|
Gestampte muisjes
WE KENDEN DE verhalen. Van die man die met zijn gezin
op de luchthaven van Singapore bij de paspoortcontrole werd
teruggestuurd. De havenautoriteiten hadden een stapeltje Playboys in
zijn iets eerder gearriveerde verhuiskisten aangetroffen en waren
resoluut: pornografie is hier verboden; u kunt weer terug naar waar u
vandaan kwam.
Of van dat jonge expat-paar dat na hun afscheidsfeestje in Nederland de
koffers had gepakt en de verhuizers simpelweg had verteld ,,alles in te
pakken''. Dat deden ze, inclusief alle volle en aangebroken flessen
drank. Ook dat werd bij inspectie in de haven ontdekt en geheel volgens
de Singaporese regels kon dit paar voor elke fles sterke drank ook de
halfvolle - de verplichte invoerbelasting op alcohol betalen. De
rekening was ruim zeshonderd gulden groot.
Geen land met zoveel strenge regels en wetten als Singapore, en geen
land waar de controle ook zo tot in detail wordt uitgevoerd als in deze
stadstaat. Alle expats krijgen er mee te maken. En reken niet op
`omkoopbare' douanebeambten, want corruptie is hier, in tegenstelling
tot in veel andere Aziatische landen, nagenoeg uitgeroeid.
Zo strikt als ze op de naleving van hun wetgeving toezien, zo efficient
spelen de Singaporese autoriteiten op de wensen in van buitenlanders die
hier een paar jaar komen werken en wonen. Zo stuurt het Singaporese
ministerie van Informatie, dat onder meer verantwoordelijk is voor de
buitenlandse pers, elke nieuwe correspondent een boekje getiteld
`Reporting from Singapore; A Guide for the Foreign Correspondent'.
Daarin staan de volledige lijstjes die je moet afwerken om hier aan het
werk te mogen, van verplichte vaccinatie tot persaccreditatie.
We wisten dus precies wat we moesten doen en meenemen, en toch zaten we
na drie weken al met een praktisch probleem: het overschrijven van onze
rijbewijzen. Een paar maanden voordat we naar Singapore vertrokken, was
in Amsterdam de portemonnee van mijn vrouw gestolen. Naast geld en een
credit card verdween zo ook haar rijbewijs. Een nieuw bewijs was snel
verkregen, maar de Nederlandse uitgiftedatum van dat rijbewijs zorgde in
Singapore voor verwarring. De dienstdoende beambte geloofde ons niet:
,,Heeft u een kopie van de aangifte van de diefstal?'' Nee, die hadden
we niet. Volgens haar was er dus maar een conclusie en had mijn vrouw
pas een paar maanden haar rijbewijs. Daarom was zij verplicht een jaar
lang met speciale, fluorescerende bordjes op voor- en achterruit van
onze auto door het land te rijden. Op die manier konden andere
weggebruikers zien dat deze auto werd bestuurd door iemand die `minder
dan een jaar' een rijbewijs had en gas terugnemen in haar buurt. Een van
de vele, typisch Singaporese regels.
Nieuwe rijbewijzen, bijna verlopen paspoorten, onvertaalde
universiteitsbullen - het behoort allemaal tot het papierwerk dat je in
problemen kan brengen. Het advies van een ervaren expat om ,,van al je
documenten, ook de oude, kopietjes mee te nemen'', bleek al snel
allesbehalve overdreven. In Singapore moet alles gewoon in orde zijn
voordat je je mag vestigen, en met stapels eigen documenten versnel je
het proces.
Verder is in deze eilandrepubliek veel zo goed en efficient geregeld dat
weinigen hier het gevoel zullen hebben iets essentieels te zijn
vergeten. Singapore heeft ook bijna alles. Voor wie nog even niet aan
lokale lekkernijen als won ton mee, laksa of popiah wil beginnen, zijn
er bakkerijen met echt bruin brood en leveren luxueuze kruideniers als
Jasons en Tanglin Market Place (een Ahold-supermarkt) gestampte muisjes,
Venco drop en zelfs andijvie a la creme.
Wie niet houdt van Chinese bruidskasten, kan gewoon naar Ikea en het
enige waarover je fervente doe-het-zelvers nog wel eens hoort klagen is
het gebrek aan Hubo-achtige winkels. Maar doe-het-zelven past ook niet
bij dit super georganiseerde land. Singapore is meer een
`doe-het-maar-niet-zelfland'.
Net als bij ons zal bij de meeste expats in Singapore het lijstje `wat
ik vergeten ben' niet zo lang zijn. Eigenlijk gaat het hier meer om `wat
ik liever maar wel vergeten was'. Zoals dat mooie schilderij of die
houten antieken tafel of die ingelijste prenten. Ze kunnen beter in
Nederland blijven, want hier worden ze allemaal slachtoffer van het
vochtige klimaat. Het tropische weer kruipt letterlijk in alles:
schilderijen en prenten achter glas raken beschadigd, meubelstukken
barsten en vallen uit elkaar. En een te luchten gehangen smokingjasje
zit een paar dagen na een feest onder de schimmel. De enige oplossing
voor het vocht is de airconditioning, maar omdat veel westerlingen juist
zo houden van koloniale huizen met openslaande deuren waar de tropenwind
doorheen kan, loeit de 'airco' doorgaans alleen in de slaapkamers.
MAX CHRISTERN
| 
