Vertaling: J. Bernlef

Een bal stuitert,
maar steeds minder en minder. Is niet
Luchthartig, heeft een hekel aan veerkracht.
Vallen, daar houdt de bal van, en zo ook valt in ons
De aarde, glansrijk eens, stil
En raakt dan vergeten.
Een hemelsblauwe jongleur met vijf rode ballen

Is nodig om onze zwaarwichtigheid op te rollen. Tjee, de
Ballen vliegen door de lucht, draaien op zijn wiekende handen,
Leren licht te bewegen; gaandeweg hemellichamen
Zijn vingertoppen rakelings toucherend,
Blijven ze daar in banen ronddraaien
Als een hemeltje ter hoogte van zijn oren.

Maar eenvoudiger gewonnen een hemel uit helemaal niets
Dan de aarde hervonden, en helemaal alleen, te midden
Van tollende planeten, met een grootmoedig en kordaat gebaar
Haalt hij die hemel binnen,
Plukkend bal voor bal
En verruilt dit alles voor een tafel, een bezem en een bord.


(...)
Al is de jongleur nu vermoeid, al staat de bezem
Opnieuw in het stof, al begint de tafel weer te vallen
Door het dagelijkse duister, en ook al ligt het bord nu
Plat op het blad van de tafel,
Het is voor hem dat wij onze handen stukklappen
Hem met even het gewicht van de wereld op zijn hand.