|
Annetine Gelijns | Erik Knipscheer | Ilona van de Braak
Teksten: Margot Poll
Overvliegen voor een reunie
Annetine Gelijns (39)
Standplaats: New York sinds 1987
Baan: hoogleraar medische technologie Columbia University
|
|
Annetine Gelijns. Foto Jessica Greene
|
Voor sommigen is Amerika het land van Kentucky Fried Chicken, voor
anderen de bakermat van het kunsthart, de lasertherapie en de
biotechnologie. Tot die laatste categorie behoort Annetine Gelijns die
zo'n twaalf jaar geleden naar de Verenigde Staten vertrok. Eerst naar
Washington en later naar New York. ,,De dynamiek trok mij en ik zag er
meer mogelijkheden voor mijn vak. Het blijkt ook dat je hier risico's
kunt nemen. Een voorbeeld daarvan is mij als niet-medicus een
aanstelling te geven aan de medische faculteit. In Nederland zou dat
veel minder vanzelfsprekend zijn.'' Annetine is professioneel zeer
gedreven Amerikaans maar emotioneel zeer vertrouwd Nederlands. ,,Ik mis
de Nederlandse sociale contacten, ik mis mijn familie. Ik wil weer eens
lekker naar de Albert Cuyp. In Nederland voel ik me altijd thuis. Het
blijft een van de meest vrijdenkende landen. Het paradoxale is echter
dat je in het werk nauwelijks bewegingsvrijheid hebt en aan tal van
regels bent gebonden.
Annetine is niet veramerikaanst maar voelt zich wel New-Yorker. Zij
staat onder de Brooklynbridge. ,,Weet je wel dat Brooklyn de vertaling
is van Breukelen? Allemaal aangelegd door Nederlandse emigranten in de
zeventiende eeuw.'' De afstand New York-Amsterdam weerhoudt haar er niet
van vaak naar Nederland te komen. Annetine vliegt over voor een reunie
van haar studentenhuis in Leiden, en als haar familie haar nodig heeft
of andersom klaagt men niet over jetlag. Komt zij weer terug naar
Nederland? ,,Ja'', zegt zij gedecideerd, ,,maar niet binnenkort.
Uiteindelijk wil ik toch in Nederland, of in ieder geval in Europa
leven.''
Bij de lunch val ik stil
Erik Knipscheer (34)
Standplaats: Parijs sinds 1994
Baan: marketing-manager Organon
|
|
Erik Knipscheer en familie. Foto Daphné Bouvard
|
Als het over eten gaat, spreken ze de
taal. Als het over werken gaat, redden ze zich heel goed. Op financieel
gebied komen ze een eind en ook het sportvocabulaire beheersen zij. Erik
Knipscheer en Marion Eig wonen samen met hun zoontjes al weer bijna vijf
jaar in Parijs. Erik werkt als marketing manager voor het farmaceutisch
bedrijf Organon en Marion (33) heeft een baan bij het Franse
telecommunicatiebedrijf Cirus. ,,Alleen tijdens de lunch val ik stil'',
zegt Erik. ,,dan praten mijn collega's opeens met afkortingen en wordt
alles omgedraaid. A fond wordt a donf en Laisse tomber wordt laisse
betom. Daar waag ik me niet aan. Ook op de creche loop ik achter. Die
taal beheers ik nog niet.'' Het is zondagmorgen negen uur als de familie
poseert voor de Eiffeltoren. Ze zijn de enige `toeristen' op dat moment.
Nog geen uur later stroomt het Place du Trocadero vol en gaan zij op in
de massa. De familie heeft zich gemakkelijk aangepast aan het leven in
Frankrijk. Het geboortekaartje van de jongste zoon werd ook in het Frans
opgesteld en het antwoordapparaat wordt in vlekkeloos Frans door Marion
ingesproken. Ze genieten van lekker eten en lekker koken. Ze hebben een
prachtig appartement aan de Boulevard Saint Michel en in de wijnkelder
liggen mooie wijnen. Er zijn slechts enkele Franse gewoontes die ze
meteen zullen laten vallen als ze weer terug naar Nederland gaan. Erik:
,,De Fransen kunnen niet vergaderen. Er ontbreekt een agenda. Op een
gegeven moment roept iemand: `ik moet weg' en dan staat iedereen op.
Vergadering afgelopen, niets besloten. Dat zien we de volgende keer wel
weer. Het werkklimaat is veel te hierarchisch, Nederlandse directheid
wordt niet gewaardeerd ik houd me in en Fransen werken belachelijk
lang door. Zodra ik terug ben in Nederland hoop ik weer gewoon om zeven
uur 's avonds thuis te zijn. Foto: Daphne Bouvard
Chagrijnig voor je uit kijken
Ilona van de Braak (35)
Standplaats: Moskou sinds 1996
Baan: coordinator Artsen Zonder Grenzen
|
|
Ilona van de Braak. Foto Oleg Klimov
|
Zet mij even terug in een omgeving waarin ik alles begrijp. Die gedachte
heeft Ilona van de Braak op momenten dat Moskou haar overvalt. De grote
cultuurverschillen veroorzaken wel eens heimwee. Kleuren en geuren zijn
in Moskou zo anders dan in Nederland. Schijnbaar lijkt Moskou op andere
grote steden in Europa, maar in de realiteit is alles anders. Ilona kan
er niet goed grip op krijgen. Voor Artsen zonder Grenzen ging zij `voor
ongeveer vier maanden' naar Moskou om de vrij-veiligcampagne te
coordineren. Aids bleek zo'n groot probleem dat Ilona er nog mee bezig
is. Samen met het Russische ministerie van Gezondheidszorg ontwikkelt
Artsen zonder Grenzen preventieve methodes. Vier maanden werden jaren en
Ilona zit er nog steeds. Haar baan op het hoofdkantoor in Amsterdam werd
een jaar lang voor haar vastgehouden, maar ook die is nu vergeven.
Moskou is al bijna drie jaar haar werkplek en ook die van haar
Nederlandse man, die eveneens voor Artsen zonder Grenzen werkt. Omdat
het verblijf van korte duur zou zijn, heeft Ilona niet de taal geleerd.
Zij spreekt vakantie-Russisch. Nu denkt zij er steeds weer over om een
cursus te doen, maar het werk is zwaar en als zij eindelijk eens niet
werkt, heeft zijn geen zin haar hoofd te gebruiken. Dan wil zij
wandelen. ,,En daar heb je geen Russisch voor nodig'', lacht Ilona.
In de metro past zij zich aan; zo chagrijnig mogelijk recht voor je uit
kijken. Dat doen alle Moskovieten en Ilona valt liever niet op. Hoe warm
het binnen in de metro ook is, iedereen houdt alles aan en op. Een groot
warenhuis van alle soorten bont.
De vrieskou jaagt de mensen niet naar binnen. ,,Daar verbaas ik me
iedere dag weer over. Ongeacht de temperatuur, de Rus blijft buiten. Een
wodka of een biertje onder de boom, met een zakje nootjes uit de
dichtstbijzijnde kiosk.
Bovenkant
|
