NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Profiel Asielzoekers
(18 juni 1998)

Protesten van buurtbewoners zijn vaste prik als er een asielzoekerscentrum wordt gevestigd in hun gemeente. Na de protesten volgt bijna altijd berusting en acceptatie, blijkt uit een rondgang bij gemeentes waar al jaren een AZC is gevestigd.

Door RINSKJE KOELEWIJNen YASHA LANGE

AMSTERDAM, 30 OKT. Woedend waren de eigenaars van de stacaravans op camping Cantecleer bij Groesbeek. In 43 caravans en 29 bungalows zouden 380 asielzoekers komen wonen. Op hetzelfde terrein, vlakbij de verblijven van de zeventig vakantiegangers. Geen sprake van, zeiden zij. En kwamen die asielzoekers toch, dan moest er een hek omheen.

Hoe gaat het, bij de vestiging van een asielzoekerscentrum (AZC)? Een gemeente sluit een deal met het Centraal Opvangorgaan Asielzoekers: er komt een AZC. De gemeente en het COA organiseren een 'informatieavond'. Buurtbewoners realiseren zich: een informatieavond is iets héél anders dan een inspraakavond. Boze reacties zijn het gevolg. Bijna elk van de ruim zestig AZC's in Nederland heeft een geschiedenis van protest, verzet en onrust. Dat was zo in Slagharen, Stevensbeek en Vlieland in de afgelopen jaren, en het gebeurt nu weer in Kollum, Andijk en Elst.

In Arnhem werd tien maanden geleden een oud verzorgingshuis door de woningcorporatie aangeboden aan het CAO. Er werd een informatieavond georganiseerd, waar geklaagd werd over de 'geniepige en geheime' manier waarop de komst van het asielzoekerscentrum (AZC) was bekokstoofd. Vervolgens werd een open dag georganiseerd. "Een succes", zegt Henk Folkeringa, voorzitter van het wijkplatform Presikhaaf in Arnhem. Zo'n driehonderd buurtbewoners namen een kijkje in het AZC en praatten met de asielzoekers. En nu? "Ik hoor eigenlijk heel zelden klachten van wijkbewoners", zegt Folkeringa. "Ja, dat de rolgordijnen van het AZC een beetje rafelig zijn. Verder niet."

Groningensingel, ook in Arnhem, juni 1994, opening van het AZC. Jan de Vos, vice-voorzitter van het wijkplatform was bij de informatieavond. "De protesten waren vooral uit onbekendheid. Er was angst voor lawaai en overlast. Jan en alleman zouden door de wijk gaan lopen."Was de angst terecht? "Ik ondervind geen narigheid", zegt buurtbewoner G. Bosveld. "Wat je op de televisie ziet strookt niet met mijn ervaring", zegt M. van de Bosch. "Nee hoor, geen probleem", zegt J. Bizner. Ze wonen alledrie vlakbij het AZC. De Vos herinnert zich wel een paar incidenten: de asielzoekers hadden het voetbalveldje geclaimd voor een toernooi en waren tot 's avonds laat lawaai aan het maken, daar werd over geklaagd. Soms valt er onderhuids gemor te bespeuren over winkeldiefstallen. En de gemeentelijke wijkcoördinator A. Robbens hoort wel eens een klacht over asielzoekers die veel door de wijk zouden lopen. Maar daar houdt het mee op. In Arnhem zijn drie AZC's en in de kazerne worden Kosovaren opgevangen, in totaal 1.100 asielzoekers. "Bij de opening van het eerste centrum was veel weerstand", zegt wethouder minderheden J. Vlam. "Dat is in de loop der jaren afgelopen." Klachten zijn er zelden. "Ja, die keer dat Kosovaren een zak met oude kleding geplunderd hadden. Toen hebben we verteld dat dat niet kon." Maar Arnhem is een grote stad, waar de asielzoekers opgaan in de menigte. Hoe zit het in kleinere plaatsen, die door de komst van een AZC plots 'overspoeld' worden. In Geeuwenbrug wonen ongeveer 350 mensen, sinds 1992 is er een centrum met 200 asielzoekers. E. Richters woont vlakbij het AZC. "Die eerste groep asielzoekers deugde niet. De ruiten van caravans zijn ingeslagen, dat was een hele rel." Het is nu rustig, volgens haar. "We groeten vriendelijk." Verschillende andere bewoners van Geeuwenbrug vertellen hetzelfde verhaal. " Het gaat prima", zegt J. Damkat. Volgens burgemeester Meijer is er geen overlast. "Alleen de start was moeilijk. Ja, er wordt wel eens naar het AZC gewezen bij een winkeldiefstal, maar dat blijkt lang niet altijd terecht." En de directrice van het AZC zegt zelfs dat het centrum "helemaal geaccepteerd" is. De tendens is: eerst protest, dan acceptatie. "Mensen vrezen het onbekende, dat wordt gestigmatiseerd. Maar na enige tijd blijkt die angst volstrekt ongegrond. Dat is de ervaring in Presikhaaf", zegt Folkeringa. Het is ook de ervaring in verschillende andere plaatsen: Vlieland, Hoogeveen, Slagharen, Hooghalen. Het hek is er nooit gekomen, op Camping Cantecleer. "Dat vonden de gasten toch zonde van het campingterrein", zegt caravanbewoner en campingeigenaar G. Kroos. De asielzoekers wonen er nu negen jaar. "Na wat moeilijke jaren, begon de toenadering. Sommige asielzoekers brengen er al hun vijfde Kerst door. Mensen krijgen een gezicht en een naam. Campinggasten haalden ze in huis, gingen op bezoek. Maar het nieuwtje is er weer een beetje af. Nu gaat iedereen zijn eigen gang."

Zie ook:

( a d v e r t e n t i e s )