| |
 afleveringen UITBUITING REGELS INFORMATIE INKOMSTEN STUDIEBEURS KINDERBIJSLAG VEILIGHEID BELASTING BUITENLAND WERK ZOEKEN BOEKEN LINKS  |
Praktische informatie: naar het buitenland Buitenland: Kip met een soort saus en gierende hormonen Tijn Kramer
Het wachten is op nieuwe aanwas. Campingmedewerkers David (21) en Erik (20) kijken elkaar hoopvol aan. Volgende week arriveert een kinder-entertainer die jong en vrouwelijk is. Het is voor de twee jongens, wat vrouwen betreft, toch al afzien op Le Paradis, een kindervriendelijke camping in de Dordogne. Speeltuinen, videospelletjes en kanotochtjes leggen het in aantrekkingskracht immers af tegen disco's, kroegen en stranden. Erik had dan ook liever aan de Spaanse Costa gezeten, maar ,,het heeft niet zo mogen zijn''. Een andere cultuur proeven, werken in de open lucht, vrienden maken, feesten en - met wat goede wil - ook nog wat geld overhouden: dat zijn de argumenten voor veel jongeren om in de zomer werk te zoeken als campingmedewerker in het buitenland. De keerzijde van het werk (lange dagen, al dan niet met een kater toiletten schoonboenen en met een glimlach zeurende klanten aanhoren) nemen zij voor lief. ,,Je herinnert later toch alleen maar de goede dingen'', zegt Erik Hulsebos uit Veenendaal. Buiten de zucht naar het onbekende voeren de vier nog andere argumenten aan om 24 uur per dag en zes dagen in de week paraat te staan voor campinggasten. David Worrall uit het Engelse Barrow-in-Furness geeft zichzelf de tijd na te denken over toekomstige studies. Brigitte Schook (23) uit het Overijsselse Kuinre vond het tijd op eigen benen te staan en Ilse Hagenbeek (28) uit Driebergen nam een sabbatsjaar bij de Rabobank om de Nederlandse sleur te doorbreken: ,,Werken in het buitenland is toch een omslagpunt in je leven.'' Daarbij komt voor allen de tijdsdruk; niemand gaat na zijn dertigste nog langdurig naar het buitenland. Want dan zit je vast aan partner en kinderen, zo luidt de overeenstemming.
'Buitenland' is op Le Paradis overigens een rekbaar begrip. De camping bevindt zich weliswaar in St. Léon sur Vézère maar wordt door Nederlanders beheerd, Franse toeristen komen er nauwelijks, de menukaart vermeldt loempia's en frikadellen en het zijn vooral Nederlandse, Duitse en Engelse nummerplaten op de talrijke spacewagons. Brigitte: ,,Je hebt wel het idee dat je in het buitenland zit maar ook weer niet in Frankrijk.'' Het campingwerk op Le Paradis beschouwen als een betaalde taalcursus is dan ook weinig reëel. Of het moet Engels zijn, de voertaal bij aanwezigheid van David. Door het gebrek aan mogelijkheden en animo wordt de Franse taal spaarzaam beoefend. De vier zijn op Le Paradis geplaatst door Eurocamp, een Brits bedrijf dat tenten en campers in voornamelijk Zuid-Europa verhuurt. De campingwerkers van het bedrijf moeten er voor zorgen dat het de gast aan niets ontbreekt. Voor Erik, David en Brigitte (in het Eurocamp-jargon 'couriers') betekent dit dat zij van negen tot zes in het groen-rode uniform op Amerikaanse leest geschoeide klantvriendelijkheid aan de dag moeten leggen. Ilse moet als 'site-supervisor' erop toezien dat dit daadwerkelijk gebeurt. 's Ochtends dus tenten en campers schoonmaken, in de middag gasten met een drankje ontvangen, gasflessen verwisselen, zorgen voor voldoende pingpongballetjes, toeristische hoogtepunten aanraden en gasten helpen in geval van nood. Na de werkdag zijn de couriers vrij maar minimaal een van hen blijft via een beeper oproepbaar in geval van calamiteiten.
Daartegenover staan een salaris van 1.200 gulden per maand, verzekeringen, een retourticket en een tent om in te slapen. Van al het vermaak op de camping (onder meer zwembaden, tennisvelden en kano's) kan na werkuren vrijelijk gebruik worden gemaakt. De avonduren en één dag in de week kunnen de campingmedewerkers doen en laten wat ze willen. Zolang de gasten er maar geen last van hebben. Het schoonmaken van de tenten en de campers wordt ervaren als het minste deel van het werk. David: ,,Meestal is het wel tamelijk schoon als de gasten weggaan. Maar soms is het zo ontzettend vies dat je denkt: 'oh my God, the bastards'. Maar het maakt op een gegeven moment ook niet meer uit. Een toilet schoonboenen is misschien niet het beste dat je kunt overkomen maar als je één toilet hebt schoongemaakt, kun je er een miljoen schoonmaken.'' De vereiste, nimmer aflatende vrolijkheid jegens de klanten is inmiddels een automatisme geworden. Een boos gezicht bij een meningsverschil verandert in gastvrije glimlach op het moment dat een gast langskomt. Het resultaat van de metamorfose is door David de 'Eurocamp happy face' gedoopt. Een 'Eurocamp sad face' heeft hij ook en is identiek aan de happy-versie. Geen gast is immers gebaat bij chagrijnige gezichten. ,,Maar het contact met de meeste gasten is ook heel leuk. De meeste klanten zijn toch al vrolijk omdat ze op vakantie zijn. Als iemand toch over de rooie gaat, moet je gewoon ja en amen zeggen en normaal blijven.''
De couriers spreken allemaal over een unieke ervaring, iets om later aan je kinderen te vertellen. Het contact met de gasten wordt ervaren als het leukste deel van het werk. Maar de ware vreugde van het werk ligt vooral in de vrije avonduren. Je kunt soms wat tijd voor jezelf zoeken maar vooral stoom afblazen door samen te eten, te lachen en te feesten. Erik en David zijn de grote gangmakers. David speelt (net) gitaar en Erik zingt mee. Het repertoire bestaat uit negenmaal Oasis, Zombie van The Cranberries en vakantie-evergreen House of the rising sun. Eigen werk is de Naked Clog Dance, Spaanse akkoorden met veel geklap en aansporingen richting Brigitte om maar te dansen. Ze doet het niet. En veel vrouwen dus, wat de twee jongens betreft. ,,Niet dat je nu voor de seks komt, maar je weet dat dat erbij hoort. Je hebt wat dat betreft ook wel bepaalde verwachtingen als je hier komt. Ik zou best verliefd willen worden maar ik heb vrienden die op hun 15de een vriendin krijgen en dat gaat dan op hun 23ste weer uit. Dan heb je toch een beetje je jeugd vergooid. Het is het vakantiegevoel, vrouwenjacht hoort er nu eenmaal bij'', aldus Erik. Tot irritatie van supervisor Ilse kijken de jongens bij de aankomst van nieuwe gasten in het klantenboek naar de leeftijd van eventuele gegadigden. Tot teleurstelling van David bleek een van hen slechts veertien jaar. ,,De hormonen gieren door het lichaam van die twee, ik heb gezegd dat ze ook echt niet meer in dat boek kunnen kijken. Wat denken de gasten daar wel niet van, het is hier geen veiling.'' Ook over te voeren strategieën verschilt Erik met Ilse van mening: ,,Ilse zegt wel eens dat we met 'hard to get' veel meer opschieten. Maar daar hebben Dave en ik helemaal geen behoefte aan.'' De leefomgeving van de vier is even studentikoos als de hormoonhuishouding van de twee jongens. In het tentenkamp, een soort MASH 4077 net buiten de camping, heeft tot de zomer iedereen een eigen tent. Na de komst van extra vakantiekrachten, vooral na de eindexamens, zullen ze moeten delen. Dat de tenten bij slecht weer koud en vochtig en bij goed weer bloedheet kunnen zijn, deert niemand. Er is een kooktent en een camper die dient als huiskamer: aangebroken pasta in de schappen, kaarsen in lege wijnflessen, asbakken, een krakende cassettespeler en een ijskast met bier en fris. Ouders die zich afvragen of hun jongen nog wel goed eet, kunnen met recht bezorgd zijn. Erik: ,,Het eten is niet bepaald uitgebalanceerd. Maar je maakt lange dagen, dan heb je niet altijd zin om lang te koken. Soms eten we in het restaurant een biefstukje, dat is ook wel gezond. De laatste paar dagen hebben we kipstukjes met een soort saus gegeten. Het valt me eigenlijk nog mee, ik had echt verwacht dat het Ravioli United zou worden.'' Josephine Kusters, eigenaresse van Le Paradis, en zonen Gé en Christoph, zijn niet veel anders gewend van hun vakantiewerkers: veel alcohol, seks en feest, dat zijn de jaarlijkse constantes. ,,Meestal vindt dat z'n hoogtepunt op de veertiende juli, de Franse nationale feestdag. Dan krijgen ze een dag vrij en mogen ze doen en laten wat ze willen zolang het werk maar niet in het gedrang komt. Dan wordt er meestal zoveel gedronken dat de eersten niet kort daarna ziek beginnen te worden.'' Ondanks het gevoel van vrijheid-blijheid blijkt het bestaan als campingmedewerker niet voor iedereen weggelegd. Wie voldoende teamspirit toont en daarbij het werk goed doet, wordt met open armen de groep binnengehaald. Lukt dat niet, dan is het gauw gebeurd met de saamhorigheid. Op Le Paradis valt Brigitte buiten de groep. De drie anderen beklagen zich over een gebrek aan spontaniteit en initiatief en het afleveren van slecht werk. Het gebrek aan gogme en vlotte babbels waarover de drie anderen duidelijk wel beschikken, breekt Brigitte dan ook op. Ze wordt weinig aangesproken, antwoordt ook bijna niet en wordt slechts gedoogd als in het weekend bar Le Tourny in het nabijgelegen Montignac wordt aangedaan. Supervisor Ilse, wars van eerdere fuctioneringsgesprekken met Brigitte, geeft haar nog een laatste kans: binnen twee weken verbetering of anders naar huis, zo luidt het ultimatum. Brigitte reageert gelaten: ,,We zijn bijna 24 uur per dag bij elkaar en dan gaat het wel eens mis. Dan kun je maar beter stoppen voordat het helemaal fout gaat. Maar ik ga het nog wel proberen.'' Het constante samenzijn met gasten en collega's, al dan niet plezierig, zou een drang naar vermaak buiten de camping doen vermoeden. Andere gezichten, betrekkelijke rust en de weldaad aan grotten, kastelen en natuurschoon van de Périgord. De interesse in de omgeving is echter beperkt. ,,Ik probeer zoveel mogelijk mee te pikken maar ik ben er niet echt mee bezig. Ik heb daar geen tijd voor en geen zin in. Ik ben niet voor de omgeving gekomen, hoewel ik die schitterend vind.'' De geroemde ervaring in het buitenland speelt zich dan ook voornamelijk af op een paar vierkante kilometer. Taal en omgeving zijn ondergeschikt in het grote vakantiegevoel. Hard werken, vrienden maken en feest. Naar de komst van extra vakantiewerkers in het hoogseizoen wordt daarom hartstochtelijk uitgezien: meer zielen dus meer vreugd. Erik ziet het al helemaal voor zich: ,,In de kooktent maken we dan een feesttent. We zetten een auto neer met de lampen aan, we gebruiken de lege bierdopjes als betaalmiddel. We maken er gewoon een kleine nachtclub van.'' |
NRC
Webpagina's
|
