NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

ANNA VISSER
Geef straten, zalen en gebouwen een nummer in plaats van een naam, en veel onheil wordt voorkomen. Het was destijds weliswaar logisch om de drie groten der aarde: Churchill, Roosevelt en Stalin te eren met een naar hen vernoemde laan zoals dat gebeurde in Amsterdam, maar toen Russische troepen in 1956 optrokken naar Boedapest teneinde de Hongaarse opstand in bloed te smoren,zat het Amsterdamse gemeentebestuur met een probleem.

De Stalinlaan kon niet meer. Bordjes werden verwijderd. Een nieuwe naam werd bedacht: de Vrijheidslaan - daar kon tenminste niemand zich een buil aan vallen. Ruim vier decennia later zit de Duitse CDU met een vergelijkbaar probleem. In Berlijn wordt voortvarend gebouwd aan het nieuwe hoofdkantoor van de CDU, aldus HP/De Tijd. Het zou de naam van Helmut Kohl gaan dragen. Niet zo vreemd - tot zijn naam opdook in een financieel schandaal dat zijn weerga niet kent. Een nieuwe naam is nog niet gevonden. Te midden van 'de stichtelijke redactionele commentaren en de neiging alle politiek door een legalistisch prisma te zien' laat HP/De Tijd columnist Dirk-Jan van Baar in 'de zaak- Kohl' een verfrissend geluid horen. Hij kijkt met open mond naar het land dat nu in rep en roer is 'omdat er zo'n adembenemende hypocrisie aan de dag wordt gelegd. Dat geldt voor de CDU-leiding, die zich over een drijfjacht beklaagt en tegelijk Aufklrung wil bedrijven. Het geldt ook voor de media, die zestien jaar de tijd hebben gehad om het systeem-Kohl te ontmaskeren. Nu hij geen kanselier meer is, vallen de schellen van de ogen.' En dat terwijl iedereen van zijn 'Mnnerfreundschaften wist en de patriarchale manier waarop Kohl politiek bedreef'. Van Baar vindt het voor hem pleiten dat hij, ondanks grote druk, geen namen noemt 'en daarvoor zelfs het erevoorzitterschap van de CDU heeft opgegeven'.

Een stuk minder verfrissend, want geen nieuwe gezichtspunten, is de bijdrage van de SP-Kamerleden Agnes Kant en Jan de Wit in Vrij Nederland over de vraag hoe tegen het geweld in Nederland een dam kan worden opgeworpen. Niet door geweldplegers zwaarder te straffen en ook niet door de politie meer bevoegdheden te geven. Pleidooien daarvoor zijn 'een uiting van een sluipende verrechtsing van de maatschappij'. En dat mag niet. Nee, in plaats daarvan moeten de oorzaken worden aangepakt: de gemeenschapsvoorzieningen moeten terugkomen en de druk waar ouders onder staan ('werk, werk, werk') moet worden aangepakt. In de statistieken over geweld scoren allochtone jongeren nogal hoog - zou dat nou echt komen omdat hun ouders beiden een fulltime baan heben en dus te weinig tijd hebben voor hun kroost? Kom, kom. 'Jongeren moeten meer perspectief krijgen op scholing en werk', aldus de Kamerleden. Prima: maar waarom geen pleidooi voor een straatverbod van 's ochtends 8 tot 's middags 3 uur voor alle leerplichtige kinderen in Nederland? Dat is geen uiting van 'sluipende verrechtsing', dat is, als samenleving, je verantwoordelijkheid nemen teneinde een dam op te werpen tegen een toekomstige onderklasse. Maar zolang een situatie bestaat waarin 'leerlingen denken niet gemist te worden als ze wegblijven', zoals Elsevier schrijft, zal er weinig veranderen.

Vorige week werd het Amsterdamse spijbelonderzoek gepubliceerd waaruit onder meer bleek 'dat het gestegen verzuim het grootst is op scholen waar de in sociaal opzicht kwetsbaarste - lees: allochtone - leerlingen zitten'. Sommige scholen hebben inmiddels een verzuimcoördinator en steeds vaker worden ouders op hun verantwoordelijk gewezen. Een oplossing is natuurlijk ook: minder geld geven aan scholen waar het verzuim te hoog is, zoals een geïnterviewde oppert.

Aanvankelijk werd er een beetje lacherig over gedaan: de kleine gratis krantjes, Metro en Spits, die op de lezersmarkt verschenen. Wat de gevestigde dagbladen niet lukte: jongeren en allochtonen aan zich te binden, lukt hen wel, schrijft VN in een verhaal over het 'succes van het gratis reislezen'. Dat succes reikt tot in de keuken: de Metro-recepten zijn smakelijk en niet duur. En makkelijker te bereiden dan het favoriete gerecht van oud-kanselier Kohl: pens.

Eerder verschenen in deze rubriek:

De keerzijde van gewenning
(20 januari 2000)
Het ongelijk der betweters
(13 januari 2000)
Een oud artikel
(6 januari 2000)

Eerder verschenen artikelen in het archief.