Hoe ziet een virtuele kunstreis eruit?
Wie zijn doel en het adres daarvan kent, bijvoorbeeld van het Andy
Warholmuseum, zal dat adres meteen intikken en er recht op af stevenen.
Ik was bezoeker nummer 56644. Na een foto van Warhol als witte ragebol
en een velletje informatie op het scherm, kon ik ondermeer kiezen uit
een rondleiding door het museum, nog meer informatie of de museumwinkel.
Ik koos de rondleiding en kreeg een plattegrond van de eerste verdieping
plus een foto van een museumzaal op het scherm. Nu klikte ik op de
lijst van kunstwerken op deze verdieping, in de verwachting dat ik die
dan zou kunnen bekijken. Maar nee, het Warholmuseum volstaat met een
duffe opsomming zonder één opklikbaar plaatje.
Teleurgesteld ging ik naar de museumwinkel en zie: daar konden er ineens
wel plaatjes vanaf. Van museumposters, Warhol-T-shirts en -kaarten,
gevolgd door een bestelformulier waar ik slechts mijn creditkaartnummer
en adres hoefde in te vullen om het begeerde artikel toegestuurd te
krijgen. Wat een nep-site, dat Andy Warholmuseum.
Het ongeluk wilde dat ik me op dezelfde zondagmiddag naar het nieuwe
virtuele museum in Aken begaf, waarover het Duitse blad Art
zojuist had bericht. Voor dit museum kunnen kunstenaars werk opsturen
waaruit een jury de exposities samenstelt. Op het ogenblik is er een
groepstentoonstelling van drie Duitse installatiekunstenaars. Het museum
heeft zoveel werk gemaakt van de virtuele voorgevel (447 kilobyte) en
ook van de foyer, dat het me 75 minuten kostte voor ik eindelijk een
kunstwerk op het scherm kreeg, Die Konferenz (1994), een
installatie van Horst Wermes waarop zes staande schemerlampen in een
cirkel met elkaar in debat lijken. Daar liet ik het maar bij.
(begin tekst)
|
|
