NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

COEN VAN ZWOL
In Quake 1 werkte de speler zich door gothische catacomben bevolkt door bochelaars met kettingzagen, bloedwerpende zombies en vliegende larven. In Quake 2 vocht men zich door een industrieel complex vol ruimtemutanten. Beide spellen waren zowel heel aardig alleen tegen de computer te spelen, als via een netwerk tegen menselijke tegenstanders. Dat laatste werd een ware cultus.

En dus, besloot Id-software, is de toekomst aan het netwerkspel. Quake 3 Arena is daarom geheel toegesneden op 'Quake clans' die elkaar individueel of in teamverband willen ombrengen. Voor wie eenzaam en zonder hoge telefoonkosten een bloedbad wenst aan te richten onder computergestuurde bots is het spel aanmerkelijk minder aantrekkelijk. En dat is jammer. De Quake-serie is de erfopvolger van de Id-spelletjes Wolfenstein3D en Doom. In deze zogeheten first person shoot 'em ups beweegt de speler zich door een driedimensionale ruimte. Voor zich ziet hij een arm met een kettingzaag, shotgun, machinegeweer, handgranaat, raketwerper, lasergeweer of wat al niet. Quake 1 viel op door zijn naargeestige atmosfeer van schaduwen, mist en flakkerende kaarsen. Quake 2, met muziek van Trent Raznor (Nine Inch Nails), was uitbundiger. Constante was dat monsters bij voltreffers uiteenspatten in wolken bloed en vlees. Als subtiel accent werden hun lijken in Quake 2 daarna belaagd door een zwerm vliegen.

Is dat leuk? Ontzettend leuk. De first person shoot 'em up, met zijn steeds hogere graad van realisme, speelt briljant in op de lust naar adrenaline. Elke kermisliefhebber weet dat niets opwindender is dan gecontroleerde doodsangst. Dat bieden Quake en zijn navolgers in overvloed. In het zolderkamertje ervaart de speler zowel de existentiële angst van het slagveld als de euforie van het overleven. Het is dan ook een genot een Quake-speler te observeren. Hij zweet, vloekt en schreeuwt, maakt spastische bewegingen, valt desnoods met stoel en al achterover.

De nieuwe loot aan de stam, Quake 3, biedt vooruitgang zonder grote technische doorbraken. De decors zijn weer wat rijker en het spel oogt daardoor minder kubistisch. Ook de bewegingen zijn soepeler en de wapens voelen solide en trefzeker aan. De karakters die men aanneemt of bestrijdt, zijn uitermate gevarieerd: Slash, de kwikzilvere cyber- grrrl op rolschaatsen, Orbb, een lichaamloos oog, Tanjr de menselijke tank en Bones het wandelende skelet. En toch is Quake 3 geen verbetering. Bij zijn voorgangers viel er een opdracht te vervullen, waarbij soms zelfs een seconde moest worden nagedacht. Quake 3 is een reeks gevechten op leven en dood die nergens toe leidt. Er zijn geen vivisectie-fabrieken om te vernietigen, geen reuzekanonnen om op te blazen, geen halfdood gemartelde mariniers die om een genadeschot smeken. Er hoeft nooit te worden gezocht naar sleutels of energiecellen. Je vermorzelt de vijand tienmaal in het 'Huis van Pijn' en doet daarna hetzelfde in de 'Plaats van Vele Doden'. Ad infinitum. In je eentje is de lol daar snel vanaf, maar voor netwerk- en Internetspelers is Quake 3 het beste dat voorhanden is. Op het gebied van bloed en ingewanden heeft Id-software geen concessies gedaan: nog steeds wordt de vijand op plastische wijze gereduceerd tot vochtige rode vlekken. Id-software kwam vorig jaar in opspraak door de moordpartij van Eric Harris en Dylan Klebold op hun school in Littleton Het duo was Doom- en Quake-adept, hechtte sterk aan de Doom-kreet Kill 'em Allll!, en wilde, blijkens een nagelaten videotape, dat hun slachtpartij 'net als Doom' zou worden. Dat lukte aardig: de jongens maaiden systematisch de gangen en klaslokalen leeg en pikten onderweg de wapens op die ze eerder hadden verstopt. Zo imiteert de kunst het leven en het leven de kunst.

Quake 3 Arena. Voor Windows, prijs 100 gulden.

Eerder verschenen in deze rubriek:

Verwaarlozing van een ideaal
(14 januari 2000)
Een spannend verleden
(7 januari 2000)

Eerder verschenen artikelen in het archief.