NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
KORT NIEUWS
RADIO & TELEVISIE
MEDIA
Televisie
Hufters-tv
Thema-avond voor jongeren: Hufters M/V. Met de camera nog eens naar de Voetboogsteeg in Amsterdam en reconstrueren hoe die Joes Kloppenburg in elkaar werd geslagen. Zinloos geweld. Waar heb ik dat eerder gezien? Maar het programma van BNN is onderzoek, dus het gaat dieper. Daar verstaan ze onder dat ze de mensen vragen wat ze van zinloos geweld vinden. Die keuren het af. Sterker nog, tweederde van de ondervraagden zou ingrijpen bij het zien van geweld. De burgers zijn in de loop der jaren dus beter geworden. Als er nú oorlog uit zou breken, zou tweederde in het verzet gaan. Toch twijfelt BNN aan haar eigen uitkomsten. Zoveel helden kunnen er toch niet zijn. "Op zich is het een mooie gedachte", troost de opgewekte commentaarstem. Reclamemakers vinden zo'n jongerenprogramma prachtig. Ik zie biermerken, 'Amstel voor elkaar' en 'Pak 'n Vos'. Heeft al te enthousiaste opvolging van die adviezen niet iets met dat zinloze geweld te maken? Wie wordt niet een hufter na 25 glazen op een avond? Maar BNN kan moeilijk haar eigen sponsors voor de voeten lopen.
T V V O O R A F :
Barbie is nu écht verpest
Velen hebben geprobeerd camp te omschrijven. Na het beroemde essay Notes on Camp van Susan Sontag uit 1961 verschenen talloze boeken over het verschijnsel. Wetenschappers worstelen hierin met de benaderingswijze die van sociologische, maatschappelijke en historische factoren en bovenal van persoonlijke smaak afhankelijk is. Vrijwel nergens zijn de theoretici bevredigend, vaak spreken ze elkaar tegen. Behalve op één punt. 'Campobjecten', zo menen ze, verliezen al gauw aan charme naarmate meer mensen ze als camp benaderen. Of erger nog: ze en masse serieus waarderen. Denk hierbij aan Abba, aan het verschijnsel camp zelf, heiligenkitsch en het songfestival na de omarming ervan door Paul de Leeuw. Maar denk vooral ook aan Barbie.
F I L M V O O R A F :
Felice...
De man is een rechtgeaard romanticus, niet belast door enige werkelijkheidszin. Ooit ontmoette hij in Nagasaki een vrouw, die hem jarenlang obsedeerde. Zijn werk was de fotografie, met name van prostituees. Maar haar, die ene vrouw, de allermooiste, fotografeerde hij nooit. O-Kiku heette ze. Op een dag is ze vertrokken. Zij noemde de man Felice... Felice, telkens weer de naam een keer herhaald. De film speelt zich af in Tokio, in de winter van 1895. In het openingsbeeld sneeuwt het, de fotograaf (Johan Leysen) staat voor het raam van een hotel en schrijft een brief aan zijn broer, terugblikkend op zijn leven. Hij wil nooit meer fotograferen. Met zijn manier van doen, met de agressie een fototoestel eigen, heeft hij haar ernstig in haar waarde aangetast. Zij verdween, onvindbaar.
28 SEPTEMBER 1999
Videoclip
