NIEUWSSELECTIE
KORTE
BERICHTEN
RADIO & TELEVISIE
MEDIA
S e l e c t i e
Televisie
Weg met dat agressieve rode wybertje
Zelden zo'n mooie documentaire gezien als Si bleu, si calme van de Franse filmster Eliane de Latour, die de Humanisten gisteravond uitzonden onder de titel In de verre koelte en kalmte. De film geeft een beeld van de gemoedsgesteldheid van gevangenen en is opgebouwd uit foto's, stukjes video en geluidsopnamen uit de Santé-gevangenis in Parijs, verwerkt in een droom van een montage. In het begin heeft de film nog wel iets vrolijks. Drie Afrikaanse celgenoten hebben het bijna gezellig: zij scrabbelen, koken en houden een dansavondje. Maar geleidelijk aan komen ook als kijker de celmuren op je af: een wanhopig, uitzichtsloos bestaan. Een van de mooiste momenten is het verhaal van de man die - in tegenstelling tot zijn meeste lotgenoten - weigert om zijn cel met fotootjes en snuisterijen op te sieren. Dat zou betekenen dat hij zich met zijn kerker vereenzelvigt en dat wil hij niet. Een ander weigert om op blote voeten door zijn cel te lopen: hij wenst geen fysiek contact met het steen waarin hij is geklonken.
T V V O O R A F :
De lange reis van een hindoe
Het begin van de documentaire Het verhaal van een reis is al heel bijzonder. Een man voert al dansend in een tempel een gesprek met de god Shiva, terwijl een commentaarstem vertelt over het ontstaan van de Ganges. Deze heilige rivier, vertelt de stem, is een geschenk van de god Shiva aan een legendarische koning, die in strenge ascese leefde om de zielen van zijn voorvaderen schoon te wassen. Deze reiniging was echter alleen mogelijk door een bad in de heilige rivier de Ganges, die in de hemel stroomde. Geen nood; Shiva liet de rivier door zijn haar stromen en zo op de aarde vallen.
F I L M V O O R A F :
They Shoot Horses, Don't They?
Vooral de Amerikaanse film bezit het wonderbaarlijke vermogen grote gebeurtenissen in niet meer dan twee of drie uur weer te geven zonder dat je het gevoel hebt dat je iets mist. De Tweede Wereldoorlog, de Russische Revolutie, het leven van Dr. Zhivago en dat van de laatste keizer van China, ze duurden lang en nog langer, en toch lijkt het alsof er in die paar uur film niets ontbreekt, er zitten zelfs altijd momenten in waarin niets gebeurt, of bijna niets, een ontbijt, een dutje, een glimlach van een onbekende. Eigenlijk is Hollywood minder goed in het omgekeerde: gebeurtenissen op het doek net zo lang laten duren als in het echt is een specialisme van de kunstfilm, met Warhols zes uur durende film van een slapende man als hoogtepunt.
3 JULI 1997
