Vertaling: Jan Eijkelboom

Een bal zal stuiteren, maar al minder en minder. 't Is geen
luchthartig ding, is wars van eigen veerkracht.
Vallen is waar hij van houdt, en de aarde valt
zo in ons hart van haar glans af,
komt tot rust en is vergeten.
Er is een hemelsblauwe jongleur met vijf rode ballen

voor nodig om onze zwaartekracht te verbouwen. Tjee,
in de lucht rollen de ballen rond, draaien op zijn draaiende
handen, leren manieren van lichtheid, veranderen in globes
die zijn vingertoppen schampen,
klampen zich daar aan hun baan vast,
slingeren een kleine hemel om zijn oren.

Maar een hemel wordt eerder gemaakt van niets niemendal
dan dat de aarde herwonnen wordt, en stil en alleen binnen
tollende werelden, met een gebaar trefzeker en nobel,
haspelt hij die hemel naar zich toe,
brengt hem bal voor bal op de kant
en ruilt dit alles in voor een bezem, een bord, een tafel.

(...)
Al is de jongleur nu moe, al staat de bezem weer
in het stof, al begint de tafel weer door het dagelijkse
donker te vallen, en hoewel het bord
plat op het tafelblad ligt,
wij slaan onze murw voor hem
die heel even opgewassen was tegen het gewicht van de
wereld.