NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Alles kan, maar dat we over dertig jaar nog steeds op een computer met muis zullen werken, lijkt me op het eerste gezicht onwaarschijnlijk. In de futuristische serie Quidam, quidam zag ik de hoofdrolspeler een muis en toetsenbord hanteren, nog steeds. Zou dat in het jaar 2030 nog kunnen na het zoveelste showproces van een RSI-slachtoffer tegen de computerindustrie met getuigenissen van dokters en citaten uit interne stukken?

De technologie snelt voort, al moet ik bekennen dat ondanks alle digitale ontwikkelingen het toetsenbord met de qwerty-lettervolgorde al meer dan een eeuw meedraait, eerst zonder en nu mét muis. Sterker nog, dankzij de thuiscomputer zitten vijfjarigen al op die ouderwetse qwerty's te rammen en is iemand die nog naar de plaats van de letters op het toetsenbord moet zoeken, een soort analfabeet. Opmerkelijk is niet alleen wat verandert maar ook wat hardnekkig beklijft.

Als Quidam, quidam minder warrig was en meer furore bij de kijker had gemaakt, zou het leuk zijn de serie over dertig jaar nog eens terug te zien. Het historische programma Andere Tijden bestaat dan hopelijk nog en kan nagaan in hoeverre de toekomstfantasieën van deze serie uit zijn gekomen. Helaas is Quidam, quidam niet populair en zijn de fantasieën te wild om nu al geloofwaardig te zijn. Een mitrailleur van toekomstvoorspellingen met weinig onderling verband zodat er over dertig jaar niet kan worden teruggeblikt op een serie waar iedereen zich door liet meeslepen. Weinig oudere kijkers zullen het zich herinneren. Jeugdsentiment doet zich wel voor bij de Britse sciencefictionpoppenserie uit de jaren zestig, The Thunderbirds, die zondagmiddag geheel gerenoveerd wordt herhaald op Net5. Als een pop spreekt, klapt de onderkaak op en neer, zoals bij een buikspreekpop. Op school werd die beweging vaak nagedaan. In die tijd geloofde iedereen nog in onbeperkte bemande ruimtevaart, terwijl computers enorme gebouwen waren met banden en ponskaarten. Er zijn weinig toetsenborden te zien bij The Thunderbirds maar wel veel handels, knoppen en metertjes met wijzers. Alles mechanisch. Het was toen al bijzonder dat een spion een mini-fototoestelletje in zijn helm had. Niet met een digitaal schijfje maar met gewone filmrolletjes. De Minox-camera was nog maar net in de winkel te koop. Er waren wel wat zwart-wit-beeldschermen voor bewaking en voor de onderlinge communicatie.

De aflevering die ik zag, ging over de bijna mislukte eerste vlucht van een nieuw groot supersonisch passagiersvliegtuig, een soort Concorde. In de vrijwel lege passagiersruimte zat een handjevol mensen aan een tafeltje te borrelen zonder veiligheidsriemen. Dat terwijl het landingsgestel niet kon worden uitgeklapt omdat er een bom in was aangebracht. Afijn, het team van de Thunderbirds heeft het vliegtuig van wielen voorzien en gered. De terrorist kroop tandenknarsend uit zijn brandende auto nadat die in het ravijn was gevallen.

Achteraf doet het vreemd aan dat The Thunderbirds spreken met een Brits accent. Je kunt je nu alleen nog maar een futuristische film met Amerikaanse accenten voorstellen. De verklaring van die verandering is te vinden in de verhaallijn van The Thunderbirds met een feodale lady Penelope met chauffeur aan het hoofd. Wel modern dat zij als vrouw door het glazen plafond is gebroken en carrière maakte als teamleider. Maar verder is alles ouderwets, de Rolls Royce, de tea's, de butler-chauffeur, de lege wegen zonder files. Zoals Groot-Brittannië ook een beetje feodaal is gebleven. De Brits- Franse Concorde dient niet als lounge voor vijf eenzame passagiers, maar was altijd tot de nok volgepropt met rijke ondernemers. Tot het laatste ongeluk. De Concorde heeft Europa weinig verder gebracht. De huidige toekomst-scenarist denkt niet aan een mega-vliegtuig maar aan een microchip en het niet-feodale Silicon Valley waar een massa wereldtalenten met vele accenten is samenkomen en nog steeds op toetsenborden ramt. Hoe lang nog?