NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het is hoofddoek en geen hoofddoekje. Dat is het enige nieuwe standpunt dat ik gisteren heb vernomen in het afsluitingsdebat over multiculturalisme van de AVRO: Publieke Tribune. Het kwam van een moslim die nogal hechtte aan dit kledingstuk voor vrouwen en zich stoorde aan dat typisch Nederlandse verkleinwoord. Verder was het debat teleurstellend. Veel open deuren over wederzijds begrip, maar er zat geen lijn in. Precies dezelfde discussie had tien jaar geleden ook gehouden kunnen worden.

Voor de stelling was ik gisteravond om kwart over elf vol verwachting gaan zitten: "Wij zijn een multiculturele samenleving. Iedereen is verplicht zich aan te passen." Daar leek me nogal wat op af te dingen, want degene die als nieuweling in Nederland komt wonen, zal zich toch noodgedwongen veel meer moeten aanpassen dan de geboren Nederlander. Echt multicultureel is Nederland niet en strikt genomen is dat ook niet mogelijk. Het begint al met de taal. De laatste tijd is er veel over het onderwerp te doen en gezien de massawerkloosheid onder allochtonen zou men kunnen spreken van een crisis. Helaas kwam Karel van de Graaf niet ver. Het nadeel van het Civic Journalism van de AVRO (onder burgers levende kwesties behandelen en proberen op te lossen) is dat alle burgers hun zegje moeten doen, zodat de discussie van de hak op de tak springt en niets wordt uitgediept. Er waren wel aanknopingspunten. Een bakker vertelde dat hij moeilijk moslims kon aannemen, omdat die nooit naar zijn vrouw luisterden en geen ham in de broodjes wilden verwerken. Bij een sollicitant ging het de bakker altijd om de vraag: "hoe fundamentalistisch steek je in elkaar?". Klonk verstandig. Van de Graaf vroeg of de bakker bereid was om zich aan te passen aan de moslims maar hij was niet erg geïnteresseerd in het antwoord, want het script dwong hem al naar de Albert Heijn die voor het moslimpersoneel een speciaal suikerfeestje organiseerde in plaats van de nieuwjaarsborrel. Pluimpje voor de kruidenier.

Een autochtone man vertelde dat hij uit Amsterdam-Noord weg wilde, omdat hij er nooit echt in slaagde contact te krijgen met zijn Turkse buren. De vrouw met slechts een kijkspleetje in de sluier wilde hem nooit groeten. De reactie van een ander dat die man zich dan meer in zijn buren moest verdiepen, bleef in het luchtledige hangen. Dan is de redactie van Barend en Witteman veel verder met dit onderwerp. Gisteren ging het daar over schending van het onaanvechtbare westerse beginsel van non-discriminatie: donkere jongeren van buitenlandse afkomst worden meestal niet toegelaten tot disco's. Het is een bekend feit dat zelden aan de orde komt. De Rotterdamse anti-discriminatie- stichting Radar had de proef op de som genomen. In vier van de zes discotheken werd het blanke groepje wel en het zwarte niet toegelaten. Sonja Barend vroeg aan disco-eigenaren en uitsmijters waarom en de verhullende reacties waren interessant: "Het hangt af van de lifestyle. Hoe mensen zich presenteren." "We kiezen niet op grond van etniciteit. Bij bepaalde programma's is er een bepaalde sfeerbepaling en dan wordt er een keuze gedaan." "Het gaat ons om de juiste mix." "De kleding moet bij ons passen." "Er kan een bepaald spanningsveld heersen omdat de heren ergens mee bezig zijn."

Een Marokkaanse jongeman zei dat hij bij een disco-ingang zeker in spanning verkeerde omdat hij gewend was om op botte wijze te worden afgewimpeld. "Ik kom naar zo'n deur en ik word altijd explosief", zei hij. Die spanning was zeker voelbaar bij de mooie B&W-uitzending. "Niet zo vuil naar me kijken", zei Sonja tegen een discoportier. "Dat is de cultuur", reageerde die snel. Leerzaam avondje. Ik heb ook veel mooie woorden gehoord maar ze kwamen vanachter kijkspleetjes.