|
afleveringen KLASSIEK FILMMUZIEK TOURNEE GELD PORTRETTEN JAARTALLEN FANS INFORMATIE LINKS |
| Keith Richards | Mick Jagger | Ron Wood |
Keith Richards
Keith Richards (18-12-43) vormt met Mick Jagger het Siamese-tweelinghart van de Rolling Stones. Ze kenden elkaar uit de zandbak, vonden elkaar terug in een gedeelde hartstocht voor Muddy Waters, John Lee Hooker en Chuck Berry en smeedden een duivels verbond dat liefde en afkeer ontmaskerde als elkaars definitie. Dit is geen vriendschap maar een huwelijksband, wordt er vaak over Mick en Keith beweerd, maar het zit anders. De Rolling Stones werd hun thuis, maakte broers van hen. Twee broers die nooit uit huis gingen en daarmee doemden ze elkaar tot de huis clos van een eeuwige broederliefde en een even eeuwig durende broedertwist. Kaïn en Abel, en het is niet moeilijk te raden wie Kaïn is. Keith natuurlijk. Niet zijn heroïne- drank- en ander dope-misbruik, maar zijn gitaardrift verleidde hem tot het versjacheren van zijn eerstegeboorterecht. Híj creëerde (I Can't Get No) Satisfaction, híj schiep die fameuze riff met 'five notes that shook the world' (Newsweek), maar Mick Jagger maakte er zijn handelsmerk van. Elke plaat of cd vertelt het: Richards' gitaar is de baas bij de Rolling Stones. Zonder die leiding is de band reddeloos. Zijn gitaar en zijn stem doen hetzelfde; ze zijn uit op muziek, ze grijpen in als de behaagzucht gaat overheersen. Het zit 'm in de manier waarop hij de woorden schoonlikt voor hij ze zingt, de noten poetst voor hij ze aan zijn snaren ontlokt. Hij spuugt die woorden niet uit, hij gooit de klanken niet van zich af, nee, dan zouden ze kunnen vallen. Hij laat ze, klank voor klank, kreet voor kreet, opvliegen, als duistere ballonnen, boordevol helium, op weg naar de zon en de planeten. |
NRC
Webpagina's
|