters belijden daar jaar in jaar uit drie dagen lang massaal een collectief schuldgevoel ten opzichte van 'de moeder van alle populaire muziek' zoals we de jazz toch best kunnen noemen.

Dat is niet zo erg, zolang het zich allemaal daar bij Madurodam blijft afspelen en de schade zich voor overig Nederland beperkt tot wat extra krantenbijlagen, televisieflitsen en oeverloos getoeter op Radio 4. Maar dit jaar heeft het virus plotseling een kwaadaardig karakter gekregen in de vorm van een heuse werkgroep die met de kreet 'Jazz op zes' en redelijk wat bombarie maar liefst een hele radio-zender voor zich opeist. Natuurlijk is het niet de eerste keer dat wat krasse overjarige oproerkraaiers in hun onschuld zo'n plan oprispen, maar met een staatssecretaris aan het roer die zich bij alle minderheden populair wil maken, moet je toch snel vrezen dat een jazz-BNN helaas tot de mogelijkheden behoort. 'Moge God het verhoeden' bid ik dan op m'n blote knieen. Want als geen ander weet ik, door schade en schande wijs geworden, dat radio en jazz onverenigbaar zijn. En dat komt hoofdzakelijk door de mensen die zich er mee bezig houden. Ooit wist ik een hoofd van de NOS-radio over te halen een uurtje 'Bimhuismuziek' te programmeren. Meteen kreeg ik m'n (toenmalige) Bimachterban over me heen die me oplegde een soloconcert van een uur op es-klarinet uit te zenden wat meteen het einde betekende van dat NOS uurtje. Jaren later was het een dame die onder de weinig originele naam 'Jazzradio' een eigen jazz-zender begon waarop de hele dag door, naast ellenlange treurigmakende neo-Be-Bop solo's, oproepen te beluisteren waren om lid te worden van Jazzradio, compleet met een telefoonnummer dat door niemand beantwoord werd en een gironummer dat geblokkeerd bleek te zijn. Op een gegeven ogenblik verkocht de dame voor een appel en een ei de zendmachtiging aan Manaus Business Development die een niets van jazz afwetende ministersdochter de leiding gaf. Toen dat ook een ramp bleek ging de boel verder als JFK wat weer garant stond voor de meest afschuwelijke mechanische neo-funky zwijmelmuziek waar geen adverteerder zich mee wenste in te laten. Maar het zijn niet alleen de particulieren die jazz op de radio om zeep helpen. Ook de arrogantie van de Hilversumse radiomakers zelf is vaak de doodssteek. Alhoewel ik dit North Sea Jazz Festival geen toestemming had gegeven m'n optreden uit te zenden, was ik toch doodleuk op de radio te horen. Dat wil zeggen, iets dat er op leek, want de NPS-manier van opnemen van jazz tart elke beschrijving en bovendien werd de uitzending diverse malen onderbroken voor andere mededelingen net zoals bij de Langs De Lijn zondagmiddag sport uitzending.

Niks 'Jazz op Zes' dus. Niet weer een sektarisch jazzzendertje waar geen hond naar luistert en waar geen adverteerder voor te porren is. Gewoon jazz op de publieke zenders, dat kan best en is beter voor iedereen. Laat maar eens horen dat er nog leven is na Marco Borsato. Stukje Count Basie na het nieuws? Heel goed mogelijk. Beursberichten met Chet Baker. Coltrane in Met het Oog op Morgen, Breuker bij Westbroek en ikzelf weer bij de VPRO. Moet toch kunnen allemaal?

Eerder verschenen in deze rubriek:

De tour, de tour, voor altijd
(5 juli 1999)
Radio 1 wordt volwassen
(7 juni 1999)
Boem, boem uit de chatroom
(17 mei 1999)
Samengeknepen billen
(10 mei 1999)
Een vriend in de ether
(26 april 1999)
Inventief B92 omzeilt Milosevic
(29 maart 1999)
Nieuws om de hoek
(15 maart 1999)
Haitinks jaren
(1 maart 1999)
Toneelspel zonder beeld
(22 februari 1999)
De publieke taak (geheim)
(15 februari 1999)
Rustpunt in de rat race
(18 januari 1999)

Eerder verschenen artikelen in het archief.