NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Het verschil tussen arrenbie en 'nu soul', de hedendaagse soul, is niet alleen hoorbaar, maar ook zichtbaar. De geperfectioneerde elektronische machinemuziek die arrenbie vaak is, gaat meestal vergezeld van extreem gestileerde videoclips.

Arrenbie-zangeressen zijn zonder uitzondering schitterende meisjes die in strakke kleding tot in detail gechoreografeerde dansjes uitvoeren in decors die afkomstig lijken uit sciencefictionfilms met een te groot budget. Mannelijke arrenbie-sterren rijden meestal in grote Mercedessen of BMW's naar feestjes in immense villa's waar legers opwindende vrouwen in hotpants fantastisch met hun achterste staan te schudden - in arrenbie-clips gaat de aandacht van de camera vooral uit naar derrières.

Hoe anders zijn de clips van de nu-soulsterren! Ook deze zijn niet wars van een flinke dosis geilheid - soul zonder seks is tenslotte zoiets als een kerk zonder god. Maar zoals de 'nu soul' klinkt alsof ze is gemaakt door mensen van vlees en bloed en niet door computers en machines, zo tonen de meeste clips van nu-soulzangers als Maxwell, Erykah Badu en Lucy Pearl niet de kunstmatige, onbereikbare wereld van de arrenbie, maar geven ze juist het gevoel dat ze om de hoek van de straat zijn opgenomen. In de eerste clip van Lucy Pearl, Dance Tonight, speelt bijvoorbeeld zo'n doodgewoon grootsteeds basketbalveldje ergens in Amerika een belangrijke rol.

Ook de zangeressen zelf dragen bij aan de alledaagsheid van de 'nu soul'. Zo is Erykah Badu weliswaar een mooie vrouw, maar voldoet ze door haar magerte en bijzondere gelaat niet bepaald aan de Playboy- normen die de arrenbie aan vrouwen stelt. Angie Stone, de vroegere geliefde van D'Angelo, die vorig jaar een mooie debuut-cd maakte, is zelfs een echte big mama. In haar eerste clips werd haar omvang nog verdoezeld, maar in de video bij het nummer Keep Your Worries van rapper Guru, is ze in volle glorie te zien.

En ook Jill Scott, die vorige week furore maakte op het Crossing Border Festival, is een dikke vrouw. Zij gaat in het filmpje bij de eerste single van haar debuut-cd Who is Jill Scott. Words and Sounds Vol. 1 nog een stap verder dan Stone in haar clips. Hier wordt geen enkele poging meer gedaan om haar werkelijke gedaante te verhullen. In de eerste beelden van Gettin' in the Way ligt ze bijna slonzig op een eenvoudig bed. Ze neemt de telefoon op; de belster blijkt de ex van Scotts vriend. Terwijl Scott haar zingend laat weten dat ze nu eens moet ophouden met het rondstrooien van rare praatjes, gaat het telefoongesprek over in een tocht naar het huis van de ex-vriendin. Beiden blijken in een zwart getto te wonen, dat bestaat uit gezellige maar aftandse gebouwen. Bij de deur van het huis van de ex-vriendin escaleert de ruzie: Scott bedreigt haar en trekt ten slotte de pruik van haar hoofd.

Toch is ook Gettin' in the Way nog niet helemaal zuiver realistisch. Op haar tocht door het getto krijgt Scott een heel gevolg van buurtbewoners achter zich aan. Drie van hen fungeren als achtergrondzangeressen, waardoor het iets krijgt van een musical. Maar alle buurtbewoners zien eruit alsof bij ze het opnemen van de film voorbijkwamen en toen zijn gevraagd te figureren.

( a d v e r t e n t i e s )