(Foto NRC Handelsblad
Vincent Mentzel)

Krullenpruik

Vijftien jaar was Ilse toen ze bij Joop van Liefland (52 jaar) aanklopte voor gitaarlessen. Hij zal het moment niet licht vergeten. Die stem. ,,Ik zei: meid, je klinkt als een Amerikaanse zangeres die vijf huwelijken en evenveel kratten whisky heeft genuttigd.'' Het was als compliment bedoeld. ,,Ik wist gelijk: dit wordt een kanjer.''

Van Liefland woont op vijf minuten lopen van Ilse in dezelfde nieuwbouwwijk Schelfhorst aan de noordrand van Almelo. Op de bank en tegen de muur staan vijf gitaren. Achter hem, op de rug van het bankstel, slaapt zijn hoogbejaarde poes. "Oubollig country-repertoire', zong Ilse in de periode van de eerste kennismaking. Van Liefland, graficus en semi-professioneel muzikant, herinnert zich dat zijn nieuwe pupil muziek maakte met een ,,enorm hoog paardenhorsestal-gehalte''. Maar na een periode van luistertips - veel platen van Bonnie Raitt - ontwikkelde zich al snel ,,een opvallend rijpe smaak''.

De gitaarlessen sloegen overigens niet aan. ,,Daar baal ik wel een beetje van'', zegt Van Liefland. Ilse slaat goede after beats, maar haar fingerpicking is matig. Toch vormden Van Liefland en Ilse al snel een gouden combinatie. De leraar kan het bewijzen. Hij laat video-opnames zien. De eerste dateren uit 1992. Begeleid door Van Liefland zingt Ilse Somewhere between voor de bejaarden in Hengelo. Ilse ziet eruit als een mini-Dolly Parton. Ze draagt een witte cowboyhoed op een blonde krullenpruik. De witte laarzen steken scherp af tegen het zwarte glitterrokje. Het duo reist eindeloos talentenjachten af en niet zonder succes. ,,Ilse kan mensen ontroeren. Als ze begon te zingen, zag je het publiek van verbazing de hand voor de mond slaan.''

Andere video-opnames tonen Ilse en Joop in het Amsterdamse Lido bij een show van Barry Stevens. Je ziet en hoort haar veranderen. Ook de foto's die Van Liefland van Ilse maakte in zijn tuin of op straat laten de metamorfose van kindsterretje tot vrouw goed zien. De laatste serie foto's tonen Ilse in een te kort truitje, steunend op een rode sportwagen. Er zijn nepzwarte vegen smeer op haar gezicht aangebracht. Ilse als pitspoes.

Talrijk waren de gasten - "haaien' - die Ilse wilden afpakken van Van Liefland om een onnozel plaatje met haar te maken. Maar Ilse wilde altijd al naar Nashville, Tennessee. En wat ze wil, dat wil ze. ,,Ze heeft een eigen mening'', zegt Van Liefland. Aan de samenwerking tussen mentor en pupil kwam twee jaar geleden een einde toen Van Liefland door ziekte, reuma, niet meer kon optreden. Hij is er depressief van geweest, maar Ilse helpt hem nog steeds.

En nu ziet Van Liefland als toeschouwer hoe zijn muzikale raket wordt gelanceerd. Natuurlijk houdt hij alles bij, de tv-optredens bij Paul de Leeuw en de knipsels uit de krant. Het is ,,machtig mooi'', maar Van Liefland maakt zich zorgen. ,,Die muziekbusiness is keihard.'' En dan al die media. Ze kunnen je maken maar ze breken je ook zo weer af. Gelukkig is Ilse heel gewoon en "katzelfstandig'. En ze heeft Joop gewaarschuwd. ,,Als je merkt dat ik kapsones krijg, moet je me een schop geven.'' Van Liefland heeft het beloofd.

Vanavond, 1 juli, volgt een betrekkelijk anoniem optreden. Het gaat om een oude boeking met haar band Cash on delivery. Ilse speelt in het Van der Valk-theaterhotel van Almelo. Zes honderd personeelsleden van de regionale thuiszorg worden 's avonds bij wijze van toetje getrakteerd op twee uur live muziek. Al bij het tweede nummer gaan de voetjes van de vloer. Vier dames van middelbare leeftijd voeren met voorzichtige pasjes en af en toe om hun as draaiend een dansje uit. En wat de band ook speelt - een western swing, een honky tonk of een blue grass - de bewegingen blijven hetzelfde. ,,Als we het weerbericht hadden afgedraaid, hadden ze net zo verder gedanst'', moppert steelgitarist Johan Jansen in de pauze.

In het theaterhotel van Almelo met haar oude band Cash on Delivery Foto: Vincent Mentzel