NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

De Amsterdamse nachten verlopen weer betrekkelijk rustig. Medio januari stonden taxichauffeurs en mobiele eenheid elkaar nog ongeveer naar het leven. Nu heeft de politie haar handen opnieuw vrij voor dronken en gedrogeerde party-gangers die de straten en pleinen onveilig maken. De herstelde orde is gisteren gesymboliseerd door een vreedzame demonstratie van de vrouwen van de taxichauffeurs die vorige maand nog voor kabaal zorgden. De nieuwe taxiwet is steen des aanstoots gebleven. Maar het verzet daartegen is in minder troebel vaarwater gekomen.

Dat wil echter niet zeggen dat de taxiwereld ineens een oase van helderheid is geworden. De problemen blijven groot. Ze zijn het gevolg van de structuur die de Amsterdamse taxibranche gedurende decennia heeft kunnen opbouwen. Het aantal vergunningen is jarenlang kunstmatig beperkt tot 635 stuks. Die taak werd toevertrouwd aan een publiekrechtelijk orgaan waarin taxicentrale TCA en over heid broederlijk samenwerkten. De prijs van een 'daklicht' steeg daardoor naar honderdduizenden guldens. Elke chauffeur moest zich in de schulden steken voor hij kon gaan rijden. Hij deed dat, in de veronderstelling dat hij de vergunning kon verkopen of voor goed geld verpachten.

De liberale taxiwet heeft de activa op de balans van de taxi nu in één klap tot een miezerig bedrag gereduceerd. De regering is zich daarvan bewust geweest en heeft maar liefst driehonderd miljoen gulden uitgetrokken voor compensatiemaatregelen. Tot nu toe hebben de rebellerende taxichauffeurs uit Amsterdam daarop geen aanspraak gemaakt. De reden daarvoor is duister. Mogelijk willen ze hun principes niet verwateren door met de rijksoverheid te onderhandelen. Denkbaar is eveneens dat de gedupeerden niet bij de fiscus aankloppen omdat hun boekhouding het daglicht niet kan verdragen.

WAT OOK de reden is, het gemeentebestuur moet zijn ver antwoordelijkheid onder ogen zien. Jarenlang heeft het stadhuis de handel in vergunningen met de mantel der liefde bedekt. Toen de Tweede Kamer de nieuwe taxiwet behandelde, spiegelde het bestuur de taxichauffeurs nog voor dat Amsterdam een 'status aparte' zou krijgen. Nadat de wet 1 januari van kracht werd en de chauffeurs van TCA zich fysiek op hun nieuwe concurrenten van Taxidirekt gingen storten, kon de politie de rommel opruimen. Wethouder Köhler (GroenLinks) beperkte zich tot de mededeling dat de wet een Haagse zaak was en dat de chauffeurs zich tot de minister van Verkeer en Waterstaat moesten wenden.

Köhlers neiging tot afwentelen was exemplarisch voor het gebrek aan doortastendheid dat het taxibeleid al jaren teistert. Nu de chauffeurs eieren voor hun geld lijken te kiezen, heeft het college de kans dat te corrigeren. De liberalisering van de taxibranche is niet alleen onvermijdelijk, maar ook positief. Dat blijkt elders in Nederland. Het stadsbestuur mag zich niet meer verschuilen. Het kan bovendien zijn historische invloed aanwenden om de slachtoffers - de chauffeurs die vorig jaar op de valreep een vergunning hebben gekocht die nu een kat in de zak blijkt te zijn - te overtuigen van de noodzaak dat de boeken open moeten omdat alleen dan enige financiële genoegdoening kan volgen. Hopelijk komt dan ook de voormalige monopolist TCA tot inkeer. Want on danks de taxivrouwen is de lont nog niet uit het kruitvat.

Zie ook:

'Zij willen problemen en geweld, niet wij' (27 januari 2000)

( a d v e r t e n t i e s )