NIEUWS | TEGENSPRAAK | SUPPLEMENT | AGENDA | ARCHIEF | ADVERTENTIES | SERVICE

Overzicht eerdere afleveringen  ROLLING STONES  KLASSIEK  FILMMUZIEK  TOURNEE  GELD  PORTRETTEN  JAARTALLEN  FANS  INFORMATIE  LINKS

| Keith Richards | Mick Jagger | Ron Wood | Mick Jagger Foto: Mark Seliger WARNA OOSTERBAAN Het verhaal gaat dat Mick Jagger en Keith Richards elkaar in het begin van de jaren zestig op een station tegenkwamen. Jagger had een stapel Amerikaanse bluesplaten onder zijn arm. Ze kenden elkaar van vroeger en ze raakten aan de praat over hun helden: Muddy Waters, Howlin Wolf, Chuck Berry. et is een mooi moment uit de geschiedenis van de popmuziek, want het laat goed zien wat er toen nog allemaal moest gebeuren. Om te beginnen moest je op het idee komen die muziek ook zelf te gaan spelen. Verder moest je mensen zien te vinden die wilden meedoen. Maar vooral: je moest bedenken hoe je dat wilde doen. Als je geen blanke Muddy Waters wilde zijn, wat moest je dan? Hoe zou die muziek moeten klinken? Het is de eeuwige verdienste van Mick Jagger (26-7-43) dat hij samen met Richards de Amerikaanse rhythm and blues omvormde tot het authentieke grotestadsgeluid dat miljoenen teenagers onmiddellijk herkenden als hún muziek. Het werd de meest succesvolle cross-over uit de recente muziekgeschiedenis. Richards en Watts legden een onweerstaanbare beat in de blues, en Jagger gaf de nieuwe muziek een opstandig gezicht en een onmiddellijk herkenbare stem: eerst nog zoekende, later steeds trefzekerder in de nieuwe fraseringen die hij bedacht. Jagger zong de soundtrack voor de film noir waarin de adolescenten van de vroege jaren zestig ronddwaalden. Jagger werd hun vriend, een bondgenoot in de strijd tegen de leegte en de teleurstelling - op de eerste Stonesplaten zo treffend verbeeld door een desolate galm. De galm van een lege studio waarin het eerste ochtendlicht naar binnenkruipt. Time is on My Side, zo hard dat de lege bierglazen ervan rinkelden, dat was vaak het enige dat er opzat. Met Satisfaction (1965) wezen Jagger en Richards de weg naar weer een nieuwe muzieksoort. Muziek die nog meer van de Stones zelf was: hard, spottend en zelfbewust. Jagger nam het niet meer op tegen de galm, maar moest het nu zien te winnen van zijn steeds harder spelende band. Dat zijn altijd de mooiste Stonesnummers geweest - gitaarherrie, stampend drumwerk en Jagger vechtend voor elk woord. Een somber levensgevoel, op harde muziek gezet. Het was voor veel mensen de belangrijkste uitvinding van de twintigste eeuw.

NRC Webpagina's 25 juni 1998

   Bovenkant pagina