Het schrijven van die roman voerde hem terug naar zijn jeugd. ,,Ik ben rond mijn 21ste uit de Bronx vertrokken. Pas toen ik aan Underworld begon te schrijven, besefte ik wat een fascinerende plek dat was, vol onalledaagse, gebeurtenissen, en met die vreemde mengelmoes van talen.'' Zijn terugkeer was een bevrijding. ,,Voor het eerst in mijn leven wist ik niet wat ik aan het doen was. De baseballwedstrijd tussen de Giants en de Dodgers in 1951 had me volledig in zijn greep gekregen. Precies veertig jaar na die beroemde wedstrijd las ik er een krantenartikel over en ik herinnerde me waar ik me op dat moment bevond: in de stoel van de tandarts, als jongen van dertien. De radio stond aan en iedereen raakte helemaal door het dolle bij de beroemde homerun. Het is een lichtvoetige variatie op het fenomeen van de moord op Kennedy: iedereen in Amerika herinnert zich wat hij deed op de dag dat Thomson de homerun sloeg. Ik ging naar bibliotheek om de kranten van de dag erna te bekijken en ik zag twee koppen op de voorpagina. Een over de wedstrijd, een over de kernproef van de Soviet-Unie. De eigenaardige nevenschikking van die twee nieuwsfeiten werd des te mysterieuzer toen ik erachter kwam dat FBI-directeur J. Edgar Hoover zich die bewuste middag in het stadion had bevonden. Vanaf dat moment werd de connectie tussen de twee beelden, de bal en de bom, alleen maar sterker. Zo kwam ik erachter dat de nucleaire kern van de eerste atoombommen de specifieke afmetingen van een baseball had, en zo verder.

,,Mijn stijl was anders dan in mijn vorige boeken. Die werd natuurlijker, directer, en dat heeft te maken met de plaats van handeling. Vanaf het begin wist ik dat mijn roman in de Bronx zou eindigen. Alleen had ik er geen idee van dat ik begonnen was aan een dikke, heel erg dikke roman.''

>>> Spanning