NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

"NIMBY", NOEMEN de Amerikanen het met hun voorliefde voor acroniemen: Not In My Back Yard, niet in mijn achtertuin. De term is ook in het dichtbevolkte Nederland aardig ingeburgerd. Een nieuwe rijksweg, de Betuwelijn of Afrikahaven, een asielzoekerscentrum of tbs-inrichting: allemaal nuttige projecten, maar niet voor de mensen met een aanpalend tuintje. Bovenlokale projecten van enige omvang worden dan ook al gauw gekenmerkt door fel verzet van burgers, boeren en buitenlui (en sommige gemeentebesturen).

Een buurt in Heerlen heeft opmerkelijk vorm gegeven aan het ongenoegen over een opvangcentrum voor drugsverslaafden dat is gepland in een af te danken politiebureau. Onder aanvoering van een advocaat gaat de buurt dat bureau gewoon opkopen. Het voorbeeld werd gegeven door enkele bewoners van een welgestelde wijk in Vught die 3,7 miljoen neertelden voor een voormalig bejaardencentrum om te voorkomen dat het gebruikt zou worden voor de opvang van asielzoekers.

Het Kamerlid Middel (PvdA) vindt dat de Heerlense buurtbewoners zich moeten schamen. Hun initiatief leidt ertoe dat opvangproblemen ten slotte worden afgewenteld op delen van de bevolking die minder geld hebben te besteden. Er is echter geen enkele reden neerbuigend over de boze buurt te doen. Sinds wanneer is de woonomgeving niet mede afhankelijk van financiële draagkracht? Met het behartigen van deelbelangen is in een democratie niets mis. Het geweeklaag over het Heerlense (en Vughtse) gebrek aan solidariteit is ook nogal selectief. Niemand minder dan de burgemeester van Groningen verzet zich tegen de komst van een asielcentrum in de buurt van een geplande villawijk uit zakelijke overwegingen.

ALLE ZAKELIJKHEID van buurtbewoners neemt niet weg dat er toch een oplossing moet worden gevonden voor asielzoekers en drugsverslaafden, nog afgezien van gevangenen, terbeschikkinggestelden en andere probleemcategorieën. Daarbij is niet te ontkomen aan overheidsbeslissingen die weinig animo bij omwonenden ontmoeten. In het geval van grote projecten heeft het NIMBY-effect geleid tot speciale wetgeving om de bestuurlijke regie te versterken. En deze week nog stuurde het kabinet in het kader van de "dejuridisering" een wetsvoorstel voor advies naar de Raad van State om de inspraakprocedures eenvoudiger te maken. Voor de bestuursorganen wel te verstaan.

De acties in Vught en Heerlen zijn niet in de laatste plaats een teken van scepsis van belanghebbenden over de kwaliteit van de inspraak. Dat er toevallig een politiebureau in de aanbieding is vormt ook niet noodzakelijk de juiste indicatie voor de vestiging van een problematisch project. De vormvoorschriften bij inspraak zijn om af en toe tureluurs van te worden. Maar het werkelijke probleem zit in de starheid van bestuurlijke besluitvorming en de soms wel wat massale benadering. Stroomlijning van de procedures is dan slechts een uitnodiging voor meer boze burgerinitiatieven als in Vught en Heerlen.

Heerlenaren tegen komst van daklozen (20 juli 1999)

Vughtenaren kopen gebouw asielzoekers (30 december 1998)

( a d v e r t e n t i e s )