Je moet geen dokters vertrouwen, vinden ze. Je moet 'niemand' vertrouwen. Maar of ze zelf een 'pil van Drion' willen? 'Wanneer neem je zo'n beslissing?'

Door onze redacteur JANNETJE KOELEWIJN

AMSTERDAM, 18 APRIL. Jacob Leeman (70): "Ik ben tegenstander. Het is te gemakkelijk." Annie de Blok (73): "Ik kan er niet zo gemakkelijk over praten. Ik heb dingen meegemaakt in mijn leven... Laat me er even over nadenken."

Ze zitten naast elkaar in de koffiezaal van verzorgingshuis Tabitha aan de Amsteldijk in Amsterdam. Ze wonen daar niet, ze komen daar alleen om te eten en te klaverjassen. Jacob Leeman, vroeger banketbakker in de Van Woustraat: " Kijk naar mij. Ik heb vijf jaar geleden een beroerte gehad. Ik kon niet meer lopen, niet meer praten. Toen heb ik regelmatig aan de dood gedacht. Maar ik ben een vechter. Ik kan weer praten. En iedere ochtend loop ik een stukje aan de arm van mijn vrouw." Annie de Blok, vroeger dienstmeisje voor dag en nacht: "Heerlijk dat je zo'n goeie vrouw hebt." Ze is sinds juni weduwe van een automonteur. Jacob Leeman: "Nu vind ik het een zegen dat ik nog leef." Annie de Blok: "Ik ben nooit ernstig ziek geweest. Wel zwaarmoedig. Toen was ik 34. De dokter zag het meteen aan me. Ik was nogal een knappe vrouw. De dokter zei: u moet veel naar buiten. Kreeg ik mannen achter me aan. Maar ik vond dat helemaal niet leuk." Ze aarzelt even. "Ik heb van nabij meegemaakt dat iemand niet meer wilde leven. Ik kan daar niet over uitwijden. Maar voor de familie is het verschrikkelijk." Jacob Leeman: "En wou je toen dood?" "Natuurlijk wil je dan dood. En wat ik me nu afvraag: wanneer neem je zo'n beslissing? Als je overspannen bent, neemt je de verkeerde beslissing. En als je niet overspannen bent, wil je leven."

Rosa Drieling (89) komt bij hen zitten, ze wacht op de stadsmobiel die haar naar huis zal brengen. Jacob Leeman vraagt: "Wat vind jij van die pillen voor als je dood wil?"

"Doe me een lol", roept ze. "Ik ben veel te blij dat ik leef. En als ik niet meer leven wil, spring ik in het water."

"Kun je zwemmen?", vraagt Annie de Blok. Ze lacht, ze steekt een sigaret op en ze praat verder. "Aan de andere kant zeg ik: als je iedereen tot last bent en je plast in bed en je hebt geen man meer..."

Rosa Drieling: "Dat bedoel ik. Dan komen ze naar je toe en dan zeggen ze: zou jij niet zo'n pilletje slikken?"

Annie de Blok: "Daarom zeg ik: in principe ben ik tegen. Maar als er controle van de dokter bij is..., misschien..."

Jacob Leeman: "Je moet nooit zomaar dokters vertrouwen. Je moet niemand vertrouwen."

Annie de Blok: "Dat is ook waar. Nee, ik geloof dat een verbod beter is. Ik ben katholiek opgevoed, dat speelt ook mee."

Het is bijna half vijf, Annie de Blok en Jacob Leeman gaan naar het restaurant boven voor de dagschotel, acht gulden. Ze zitten met zes andere mensen aan een met wit linnen gedekte tafel. Jacob Leeman vraagt weer wat ze van die pillen vinden voor als je dood wilt. Eén van de vrouwen zegt: "Dat kan toch alleen als je heel oud en ziek bent en geen man meer hebt?"

"Ja", zegt haar buurvrouw. "En dan komt je zoon naar je toe en die zegt: kijk mama, een paracetamolletje." Ze giert van het lachen. "En dan is het de pil van Drion!"

Annie de Blok zegt: "Dat geloof ik niet. Mijn zoon is heel voorzichtig met me. Ik heb hem gisteren nog gebeld. Hij zegt: mama, met jou gebeurt dat niet."

Zie ook:

Borst onder vuur om 'pil van Drion' (17 april 2001)
Wat Drion indertijd wilde (17 april 2001)
Commentaar: Minister en Drion (17 april 2001)
'Euthanasiewetis voorbeeldvoor Frankrijk' (17 april 2001)
Kritiek op pleidooi Borst voor zelfdodingspil (14 april 2001)
Borst is voor 'de pil van Drion' (14 april 2001)
Borst: 'Ik kan me goed voorstellen dat artsen stervenshulp niet melden' (14 april 2001)