'Wij zijn niet minder man'

Door YASHA LANGE

AMSTERDAM, 6 AUG. Eduardo Riguera (35) uit Buenos Aires doet mee aan het voetbaltoernooi. ,,Sinds tien jaar is er een verandering gaande in Argentinië.

Met de afschaffing van de dictatuur en de intrede van de democratie ontstond ook geleidelijk een gevoel van vrijheid onder de bevolking. Het land is langzaam liberaler en toleranter geworden. Niet alleen ten aanzien van homoseksuelen, maar in het algemeen. Wij profiteren daar natuurlijk van. Mensen zijn opener geworden. Er wordt over homoseksualiteit gepraat op de televisie, het is allemaal wat makkelijker. ,,Toch zijn homoseksuelen nog lang niet zo geaccepteerd als in Nederland. Er zijn veel vooroordelen. Sommige mensen blijven denken dat je niet normaal bent of dat je minder man bent. Argentinië is natuurlijk een traditioneel land. De sociale druk is groot. Mannen zoenen niet op straat. Je weet gewoon dat de reactie niet goed is, dus hou je daar rekening mee. Het komt er eigenlijk op neer dat je wel homo mag zijn, maar er min of meer gedwongen voor kiest om het niet te openlijk uit te dragen.

,,Maar in Buenos Aires gaat het echt beter. Buiten de hoofdstad niet. Daar is het nog heel repressief, dat is echt een enorm verschil. Het gevolg is dat homo's uit de regio massaal naar Buenos Aires trekken. Daarom zijn er in mijn stad ook vrij veel cafés, disco's en organisaties waar je homo's kunt ontmoeten. Er zijn zelfs een aantal heteroplekken waarvan iedereen weet dat er veel homo's komen. Op die manier is het nu ook voor jongeren makkelijker om uit te komen voor hun geaardheid. Ze kunnen ergens heen en het hoeft niet meer direct te leiden tot een breuk met je familie of vrienden. ,,Familiebanden zijn belangrijk en ik heb het geluk dat mijn familie mijn homoseksualiteit direct accepteerde. Iedereen weet het nu: familie, vrienden, op mijn werk. Ik leef open, en dat is heel lang anders geweest. Ik weet eigenlijk al sinds mijn twaalfde dat ik homo ben. Ik heb nooit een vriendin gehad, maar heel lang ook geen vriend. Ik heb het echt jaren onderdrukt. Het kon gewoon niet. En ik was niet klaar om het aan mijzelf toe te geven. ,,Heel plotseling besloot ik tot een radicale verandering. Dat was niet door iets speciaals ingegeven. Ik was niet heel erg verliefd op een jongen of iets dergelijks. Gewoon, ik was tweeën-twintig, en ik besloot dat ik een heel leven wilde leiden. Niet een half leven. En daarvoor moest ik open zijn, het toegeven aan mijzelf en mijn omgeving. Het pakte heel goed uit. Ik heb sindsdien drie langdurige relaties gehad. ,,Zoiets als dat voetbalteam waarin ik speel, dat is heel belangrijk. We trainen drie keer per week. Dat is niet alleen sport, het is ook steun. Toen we over de Gay Games hoorden bedachten we meteen dat we daar graag bij wilden zijn. Er was nog niet één team uit Argentinië ingeschreven, een land met zo'n voetbaltraditie! Wel een beetje zuur dat wij hier ook van Nederland verloren hebben, net als ons team op het WK.

,,Die hele Gay Games zijn een groot plezier. Het is hier zo vrij, ik kan helemaal mezelf zijn. We gaan naar musea, cafés, feesten. En dan ontmoeten we allerlei mensen uit andere landen.''

Dit is de vierde aflevering van een serie over buitenlandse deelnemers aan de Gay Games. De voorgaande afleveringen verschenen in de krant van 3, 4 en 5 augustus.

'Voor ons is dit het paradijs'
(7 aug. 1998)

'Wij zijn niet minder man'
(6 aug. 1998)

'Ik merk niets van alle heisa'
(5 aug. 1998)

'Grondwet niet voldoende'
(4 aug. 1998)

'Je vecht voor begrip'
(3 aug. 1998)