Ten lange leste belandde ik natuurlijk toch in het
Vaticaan. Later zou ik het wachten op schermbeelden gaan bekorten door
er een boek bij te nemen; wanneer mijn computer kilobytes binnenhaalde,
las ik verder in Reve's Zondagmorgen zonder zorgen.
De "homepage" van het Vaticaan _ het beginbeeld, vanwaar je allerlei
kanten op kunt klikken _ meldt "Christ has died, Christ is risen, Christ
will come again". Volstaat het Amsterdamse Stedelijk Museum met een karig
velletje informatie op het Internet, de Paus pakt royaal uit. De
bezoekers van zijn fraaie christusrex-pagina's kunnen niet alleen
honderden kunstwerken uit Vaticaanstad bekijken, er is ook een tocht
langs de mooiste kerken van de wereld ("Splendours of Christendom"). De
toespraken van de paus staan op Internet en bijvoorbeeld ook zijn
Pauselijke brief aan alle vrouwen van de wereld ("Dank aan elke vrouw
voor het simpele feit dat ze een vrouw is.").
Maar ik was hier voor de kunst en ik klikte in het Vaticaan op Melozzo
da Forli's Musicerende engel, een fresco uit 1480, van
veertigduizend bytes. Terwijl de zoetgevooisde engel die onder haar
gespreide vleugels de hemelse vioolsnaren beroert, op mijn scherm
verscheen, realiseerde ik me dat het Internet van alle kunst ter wereld,
van schilderijen, sculpturen, fresco's, reliëefs, van installaties,
schetsen en montages een plaatje maakt, een plaatje op
beeldschermformaat. Naast alles wat het verder is, is het Internet ook
een grote plaatjesmachine. Alleen bij de voor het beeldscherm
gecreëerde cyberkunst zie je het origineel voor je, hoewel dat ook
weer niet altijd helemaal waar is: van die kunstwerken bieden de makers
immers vaak prints te koop aan via Internet en wat is dan het
echte werk, het schermbeeld of de print? Het zijn vruchteloze
overpeinzingen. Zoals Reve in zijn Zondagmorgen... betoogt dat bij
de Lijkwade van Turijn de vraag naar de "echtheid" niet ter zake doet,
zo moeten we bij de beelden uit het Internet misschien elk idee van
echt of onecht, reproduktie of origineel, laten varen.
(begin tekst)
