NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Omstreeks 1.500 Iraanse politieke vluchtelingen hebben met een vervalst vluchtverhaal een Nederlandse verblijfsstatus verkregen. Betrokkenen vertellen.

Door onze redacteuren
CAROLIEN ROELANTS en MICHAEL STEIN

AMSTERDAM, 17 JULI. Ali Seyyedi, nu 42 jaar oud, is een Iraanse vluchteling, die in Nederland woont en werkt. Sinds zijn 18de was hij fanatiek aanhanger van de Mujahedeen Khalq, een Iraanse oppositiegroep die met geweld het bewind in Teheran omver hoopt te werpen. Nu is hij totaal gedesillusioneerd in de vrijheidsbeweging, waaraan hij zich zoveel jaren met hart en ziel had overgegeven. En als een van de zeer weinigen bereid te vertellen hoe zijn komst naar Nederland werd geregeld. "Ik kwam uit Irak via Turkije naar Nederland met een door de Mujahedeen opgesteld verhaal dat ik in de beruchte Evin-gevangenis van Teheran gevangen had gezeten en gezocht werd. Dan krijg je van hen een plattegrond, die je uit je hoofd moet leren. Je moet weten hoe de Evin- gevangenis er van binnen uit ziet. Jouw cel lag tussen de douche en de wc. Precies daarvoor werd bij het luchten gevoetbald." Ook Mohammed Reza Eskandari weet nog precies hoe hij hier kwam. "De Mujahedeen hebben onze reis naar Europa geregeld. Van Irak met de auto naar Amman, en vandaar met het viegtuig naar Frankfurt. Een vrouw ging met ons mee. In Frankfurt, waar we in transit zaten, heeft zij alles voor ons geregeld. Zij gaf ons tickets voor de KLM-vlucht naar Nederland en zei: 'Als je in het vliegtuig zit, kennen jullie me niet meer.' We moesten onze eigen papieren aan haar geven en op Schiphol twee uur in de transit wachten alvorens politiek asiel aan te vragen. We moesten zeggen dat we aanhangers waren van de Mujahedeen en dat onze advocaat, die Albert heette, gewaarschuwd moest worden. " "Die vrouw had intussen onze bagage al naar het kantoor van de Mujahedeen in Den Haag meegenomen. In Jordanië had een hoge functionaris van de Mujahedeen een vals vluchtverhaal voor ons opgesteld. We mochten absoluut niet zeggen dat we uit Irak kwamen. We waren uit Iran gevlucht. Voor ons verhaal moesten we allemaal data uit ons hoofd leren van demonstraties van de Mujahedeen in Iran, in Mashad. Maar een aantal gegevens klopte niet. Gelukkig kregen we pas twee, drie dagen na onze aankomst ons interview met de IND. Voordien hebben we uit oude kranten van de Mujahedeen alles nog eens geverifieerd." "Als zo'n interview negatief uitvalt, ben je helemaal afhankelijk van de Mujahedeen. Als je een tijd voor hen gecollecteerd en gedemonstreerd hebt, sturen zij een brief naar Justitie dat je lid bent van de Mujahedeen, ernstig gevaar loopt en dus toegelaten moet worden." Weer een andere dissident bevestigt dit. Hij kwam in 1992 met een Zweeds paspoort naar Duitsland, op naam van een andere Iraniër. "Die leek op mij. In Irak moest ik zijn handtekening eerst leren namaken en alles over zijn familie en achtergrond weten. De Mujahedeen hebben namelijk veel paspoorten omdat iedereen zijn paspoort aan de organisatie moet afstaan." Ook hij werd met tien kameraden vanuit Irak per bus naar de Jordaanse hoofdstad Amman gebracht. Vandaar vertrok iedereen naar een ander land. Hij zelf ging met het vliegtuig naar Frankfurt. Daar moest hij zijn Zweedse paspoort afgeven: hij zou met drie anderen naar Nederland gaan. "We werden in Amsterdam ondergebracht in een groot huis op de Keizersgracht, waar de Mujahedeen kantoor hielden, alsmede de SIM (een inzamelingsstichting die officieel niets met de Mujahedeen Khalq te maken heeft, maar in werkelijkheid een dochteronderneming daarvan is, red.) en de Iraanse Moslim Studenten Vereniging (een mantelorganisatie van de Mujahedeen, red.). Kamal Rezaï, een hoge functionaris van de Mujahedeen, zou asiel voor ons aanvragen. We mochten van hem onder geen beding zeggen dat we uit Irak waren gekomen. In Irak had ik al schriftelijk moeten beloven dat ik zou zeggen uit Iran te zijn gevlucht en de doodstraf verdiende, als ik iets anders zou zeggen." "Ik heb een jaar op de Keizersgracht gewoond, nu eens met twintig, dan weer met zestig mensen. We hadden daar een grote slaapzaal en een eetzaal. Overdag moesten we op straat werken: collecteren voor SIM en zo nu en dan demonstreren. Omdat mijn asielaanvraag aanvankelijk werd geweigerd en ik in Nederland verder niemand kende, bleef ik afhankelijk van de organisatie, want ik had ze nodig. Elke avond hadden we een vergadering over onze ervaringen en de problemen van die dag met de politie, en wat we morgen zouden doen. Ik heb meer dan twee jaar voor de Mujahedeen gewerkt. Ook op het hoofdkantoor in Den Haag, op de Groot Hertoginnelaan." "Ze wilden me nog naar Italië sturen om daar geld in te zamelen, toen mijn verblijfsvergunning uitbleef. Ellahe, een chef van mij, zei dat ik ook naar Irak terug kon. Maar ik had mijn geloof verloren en nergens meer zin in. Ik was kapot, ik had te veel gezien en gehoord in de organisatie, en wilde alleen maar weg van hen en Nederlands leren. Ze zeiden nog: 'OK, collecteer dan één keer per week.' Maar ik hield voet bij stuk, ook toen ze me een beetje gingen bedreigen: 'Hé, we hebben erg veel geld voor jou betaald. Anderen zullen eronder lijden als je niets voor hen doet. En jij ook.' Ze hebben me wel honderdmaal benaderd. Maar uiteindelijk lukte het me alle banden met hen te verbreken."

Dit is het tweede deel in een reeks over de Mujahedeen Khalq in Nederland. Het eerste verscheen gisteren.

De plaatsing van de foto gisteren op pagina 2 bij het artikel over de Mujahedeen Khalq suggereerde ten onrechte dat de demonstranten leden zijn van deze organisatie. Daarvoor onze excuses.

Zie ook:
Asiel Iraniërs met vals verhaal (16 juli 1999)

( a d v e r t e n t i e s )